Nummer 28: Stalker (1979) R: Andrej Tarkovski – Rusland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 640
“Ik graaf om de waarheid naar boven te krijgen (…) maar in plaats daarvan vind ik een hoop, pardon…Ik kan het maar beter niet hardop zeggen” – Pistatel (de schrijver) (Anatolly Solonitsyn)
De Russische regisseur Andrej Tarkovski staat met maar liefst vier films in het naslagwerk. Daarvan zijn Solaris en Stalker zijn meest bekende films. Stalker is gebaseerd op een populair Oost-Europees sciencefictionboek.
Een schrijver en een professor worden door de gids Stalker naar de Zone geleid. Een gebied dat ontstaan is en waarvan gezegd wordt dat het de grootste wensen en de vurigste verlangens in vervulling kan laten gaan. De Zone wordt echter door de autoriteiten bewaakt. Het is ook nog eens een prachtig gebied maar het zit vol met gevaren.
Stalker is geen gemakkelijke film. Er is of geen dialoog of juist heel veel dialoog. De film opent in een soort van sepia kleur. Bruintinten. Zodra ze de Zone genaderd zijn gaat de film over in kleur en zijn het vooral de kleuren groen en blauw die overheersen. Dat de film op een boek gebaseerd is, is duidelijk te horen en te zien. Er zitten veel gedragen dialogen in, die nogal pretentieus aanvoelen. Wat Tarkovski precies wil zeggen met deze film is me ook niet helemaal duidelijk.
Het is allemaal vrij filosofisch. Op Internet kun je hele theorieën terugvinden over wat de maker bedoeld. Dat is voor mij eerlijk gezegd geen toegevoegde waarde, op zijn minst aardig om te lezen wat er eventueel mee bedoeld zou kunnen worden. Daarom is de onderstaande video misschien nog wel aardig, die de vraag stelt of Stalker nu wel of niet een goede film is. Oordeel zelf.
Wat mij vooral opviel was het inventieve camerawerk – vooral de openingsscène is werkelijk prachtig – , de muziek en het ritme van de film. Met een kleine drie uur nog een behoorlijke zit. De film wordt alom bejubeld. Ik ben zelf iets minder enthousiast maar goed ook Tarkosvki hoort bij je filmopvoeding.