Mission: Impossible – The Final Reckoning – 2025 – Bioscoop

We hebben er een jaar langer op moeten wachten maar onlangs zag ik dan toch het sluitstuk van deze film. We hadden Dead Reckoning en nu is daar The Final Reckoning. Bij de aftiteling van eerstgenoemde hadden we zoiets van: we moeten onthouden dat het om die sleutel draait. Gelukkig is ondertussen deze film op Netflix te zien dus voordat wij naar de bioscoop togen, hadden we deze nog even opgezet om ons geheugen op te frissen. Met maar liefst twee uur en vijftig minuten op de teller voor de nieuwe film, stond ons genoeg te wachten. En wat! Ondanks dat er wel heel veel verteld moet worden in deze twee delen krijgen we ook weer de nodige actie voor onze kiezen. We weten dat de 62-jarige Cruise nog steeds al zijn stunts zelf doet en eerlijk is eerlijk, daar geef ik hem wel een pluim voor. Het maakt allemaal net iets realistischer en spannender.

Het verhaal: de sleutel waar het in de eerste film om draait, is de sleutel (zo weten we) van het geheime AI netwerk, dat de wereld bedreigd. We weten ook dat deze zich bevindt in de gezonken duikboot. Ethan Hunt en zijn deels nieuwe team moeten weer alles op alles zetten om dat te voorkomen. Het verhaal is spannend, soms een tikkeltje ongeloofwaardig maar vol met actie en vette stunts. Door al die stunts leunt de film wel erg veel op Cruise zelf (hij is natuurlijk ook producent van de film) en blijft zijn team wat meer op de achtergrond. Een ander, door mij al eerder aangehaald manco, is het gebrek aan humor. Wat in de vorige delen wel veel meer aanwezig was. Deze twee films hebben wel echt een serieuze toon. Tuurlijk, er staat veel op het spel maar de mix van actie en humor heeft deze reeks wel gemaakt tot wat het is. En dat miste ik toch wel echt in deze twee laatste delen. In dit deel nog wel iets meer dan in het vorige deel waar de scène met het gele autootje nog wel wat hilariteit opleverde.

Na bijna dertig jaar komt er dan toch echt een eind aan deze reeks. En dat merk je aan alles: aan het begin van de film krijgen we een soort van bloemlezing van alle voorgaande delen maar dat niet alleen: er gebeurt ook het nodige met de teamleden maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. Ook naar het einde toe voel je aan alles dat het een afrondend geheel is. Natuurlijk zijn er altijd openingen voor een volgende film maar dat zal zeker niet op korte termijn zijn. Cruise blijft films met regisseur McQuarrie maken maar daar zit voorlopig geen MI film tussen. En hoewel ik altijd wel uitkeek naar een nieuwe film van deze reeks, heb ik nu ook wel zoiets van: het is wel goed. Het is voor mijn gevoel, nu een mooi afgerond geheel en laat dat het voorlopig maar zo blijven.

De stunts die in de film zitten zijn adembenemend en daar wil ik niet teveel over verklappen. Als je het leuk vind kan je deze making of kijken waar een aantal van die stunts inzitten en wat beelden van de première tijdens Cannes 2025.

Ga deze film vooral in een bioscoop kijken want daar komt hij wel het best tot zijn recht. Hij zal voorlopig nog wel even draaien dus pak je kans en ga er heen.

Michel Versus René – Thunderbolts* – 2025 – Bioscoop

Dit keer toch weer een Marvel-film. Jullie weten dat we de afgelopen tijd best kritisch zijn geweest op Marvel – zeker na het teleurstellende Kraven the Hunter en het veel te melige Thor: Love and Thunder. Maar Deadpool & Wolverine maakte al weer veel goed. Op basis van de eerste trailer van Thunderbolts* wist ik niet goed wat ik hier nou van moest vinden. Een groep van slechte superhelden die worden samengebracht om een geheime missie te volbrengen. Dan denk je toch snel aan Suicide Squad en dat waren nou ook niet echt geweldige films. Maar goed, toen de film in Amerika in première ging waren de eerste recensies positief en dat bleef zo. Toen werden wij toch ook wel nieuwsgierig en ik denk dat we wel kunnen concluderen dat Marvel met deze laatste film in Phase 5 weer op de goede weg zit.

Maar wie zijn deze slechteriken dan wel? De eerste en de meest prominente is Yelena Belova (Florence Pugh), de geadopteerde jongere zus van Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) ook wel bekend als Black Widow. We kennen haar uit Black Widow en The Avengers-films. Haar adoptie vader is Alexei Shostakov ook wel bekend als Red Guardian (David Harbour. Hij was ook te zien in Black Widow. Daar zat ook Taskmaster (Olga Kurylenko) in. Dan hebben we nog Ghost (Hannah John-Kamen) die te zien was in Ant-Man and the Wasp. John Walker (Wyatt Russell) de zogenoemde eerste Captain America – en ook te zien in de serie: The Falcon and the Winter Soldier. En daar zit ook weer Bucky Barnes (Sebastian Stan) in. Zo hebben we de groep compleet.

Lees verder “Michel Versus René – Thunderbolts* – 2025 – Bioscoop”

The Surfer – 2024 – Bioscoop – (De Nachtvlinders recensie)

Nicolas Cage is naar eigen zeggen bezig met het einde van zijn acteercarrière. Hij zal nog een handvol films maken maar dat moeten uitsluitend hoofdrollen zijn. Dat hij daarbij artistieke keuzes maakt blijkt wel uit zijn nieuwste film The Surfer. Want hoe komt deze Amerikaanse acteur in een film van een Ierse regisseur terecht dat zich volledig in Australië afspeelt?

verder lezen

Djakarta 1946 – 2025 – Bioscoop

Het is 1946 en de leiders van het land hebben de Indonesische onafhankelijkheid uitgeroepen. Echter de stad blijft onder Nederlands gezag. Wat volgt is een felle strijd tussen het leger en de verzetsbeweging. Guru Isa (Chicco Jerikho) en zijn wapenbroeder Hazil (Jerome Kurnia) maken deel uit van die beweging. Fatimah (Ariel Tatum) is de vrouw van Isa en de inzet van een driehoeksverhouding. Haar man Isa is door zijn oorlogsverleden impotent en zij zoekt naar verlangen en aandacht bij Hazil.

De film is gebaseerd op het boek A Road with No End van Mochtar Lubis uit 1952 en is de vijfde film van regisseur Mouly Surya. Waarom er gekozen is voor de minder pakkende titel Djakarta 1946 is mij een raadsel? Surya trekt ruim twee uur uit om dit verhaal te vertellen en dat is echt veel te lang. Hoewel het camerawerk en de productie er fantastisch uitzien is het vooral de overgang van politieke thriller naar een erotisch drama dat de film in de weg zit. De film opent met een Brits journaal waarin de situatie in Indonesië anno 1946 wordt uitgelegd. Hoewel de historische context interessant is en de aanloop naar de uiteindelijke aanslag spannend genoeg is, is de extra verhaallaag over de innerlijke strijd van Fatimah er een die niet interessant genoeg is. Daarbij had dit verhaal ook prima in negentig minuten verteld kunnen worden.

Er wordt niet onverdienstelijk geacteerd, er wordt afwisselend Engels, Nederlands en Indonesisch gesproken en de aankleding ziet er geloofwaardig uit. Er is duidelijk veel oog voor detail. Het is jammer dat de film door de keuzes die de regisseur maakt niet altijd blijft boeien waardoor de twee uur voor mij persoonlijk net even iets te lang duurde.

Djakarta 1946 is vanaf 17 april in de bioscoop te zien.

Vermiglio – 2024 – Bioscoop – (FilmVandaag recensie)

Vermiglio (2024) was de Italiaanse inzending van de Oscars dit jaar maar werd niet genomineerd. Inmiddels weten we dat de Braziliaanse I’m Still Here (2024) de prijs voor Beste Buitenlandse Film heeft gewonnen. Zo meeslepend is de nieuwe film van regisseur Maura Delpero niet, maar wie oog heeft voor prachtige cinematografie en score, en het geduld heeft om het bij tijd en wijle trage verhaal tot zich te nemen, zal toch geraakt worden door dit oorlogsverhaal.

verder lezen

Hard Truths – 2024 – Bioscoop – (FilmVandaag recensie)

De Engelse regisseur en scenarist Mike Leigh – die we vooral kennen van de zogeheten kitchen sink-drama’s – heeft in zijn nieuwe film Hard Truths (2024) een oudgediende; namelijk Marianne Jean-Baptiste, opgetrommeld die eerder te zien was in Secrets and Lies (1996) en waarmee Leigh de Gouden Palm in Cannes won.

verder lezen

BabyGirl – 2024 – Bioscoop

Ik vraag me af met welke intenties het publiek naar de nieuwe film van Halina Reijn’s Babygirl gaat? Is het omdat een film van Reijn is? Is het omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat Nicole Kidman en Harris Dickinson in de film doen? Of hebben ze gewoon zin in een erotische thriller? Het is overigens de tweede Hollywood-film van Reijn maar Bodies Bodies Bodies is een beetje aan het grote publiek voorbij gegaan. Was trouwens een heel ander soort film.

In Babygirl is Romy (Kidman) een succesvolle zakenvrouw die aan het hoofd van een groot bedrijf staat. Ze is getrouwd met Jacob (Antonio Banderas) en veinst een goed seksleven te hebben. De werkelijkheid is anders. Als ze in haar bedrijf de nieuwe stagiair Samuel (Dickinson) tegen het lijf loopt is ze meteen van slag. De vrijpostige en niet verlegen Samuel maakt meteen indruk op haar. Dat resulteert in een verkennende relatie van dominantie en onderdanigheid. Romy zet daarmee veel op het spel gezien haar functie en ze probeert alles onder controle te houden. Samuel daarentegen zoekt steeds de grenzen op door haar huis en gezin te bezoeken. Wat drijft deze twee mensen?

Lees verder “BabyGirl – 2024 – Bioscoop”

Inheritance – 2024 – Bioscoop – (FilmVandaag recensie)

Heb je als dochter net weer contact met je vader; blijkt hij een spion te zijn. En een gewetenloze ook. Het overkomt Maya (Phoebe Dynevor) als ze net een klein jaar haar zieke moeder verzorgt heeft tot aan haar dood. Om te ontsnappen aan de omgeving en om haar vader beter te leren kennen, gaat ze in op zijn uitnodiging mee te gaan naar Egypte voor zijn werk in onroerend goed. Al in het vliegtuig krijgt ze aanwijzingen dat haar vader geheimen heeft, maar de alarmbellen gaan nog niet meteen af. Pas ’s avonds, als de twee in een restaurant zitten en haar vader een telefoontje krijgt en niet meer terugkomt, gaan die alarmbellen alsnog af. Ze moet halsoverkop het restaurant verlaten om uit handen van…. ja, van wie eigenlijk, te blijven. Het is een groot mysterie. Een vriend van haar vader ontfermt zich over Maya maar al snel trekt ze haar eigen plan.

verder lezen