It's All About The Movies
De films van regisseur Andrea Arnold spelen zich veelal af aan de onderkant van de Engelse en Amerikaanse maatschappij. Denk aan films als Fish Tank (2009) en American Honey (2016). In Bird (2024) speelt het verhaal zich af in Kent, in de zuidoostelijke hoek van Engeland, waar het armoe troef is en waar het gevaar op de loer ligt.
Nummer 36: North by Northwest (1959) – R: Alfred Hitchcock – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 349
Ik had de kans om North by Northwest van Alfred Hitchcock op 70 mm te bekijken. Het Eye had deze geprogrammeerd staan. En ik kan je zeggen: het is een beleving! Door de 70mm heb je haarscherp beeld en springen de kleuren van het doek.
Deze film stamt uit de Amerikaanse periode van Hitchcock en hij had de grote ster Cary Grant tot zijn beschikking. De blondine (het waren altijd blondines in de films van Hitchcock) is Eva Marie Saint (die overigens dit jaar 100 jaar is geworden) en is een belangrijke schakel in dit verhaal. Saint speelt haar kwetsbaar en emotioneel.
Het verhaal kun je nog het beste omschrijven als een spionage-verhaal. Goed beschouwd is de film, zeker met Grant in een keurig blauw pak, een voorloper van de James Bond films. Ook qua actie en spanning. De hoogtepunten zijn de aanval door het sproeivliegtuigje, de ontsnapping over de presidentshoofden bij Mount Rushmore. En ook nog eens knap gedaan voor die tijd.
Ernest Lehman schreef een fantastisch script. Bernard Herrmann maakte de score voor de film. Hij maakte eerder voor Hitchcock al Vertigo (1958) en Psycho (1960). Hitchcock leverde met North by Northwest een van zijn meest iconische films af. Ik kan trouwens iedereen de 50th Anniversary Edition op DVD of Blu-ray aanraden. Die komt nog het meest in de buurt van de 70mm versie. Deze editie staat bovendien vol met extra’s waaronder een aantal zeer interessante documentaires.
Alfred Hitchcock introduceert hier zijn eigen film:
Nummer 35: The 39 Steps (1935) – R: Alfred Hitchcock – Engeland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 120
“Misschien vermoord ik elke week wel een vrouw. Wie weet?” – Richard Hannay (Robert Donnat)
The 39 Steps van Hitchcock zag ik onlangs op 35mm in het Eye en dat was mijn kans op de film eens op het grote witte doek te zien. Deze film wordt gezien als de doorbraak van Alfred Hitchcock, in de Britse periode. De eerste 18 films van Hitchcock maakte hij in de periode van de stomme film en deze is met audio. In deze film volgen we Richard Hannay, (Robert Donnat) een Canadees die in Engeland is en in een theater een vrouw tegen het lijf loopt. Ze is op de vlucht voor iemand en verstopt zich bij hem. Als ze even later vermoord wordt moet hij alles in het werk stellen om te achterhalen wat de 39 treden eigenlijk zijn. Kenmerkend aan deze film is dat het thema: de verkeerde man, hier al zichtbaar is en nog velen malen terug zal komen in zijn films. Opvallend is ook dat humor en erotiek in deze film uit 1935 al zo aanwezig zijn. En voor die tijd behoorlijk onderhoudend.
Het is natuurlijk heel tof dat ik deze film op het grote witte doek kon bewonderen maar ik had wel op een betere, of op zijn minst een gerestaureerde versie gerekend. Dat viel een beetje tegen maar je kan niet alles hebben nietwaar.
Dat de Ieren met een accent praten mag algemeen bekend zijn. Dat ze een eigen taal hebben, is minder bekend. Het is van oorsprong een Keltische taal en één van de oudste talen ter wereld. Een taal die totaal niet klinkt als het Engels en veel meer iets weg heeft van de Scandinavische taal. Die taal speelt een belangrijke rol in deze energieke muziekfilm Kneecap (2024) over een trio Ierse rappers die deze taal in ere houden.
Er zullen maar weinig mensen zijn die van de spaghetti-rellen gehoord hebben. Toch vonden deze plaats in 1961 in Twente, toen grote groepen Italianen als gastarbeiders naar het oosten van het land kwamen om te werken. Dat leidde tot spanningen tussen de ‘Tukkers’ en de ‘Spaghettivreters’. Ook zouden de knappe Italianen de Twentse meisjes het hoofd op hol brengen. Producent Johan Nijenhuis en regisseur Ben Sombogaart gebruiken dat gegeven om van Tegendraads (2024) een historische en romantische film van te maken.
We doen weer een keer een Double Bill. Dit keer de originele en eerste Beetlejuice uit 1988 en de nieuwe Beetlejuice Beetlejuice uit 2024. We waren begonnen aan de nieuwe film en toen begon het in ieder geval bij mij te kriebelen: hoe was die oude ook alweer? Zo kwamen we tot het besluit om beide films te behandelen.
M: Het was lang geleden dat ik de oude film gezien had, voordat ik aan de nieuwe begon. In de nieuwe film keren drie generaties Deetz terug naar Winter River. Lydia (Winona Ryder) heeft inmiddels een volwassen dochter Astrid (Jenna Ortega). Die ontdekt de maquette van weleer en het duurt natuurlijk niet lang voordat de Beetlejuice (Michael Keaton) opduikt. Wat meteen opvalt is het gebruik van CGI dat gelukkig niet teveel wordt ingezet.
Lees verder “Michel Versus René – Double Bill: Beetlejuice (1988) en Beetlejuice Beetlejuice (2024)”In Don’t Move is Iris (Kelsey Asbille) een jonge vrouw met een trauma. Als ze in het bos de gedenkplek van haar overleden zoontje heeft bezocht wandelt ze rustig naar de rand van een hoge berg en balanceert tussen hoop en vrees. Is dit de dag om over die rand heen te stappen of niet? In haar overpeinzingen wordt ze gestoord door ene Richard (Finn Wittrock) die probeert met haar het gesprek aan te gaan. Ze wil eerst niets van hem weten, maar gaandeweg neemt ze afstand van de rand en luistert naar hem. In eerste instantie scheiden hun wegen in het bos, maar bij de parkeerplaats komen ze elkaar weer tegen. Dan blijkt al snel dat Richard helemaal niet zo aardig is en voor ze het weet ligt ze gedrogeerd en al in zijn auto. Haar wil om te overleven is nu groter dan haar doodswens en ze zet alles op alles om uit handen van deze griezel te blijven. Alleen, hij heeft haar geïnjecteerd met een verlammend middel. Ze heeft twintig minuten de tijd voordat haar lichaam er helemaal mee stopt.
