It's All About The Movies
Enig lef mag actrice en debuterend regisseur Anna Kendrick niet ontzegd worden. Je moet het maar durven om je eerste film als regisseur over een seriemoordenaar te laten gaan. Saillant detail: Woman of The Hour (2023) is gebaseerd op waargebeurde feiten. Hoewel we Kendrick vooral kennen van komedies, is haar regiedebuut een verontrustende en stijlvolle thriller geworden.
Ik heb al lang geleden een rubriek aangemaakt voor de films van het Britse duo Michael Powell en Emerich Pressburger, die samen een paar iconische films maakten. Ik had The 49th Parallel al besproken maar afgelopen maand wijdde het Eye een heel retrospectief aan de heren. Dat viel net tijdens mijn vakantie maar gelukkig kon ik nog net de nieuwe documentaire Made in England zien. In deze documentaire wordt door regisseur Martin Scorsese, zijn visie op het werk en leven van Powell en Pressburger verteld. Als er iemand is die dat kan doen, dan is het wel Scorsese die later nog zo’n zestien jaar persoonlijk bevriend was met Powell en die, en dat wist ik echt niet, getrouwd was met Thelma Schoonmaker, de vaste editor van Scorsese.
Handling the Undead is geen horror. Het is zelfs geen thriller. Maar griezelig is hij wel. Regisseur Thea Hvistendahl kiest voor een humane aanpak van wat in essentie een zombiefilm is. Maar eentje die compleet anders is.
Als door een stroomstoring – officieel is het een elektromagnetisch veld – alles uitvalt, staan de doden opeens op. We volgen drie gezinnen die ieder te maken krijgen met een overleden familielid. Zo zijn daar Anna (Renate Reinsve) en haar vader die haar overleden zoontje opeens terugkrijgen. Tora (Bente Børsum) die haar geliefde vrouw Elisabeth (Olga Damani) in haar armen mag sluiten. En David (Anders Daniels Lie) hoort dat zijn vrouw verongelukt is maar ziet haar in het ziekenhuis uit de dood herrijzen. Hoe gruwelijk ook, alle betrokkenen zijn blij maar geschokt om hun overledenen weer terug te zien. Maar hoe ga je daar mee om? En kan dat wel?
Dit keer geen superheldenfilm maar wel met een oude bekende daaruit – Ryan Reynolds alias Deadpool – in een lieflijke familiefilm over denkbeeldige vriendjes. René jij kwam met deze titel omdat je hem al gezien had en droeg hem voor als titel voor de komende Versus aflevering.
R: Ik had een muziekclip uit deze film op YouTube gezien en werd daar erg vrolijk van. Op die manier kwam ik bij de film uit die mij in zijn geheel hetzelfde gevoel gaf.
In IF volgen we Bea (Cailey Fleming) die alleen nog haar vader (John Krasinski) heeft en bij haar oma gaat logeren omdat haar vader in het ziekenhuis aan zijn hart geopereerd moet worden. Eenmaal bij oma in huis ziet ze steeds vaker schimmen van rare wezens en als ze op onderzoek uitgaat stuit ze op Cal (Ryan Reynolds) die iets met deze wezens te maken heeft. We komen er al snel achter dat het denkbeeldige vriendjes zijn van kinderen die daar in geloven. Deze kleurrijke wezens horen allemaal bij een vriendje of zijn ooit het denkbeeldige vriendje van iemand geweest. Ze gaat samenwerken met Cal om nieuwe baasjes te vinden en om oude vriendjes weer te herenigen met oude baasjes.
Lees verder “Michel VS René – IF – 2024 – Pathé Thuis”
Het einde van het superhelden-universum! Superheldenmoe! Het failliet van Marvel! Zo maar wat kreten van de afgelopen tijd. Ook wij waren de laatste tijd kritisch op Marvel en haar superhelden. Er is echter één antiheld van Marvel en dat is Deadpool. Na twee eigen films komt hij nu dan eindelijk samen met Wolverine. Eén van de helden uit de X-Men. Het zal Marvel zeker niet redden maar deze film is in alle opzichten geslaagd.
Synopsis: De ‘Time Variance Authority’ oftewel TVA is op zoek naar Wade Wilson alias Deadpool. Ze vragen hem zich bij de helden van het universum te voegen. Hij moet Wolverine in een van de multiversa gaan zoeken om met hem het MCU (Marvel Cinematic Universe) te redden. De dreiging komt van Cassandra Nova (Emma Corrin) de kwaadaardige tweelingzus van Charles Xavier – het hoofd van de X-Men.
Lees verder “Michel VS René – Deadpool & Wolverine – 2024 – Bioscoop”Mark Wahlberg is zo’n acteur die je moeiteloos in een actiefilm of in
een komedie kan laten spelen. Hij kan beide en nog idealer is het als
hij in een actiekomedie kan spelen. In The Union (2024)
speelt hij Mike McKenna, een nuchtere bouwvakker uit New Jersey, die
van de één op de andere dag zijn oude schoolliefde Roxanne Hall (Halle
Berry) tegen het lijf loopt en laat zich graag door haar inpalmen. De
ontmoeting is niet geheel toevallig en Mike wordt wakker in een
appartement in Londen. Hij hoort al snel waarom hij daar is.
Nummer 34: Mon Oncle (1958) – R: Jacques Tati – Frankrijk
Naslagwerk: 1001 Films – blz 346
Ik zag eerder van Tati de zwart-wit film Les vacances de mr. Hulot (zie deze lijst) en die speelde zich af in het provinciale Frankrijk. Deze Mon Oncle speelt zich af in het (voor die tijd) moderne Frankrijk en is een satire op de technologie.
Ook hier staat mr. Hulot (een rol van Jaques Tati zelf) weer centraal. In deze film wil hij vooral laten zien dat de automatisering niet vanzelfsprekend tot gemak leidt maar eerder tot ongenoegen. Tati is een meester in de visuele vertelstijl waarbij hij gebruik maakt van geluiden, repeterende handelingen in een bijna slapstickachtige manier. Dat werkte voor mij heel goed in Les vanances de mr. Hulot maar minder goed in deze film. Met een speelduur van bijna twee uur is dat echt veel te lang. Daarbij voelt de film ook echt gedateerd aan. Als de film een uur en twintig minuten had geduurd, dan had ik er prima van kunnen genieten want dan blijft er genoeg leuks en inventiviteit over om van te genieten. Voor mij heeft de speelduur dat een beetje om zeep geholpen.
Ik zag deze film op de Belgische zender Canvas ten tijde van de filmzomer vorig jaar.
Sting – dat gaat over een buitenaardse spin – opent grappig in een scène waarin een oude vrouw met geheugenproblemen de ongediertebestrijding belt, omdat er geluiden vanuit de muren te horen zijn. De bestrijder die binnenkomt is komisch en de vrouw misschien nog wel grappiger. Toch loopt het niet goed af met de beste man. Het blijkt een ‘flashforward’ te zijn want we gaan daarna vier dagen terug.
Het is al weer 30 jaar geleden dat in Nightwatch Martin (Nicolaj Coster-Waldau) en Kalinka (Sofie Gråbøl) ten prooi vielen aan Peter Wörmer, de seriemoordenaar. Eerst kwam er een Amerikaanse remake met dezelfde titel uit in 1997 en nu Nightwatch: Demons Are Forever.
Dat Nicolas Cage als geen ander maniakale rollen neer kan zetten is geen geheim, maar dat hij overtuigend en bijna onherkenbaar eng kan zijn is voor de meesten nieuw.
De marketingmachine draait volop voor Longlegs die aan superlatieven geen gebrek kent. Wij van De Nachtvlinders gingen er zelf heen, om eens te kijken of dat allemaal wel terecht is.
