In 2020 werd de Koreaanse film Parasite van de regisseur Bong Joon Ho onverwacht uitgeroepen tot de Beste Film tijdens de Oscar uitreiking van dat jaar. Nu in 2025 is hij terug met een satirische sciencefiction film die vol zit met rare types en situaties. Met in de hoofdrol(len) Robert Pattinson (die overigens aardig aan de weg timmert) en Mark Ruffalo als een krankzinnige leider met overduidelijke Trump-trekjes.
Mickey Barnes (Robert Pattinson) meldt zich aan als Expendable op de planeet Niflheim in het jaar 2054. Dat betekent dat hij voor zijn nieuwe baan voor allerlei experimenten ingezet kan worden. Dat hij daarbij overlijdt is niet erg want hij kan daarna meteen opnieuw worden geprint en zo komt er weer een nieuwe Mickey tevoorschijn. Tijdens zijn verblijf – waarin hij steeds weer een net andere Mickey is – wordt hij verliefd op Nasha (Naomi Ackie) en doet hij samen met haar een ontdekking over de oorspronkelijke bewoners (een soort grote haarbal met zuignappen). Maar de populistische Kenneth Marshall (Mark Ruffalo) en zijn First Lady Ylfa (Toni Collette) hebben heel andere plannen met de wezentjes.
Nummer 38: I Know Where I’m Going (1945) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 201
Dit is een kleinere en minder bekende film van Powell & Pressburger. Deze in zwart-wit geschoten romantische komedie over een op geld beluste vrouw, die haar naar rijke verloofde op een eiland in Schotland wil is aardig, maar maakt minder indruk dan de rest van hun oeuvre. De film heeft wel prachtige beelden van de woeste natuur van Schotland. De film focust vooral op het land en haar inwoners. Daar zetten ze deze dame tegenover als contrast. Hoofdrol is voor Roger Livesey (die we ook zagen in The Life and Death of Colonel Blimp) en Wendy Hiller. Maar misschien had ik hem niet gelijk moeten kijken na The Life and the Death of Colonel Blimp want dat is nogal een contrast. Maar deze is zeker wel het bekijken waard. Ook hiervan zag ik een gerestaureerde versie (Critirion) uitgezonden door de BBC.
Nummer 37: The Life and Death of Colonel Blimp (1943) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 187
Dit is een van de beste films van Powell & Pressburger en onlangs heb ik hem dan eindelijk gezien. Een oorlogsfilm gemaakt in 1943 toen Londen bijna dagelijks gebombardeerd werd door de Duitsers. We volgen Clive Wynne-Candy oftewel Colonol Blimp (Roger Livesey), een veteraan uit de Boerenoorlog, de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog. In de laatste oorlog blijkt dat zijn ideeën over hoe je oorlog voert, achterhaald zijn. Voordat we zover zijn, zien we hem in alle drie de periodes waarin hij ook steeds een relatie heeft met een vrouw (die rol wordt drie keer actrice Deborah Kerr gespeeld.) Ook heeft hij gedurende de hele periode vriendschap met een Duitse soldaat. Dit is nog steeds een heel goede film. Het acteerwerk van Livesey, Walbrook en Kerr is uitstekend, het is een meeslepend verhaal en prachtig geschoten in Technicolor. Ik heb zeker wel genoten van deze film. Ik zag de gerestaureerde versie uit 2011 die door toedoen van regisseur Martin Scorsese tot stand kwam. Deze versie werd ook uitgezonden op de BBC. Hieronder legt hij uit wat deze film zo goed maakt. Daaronder de trailer van de film.
Hoeveel kan een mens aan voordat hij of zij knakt? Dat onderzoekt Straw (2025), de nieuwe film van regisseur Tyler Perry. Hij maakte in een deal met Netflix ook A Jazzman’s Blues (2022) en The Six Triple Eight (2024). Voor deze film kan hij leunen op het talent van Taraji P. Henson, die overtuigt in haar rol van radeloze moeder.
We hebben er een jaar langer op moeten wachten maar onlangs zag ik dan toch het sluitstuk van deze film. We hadden Dead Reckoning en nu is daar TheFinal Reckoning. Bij de aftiteling van eerstgenoemde hadden we zoiets van: we moeten onthouden dat het om die sleutel draait. Gelukkig is ondertussen deze film op Netflix te zien dus voordat wij naar de bioscoop togen, hadden we deze nog even opgezet om ons geheugen op te frissen. Met maar liefst twee uur en vijftig minuten op de teller voor de nieuwe film, stond ons genoeg te wachten. En wat! Ondanks dat er wel heel veel verteld moet worden in deze twee delen krijgen we ook weer de nodige actie voor onze kiezen. We weten dat de 62-jarige Cruise nog steeds al zijn stunts zelf doet en eerlijk is eerlijk, daar geef ik hem wel een pluim voor. Het maakt allemaal net iets realistischer en spannender.
Het verhaal: de sleutel waar het in de eerste film om draait, is de sleutel (zo weten we) van het geheime AI netwerk, dat de wereld bedreigd. We weten ook dat deze zich bevindt in de gezonken duikboot. Ethan Hunt en zijn deels nieuwe team moeten weer alles op alles zetten om dat te voorkomen. Het verhaal is spannend, soms een tikkeltje ongeloofwaardig maar vol met actie en vette stunts. Door al die stunts leunt de film wel erg veel op Cruise zelf (hij is natuurlijk ook producent van de film) en blijft zijn team wat meer op de achtergrond. Een ander, door mij al eerder aangehaald manco, is het gebrek aan humor. Wat in de vorige delen wel veel meer aanwezig was. Deze twee films hebben wel echt een serieuze toon. Tuurlijk, er staat veel op het spel maar de mix van actie en humor heeft deze reeks wel gemaakt tot wat het is. En dat miste ik toch wel echt in deze twee laatste delen. In dit deel nog wel iets meer dan in het vorige deel waar de scène met het gele autootje nog wel wat hilariteit opleverde.
Na bijna dertig jaar komt er dan toch echt een eind aan deze reeks. En dat merk je aan alles: aan het begin van de film krijgen we een soort van bloemlezing van alle voorgaande delen maar dat niet alleen: er gebeurt ook het nodige met de teamleden maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. Ook naar het einde toe voel je aan alles dat het een afrondend geheel is. Natuurlijk zijn er altijd openingen voor een volgende film maar dat zal zeker niet op korte termijn zijn. Cruise blijft films met regisseur McQuarrie maken maar daar zit voorlopig geen MI film tussen. En hoewel ik altijd wel uitkeek naar een nieuwe film van deze reeks, heb ik nu ook wel zoiets van: het is wel goed. Het is voor mijn gevoel, nu een mooi afgerond geheel en laat dat het voorlopig maar zo blijven.
De stunts die in de film zitten zijn adembenemend en daar wil ik niet teveel over verklappen. Als je het leuk vind kan je deze making of kijken waar een aantal van die stunts inzitten en wat beelden van de première tijdens Cannes 2025.
Ga deze film vooral in een bioscoop kijken want daar komt hij wel het best tot zijn recht. Hij zal voorlopig nog wel even draaien dus pak je kans en ga er heen.
Dit keer toch weer een Marvel-film. Jullie weten dat we de afgelopen tijd best kritisch zijn geweest op Marvel – zeker na het teleurstellende Kraven the Hunter en het veel te melige Thor: Love and Thunder. Maar Deadpool & Wolverine maakte al weer veel goed. Op basis van de eerste trailer van Thunderbolts* wist ik niet goed wat ik hier nou van moest vinden. Een groep van slechte superhelden die worden samengebracht om een geheime missie te volbrengen. Dan denk je toch snel aan Suicide Squad en dat waren nou ook niet echt geweldige films. Maar goed, toen de film in Amerika in première ging waren de eerste recensies positief en dat bleef zo. Toen werden wij toch ook wel nieuwsgierig en ik denk dat we wel kunnen concluderen dat Marvel met deze laatste film in Phase 5 weer op de goede weg zit.
Maar wie zijn deze slechteriken dan wel? De eerste en de meest prominente is Yelena Belova (Florence Pugh), de geadopteerde jongere zus van Natasha Romanoff (Scarlett Johansson) ook wel bekend als Black Widow. We kennen haar uit Black Widow en The Avengers-films. Haar adoptie vader is Alexei Shostakov ook wel bekend als Red Guardian (David Harbour. Hij was ook te zien in Black Widow. Daar zat ook Taskmaster (Olga Kurylenko) in. Dan hebben we nog Ghost (Hannah John-Kamen) die te zien was in Ant-Man and the Wasp. John Walker (Wyatt Russell) de zogenoemde eerste Captain America – en ook te zien in de serie: The Falcon and the Winter Soldier. En daar zit ook weer Bucky Barnes (Sebastian Stan) in. Zo hebben we de groep compleet.
Aan de dood valt niet te ontsnappen. Dat is een gegeven. Maar in de Final Destination-films ga je net wat gruwelijker en creatiever dood dan in het echte leven. Uitzonderingen daargelaten. Dat is in dit nieuwe deel Final Destination: Bloodlines niet veel anders.
Nicolas Cage is naar eigen zeggen bezig met het einde van zijn acteercarrière. Hij zal nog een handvol films maken maar dat moeten uitsluitend hoofdrollen zijn. Dat hij daarbij artistieke keuzes maakt blijkt wel uit zijn nieuwste film The Surfer. Want hoe komt deze Amerikaanse acteur in een film van een Ierse regisseur terecht dat zich volledig in Australië afspeelt?
Hoe komen gerenommeerde acteurs als Robert De Niro, Jamie Foxx en Scott Eastwood in een misbaksel als Tin Soldier (2025) terecht? Wie van deze heren heeft gedacht dat het een goed idee zou zijn om hier zijn medewerking aan te geven? Maar bovenal: hoe kon het zo misgaan?
In 2018 scoorde regisseur Paul Feig een onverwachte hit met de misdaadkomedie A Simple Favor (2018) met actrices Blake Lively en Anna Kendrick. In 2025 is daar het vervolg met de creatieve titel Another Simple Favor (2025). Stephanie (Anna Kendrick) en Emily (Blake Lively), de twee ‘vriendinnen’, komen elkaar in dit deel weer tegen.
