It's All About The Movies
Toen ik de trailer zat te kijken van Killers of the Flower Moon, de nieuw te verwachten film van regisseur Martin Scorsesse, stuitte ik op een korte film van hem uit 2015 met Robert de Niro, Leonardo DiCaprio, Brad Pitt en Scorsesse zelf. Ik had het nooit eerder gezien. Een bijzonder amusant filmpje van 16 minuten dat ooit gemaakt is als reclamefilmpje voor twee nieuwe Aziatische casino’s! De video is niet te delen dus klik even door naar YouTube zelf om hem te bekijken. Veel plezier!
Voor een ieder die opgegroeid is met videotheken en videobanden – oh, wat zijn we oud – heb ik nog een leuke tip. Sinds 19 juli is de Video Archives Podcast te beluisteren van regisseur en oud videotheek medewerker Quentin Tarantino en goede vriend en co scenarist van Pulp Fiction Roger Avary.
Tarantino werkte destijds in de videotheek Video Archives waar de podcast naar vernoemd is in het Californische Manhattan Beach. Toen de zaak ter ziele ging kocht Tarantino de hele inventaris op en bouwde de videotheek na in zijn eigen huis.
Uit die collectie kiezen de heren steeds de films. VHS banden dus. Verwacht een hoop aanstekelijk gelul van de heren over film en videobanden. Wat mij betreft, hartstikke leuk om naar te luisteren maar je moet wel tegen twee stuiterende, energieke, Amerikaans knauwende mannen kunnen. Ieder zijn ding maar probeer het eens. Hij is te vinden op elke podcast app.
En nee, we beginnen niet met de bitchslap van Will Smith (dat komt later) maar zoals het hoort met de winnaars.
De Oscar voor Beste Film ging verrassend genoeg naar de film Coda. En daarmee wint een streamer een Oscar. De door AppleTV+ geproduceerde film gaat over een gezin met twee dove ouders en een dochter die wel kan horen. Ze spreekt gebarentaal met haar ouders en helpt mee op de vissersboot, maar haar grote droom is om zangeres te worden. Ik ben inmiddels razend nieuwsgierig naar deze film geworden.
De door Netflix geproduceerde film Power of the Dog met maar liefst twaalf nominaties werd helaas volkomen genegeerd maar Jane Campion mocht na haar film The Piano uit 1993 – toen nog voor Beste Script – nu een Oscar ophalen voor Beste Regisseur voor The Power of the Dog. Ik moet de film nu toch snel gaan bekijken.
Na het incident met Chris Rock mocht zoals verwacht Will Smith de Oscar komen ophalen voor zijn hoofdrol in de film King Richard – lees mijn recensie – waarin hij de rol van Richard Williams speelt. De vader van de tennis zussen Venus en Serena.
Jessica Chastain won, zoals verwacht de Oscar voor haar rol van Tammy Faye in de film The Eyes of Tammy Faye. De film is inmiddels te zien op Disney+. Dat moet ik dus snel gaan doen.
Troy Kotsur de dove acteur uit de film Coda mocht de Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol komen ophalen voor zijn rol van de vader in de film. Eerder won hij ook al de BAFTA voor zijn rol.
Ariane DeBose won een Oscar voor Beste Vrouwelijke Bijrol in haar rol in de film West Side Story. Deze film is ook te zien op Disney+.
En de Oscar voor Beste Niet Engelstalige film ging naar de Japanse film Drive My Car. Volkomen terecht en als je mijn recensie leest, begrijp je waarom.
Wil je de lijst met alle winnaars nog eens rustig nalezen, dat kan hier
De beste momenten uit de show zie je hier
We kunnen er niet omheen. De bitchslap van Will. Was het de beste manier? Nee, zeker niet maar verrassend was het wel. Wel zo sportief om een vlakke hand te gebruiken anders had Chris waarschijnlijk wel een aanklacht ingediend tegen Smith. Dit zal wel weer met een sisser aflopen en natuurlijk maken ze het goed.
Een half uur later was hij in tranen tijdens zijn dankspeech toen hij de Oscar kwam ophalen. Ach, het is ook maar een mens. Het was best een mooie speech.
Afijn, de Oscar uitreiking zat onverwacht achter een betaal-filmkanaal dit jaar en alleen als je Ziggo hebt – maar wie zou dat willen? – kon je kijken op kanaal 13. Nou ja, beter dan dit jaar wordt het vast niet en volgend jaar zien we wel weer. Eerst maar eens de Oscar-films kijken die ik nog niet gezien heb.
Afgelopen zondagavond werden in een zaal vol publiek de Engelse filmprijzen uitgereikt. In een show die een krappe twee uur duurde en werd gehost door actrice Rebel Wilson, zagen we de winnaars bekend worden gemaakt. In een aardige show met uitgeschreven grappen voor de host Wilson, zagen we vooral veel filmclips, wat muziek en veel speeches – waar in tegenstelling tot de Oscars – ruim de de tijd voor werd genomen.
Ondanks dat dit Engelse filmprijzen zijn, kunnen ze gezien worden als graadmeter voor de komende Oscars die in de nacht van 27 op 28 maart in Los Angeles uitgereikt gaan worden. Maar daarover later meer…
Ik vond tijdens het struinen op ImdB een leuke rubriek. Een ImdB-medewerker neemt zijn lijst met films door en de immer sympathieke Dafoe reageert.
Ontzettend leuk, check it out:
https://www.imdb.com/video/vi3979458585?ref_=hm_hp_i_12&listId=ls025720609
Ik heb de liefde voor film niet van huis uit. In ons gezin was er niemand met een bovengemiddelde interesse in films. Dat ik me zo aangetrokken voelde tot film heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik me op school stierlijk verveelde. Met een aandachtsspanne van een paar seconden kon ik me maar moeilijk focussen op de saaie lessen die er gegeven werden. Maar ik had des te meer interesse in het medium film. Als jong kind kon ik mijn tomeloze energie nog wel kwijt op het speelveld – minder in de klas – en ging het tot aan de middelbare school nog wel redelijk goed. Maar omdat ik mijn draai en mijn plek op de middelbare school niet kon vinden, vluchtte ik al snel in de films.
Dit artikel afkomstig van mijn vorige blog schreef ik in 2012. De reden dat ik het nu weer plaats is de tweede regieklus van Norton, namelijk Motherless Brooklyn (2019). De film kwam vorig jaar uit maar stond al sinds 2008 in de steigers. Ik hoop deze film binnenkort te kunnen recenseren.
Edward Norton, de uit Baltimore afkomstige acteur werd lang gezien als de nieuwe Robert de Niro. De nieuwe belofte van een nieuwe generatie acteurs. Lang was dat ook zo maar zit Edward op een dood spoor….?
Zijn debuut maakt hij op 27-jarige leeftijd in Primal Fear (1996) waarin hij Richard Gere van het doek speelde. Edward had zijn visitekaartje afgegeven!
Maar zijn echte doorbraak kwam 2 jaar later in American History X (1998). Norton transformeert van “new kid on the block” naar een huiveringwekkende neonazi die zijn gedachtegoed niet onder stoelen of banken steekt. Totdat hij in de bak beland en daar een loutering doormaakt. Eenmaal terug moet hij alles in het werk stellen om zijn jonge broer te behoeden voor het gedachtegoed waar hij vroeger in geloofde. Nog steeds staat deze film in mijn ultieme top 10 van beste films aller tijden en eens per jaar maakt hij een draaibeurt in de speler.
Lees verder “Edward Norton. De nieuwe belofte? (Archief artikel juli 2012)”