We gaan dit keer toch weer voor een superheldenfilm al voelt dat niet zo. En dat is eerlijk gezegd wel eens lekker. Madame Web is een personage dat voorkomt in de Spiderman-stripboeken en daarin is ze een verlamde, blinde, telepathische en helderziende mutant. In deze verfilming is ze vooral dat laatste. Daarmee is het ook geen volwaardige Marvel-film maar een Marvel-film uit de koker van Sony.
Cassandra Webb (Dakota Johnson), want zo heet Madame Web in de film is een ambulance-medewerker in Manhattan, New York die na een ongeval haar telepathische en helderziende gaven krijgt. Als ze steeds meer begrijpt wat er aan de hand is voelt ze de noodzaak om drie jonge vrouwen – de toekomstige Spiderwomans – te beschermen. Het gaat hier om Julia Cornwall (Sydney Sweeney), Mattie Franklin (Celeste O’Connor) en Anya Corazon (Isabela Merced).
In Nederlands worden ontzettend veel musicals gemaakt maar relatief weinig muziekfilms. De meest bekende zijn ook nog eens Vlaams. Dat zouden er best wat meer mogen zijn. Regisseur Albert Jan van Rees en scenarist Dorien Goertzen doen een leuke poging met het vrolijke en aanstekelijke Net als in de Film.
Annabel (Noortje Herlaar) en Sander (Benja Bruining) leren elkaar kennen als zij auditie komt doen voor de schoolband in de jaren 80. De bandleden zijn meteen enthousiast over Annabel maar de stugge Sander lijkt het weinig te doen. Toch leren ze elkaar beter kennen als ze toetreedt tot de band en door hun gezamenlijke liefde voor de muziek. Olaf (Kay Greidanus) is echter ook in haar geïnteresseerd en wil graag producent worden. Ze gaat de samenwerking met hem aan en verliest Sander uit het oog. In de jaren 90 komen ze elkaar weer tegen en beginnen samen met Sanders’ beste vriend Malcolm (Uriah Havertong) de euro dance act Three in a Crowd. Maar het commerciële succes brengt ook problemen met zich mee.
Over de nieuwe film van Martin Scorsesse Killers of the Flower Moon is al zoveel gezegd en geschreven dat een volledige recensie een tikkeltje overbodig is. Op Facebook had ik al gezegd dat als ik de film vorig jaar nog gezien had, deze zeker in mijn top 10 van beste films terecht zou zijn gekomen. Deze 3,5 uur durende film kon mij wel bekoren. Een goed verhaal, uitstekend acteerwerk van DiCaprio, de Niro en Lilly Gladstone, een functionele en broeierige score/soundtrack en prachtig camerawerk. Nog in enkele bioscopen te zien en op Apple TV+ en Pathé Thuis.
In de In Memoriam van 2023 haalde ik, de dat jaar overleden regisseur William Friedkin al aan. Daarin schreef ik ook over zijn laatste film The Caine Mutiny Court-Martial. Tot mijn verrassing stond deze film niet veel later op de streamingdienst SkyShowtime. Deze film is gebaseerd op een boek uit 1953 van Herman Wouk. Daar werd ook een toneelstuk van gemaakt. Het werd ook al eens verfilmd in 1954 met Humphrey Bogart. In deze versie zien we Kiefer Sutherland (die steeds meer op zijn vader begint te lijken) als Queeg, een kapitein die moet getuigen in een zaak waarin marineofficier Maryk (Jake Lacey) terecht staat voor muiterij omdat hij tijdens een storm, het opperbevel overnam van de kapitein. Een vliegenier moet de officier verdedigen maar twijfelt gaandeweg aan de motieven van zijn cliënt. Een rechtbankdrama pur sang. Ik hou er van. Alles gebeurt in de rechtszaal. Geen flashbacks puur de verhoren. Met een verrassend einde is dit een behoorlijk afscheid van de regisseur die ons een paar iconische films gaf.
Neem Me Mee is een feelgoodfilm van Will Koopman. Zes 70-plussers gaan met een busje op vakantie. Ze kennen elkaar niet en natuurlijk klikt het in het begin ook niet met elkaar. De jonge reisleider heeft de hele onderneming behoorlijk onderschat en dat is natuurlijk een goed uitgangspunt voor een film met een lach en een traan. De film heeft grote namen aan boord zoals Jeroen Krabbe, Renée Soutendijk, Kees Hulst, Geert de Jong en Minne Koole. Het scenario is Frank Houtappels en dan weet je dat het goed zit. De film is nu nog in de bioscoop te zien.
Wonka is het verhaal vóór Charlie and the Chocolate Factory. Die laatste kennen we allemaal. Er is een jaren 70 versie met Gene Wilder en een jaren 2000 versie met Johnny Depp. In deze nieuwe film zien we een jonge Willy Wonka (Timothée Chalamet) die dan nog de grote Willy Wonka moet worden. Wel leuk want dit is een verhaal dat ik niet kende. Regisseur Paul King – het meest bekend van de Paddington-films) weet er een heerlijke, vrolijke film van te maken met als hoogtepunt Hugh Grant als zingende en dansende Oempa Loempa. Ik heb erg genoten van deze film. Wonka draait nog in de bioscoop en vanaf 29 januari is de film op Pathé Thuis te zien.
Mafia Mamma is zo stereotiep, cliché en slecht dat het lachwekkend goed wordt. Hoe tenenkrommend de humor ook is, hoe belabberd het acteren ook is, vervelen doe je je gek genoeg geen moment. Toch is dat niet bepaald een compliment.
Kristin (Toni Collette) is een nogal sullige echtgenote, die alles van haar man pikt, met zich laat sollen op werk en samen met haar beste vriendin mijmert over het boek Eat, Pray, Love wat al snel door de dames wordt omgedoopt tot Eat, Pray, Fuck. Helemaal als ze vanuit het niets een telefoontje krijgt van Bianca (Monica Bellucci) de assistente van haar overleden Italiaanse grootvader, om naar Italië te komen om de zaken af te handelen. Welke zaken dat zijn, ze heeft geen idee. Maar slechter dan thuis wordt het niet en zo kan ze mooi alle Italiaanse hoogtepunten zien en vast een gewillige Italiaanse man scoren. Ze komt er snel achter in welke zaken haar opa zat.
Debuterend regisseur Parker Finn levert met Smile een horrorfilm af waarbij het lachen je vergaat. Hij baseert zijn film op zijn eigen korte film Laura Hasn’t Slepten laat zien veel in zijn mars te hebben. Helaas moet hij ook nog wat meters maken.
Laten we eerst eens de ontstaansgeschiedenis van deze horror-franchise nader bekijken. De reeks begon in 2007 met Paranormal Activity, met een budget van 15.000 dollar. Over low-budget gesproken. De film was een onverwacht succes. Geen wonder dat er daarna nog eens zes delen gemaakt werden. Ook is er nog Japans deel met de titel Paranormal Activity 2: Tokyo Night.
Regisseurs David Charbonier en Justin Powell debuteren met The Boy Behind the Door – die overigens al dateert van 2020 – en hebben inmiddels al hun tweede film The Djinn (2021) afgerond. De twee jeugdvrienden hebben ongetwijfeld een voorliefde voor horror en voor Stanley Kubrick’s The Shining maar komen nergens in de buurt van de grootmeester.
Bobby (Lonny Chavis) en Kevin (Ezra Dewey) zijn twee vriendjes die in het bos aan het honkballen zijn als Kevin plots verdwijnt. Als Bobby Kevin gaat zoeken wordt hij uren later wakker in een kofferbak. Hij weet te ontsnappen en wil het bos invluchten als hij Kevin vanuit het nabijgelegen huis hoort roepen. Hij besluit zijn vriend niet achter te laten en gaat alleen het huis in. Daar blijkt hij niet alleen te zijn en het wordt een strijd van leven op dood.
Regisseur Kevin MacDonald begon ooit als documentairemaker maar is zich steeds meer op speelfilms gaan toeleggen. Documentaires van zijn hand zijn onder meer One Day in September (1999), en A Brief History of Errol Morris (2000) en Touching The Void (2003). Films van zijn hand zijn onder meer The Last King of Scotland (2006), State of Play (2009) en The Eagle (2011).
Zijn speelfilms voelen doorgaans ook documentair aan. Zo ook zijn nieuwste film over een gevoelig onderwerp. De titel van de film verwijst naar het land waar het hoofdpersonage vandaan komt. Mauritanië. Mohamedou Ould Slahi (Tahar Rahim) wordt maanden na de aanslagen van 9/11 opgepakt en vastgehouden op basis van enkel verdenkingen in Guantánomo Bay. In de jaren dat hij vastzit wordt hij gemarteld en vernederd zonder uitzicht op een mogelijk proces of vrijlating. Totdat de ervaren advocaat Nancy Hollander (Jody Foster) zich met de zaak gaat bemoeien. Samen met beginnende advocate Teri Duncan (Shailene Woodley) gaat ze de strijd aan met het leger en de overheid om gerechtigheid te halen. Ze vindt onverwachte steun bij militair aanklager Stuart Couch (Benedict Cumberbatch) die inziet dat de werkwijze ontoelaatbaar is. Maar voordat ze zover zijn moet er een lange weg afgelegd worden.
The Dark and the Wicked is de zoveelste conventionele horrorfilm maar beperkt de ‘jumpscares’ tot een minimum en zet veel meer suggestie in dan gewoonlijk. Weet de film daarmee boven de middelmaat uit te komen, of niet?
Het verhaal speelt zich af op een boerderij in het diepe zuiden van Texas. Daar ligt een man op sterven. Zijn vrouw en verpleging zijn bij hem. Als zijn volwassen kinderen Louise (Marin Ireland) en Michael (Michael Abbott jr.) langskomen, draagt moeder (Julie Oliver-Touchstone) hen op weg te gaan. Al snel blijkt er meer aan de hand te zijn en hangt er een dreiging boven de boerderij.
Had Liam Neeson niet aangekondigd te stoppen met actiethrillers? Hebben we na Taken 1, 2 en 3 niet genoeg? Niets zo veranderlijk als een mens. En ach, wat maakt het ook uit. Met zijn bijna 70 jaar en zijn imposante postuur en lage, dreigende stemgeluid, gaat het genre hem nog verrassend goed af.
Tom Dolan (Neeson) is een bankrover maar als hij de bijdehante maar charmante Annie (Kate Walsh) tegen het lijf loopt wil hij schoon schip maken. Geen leugens meer en dus is hij bereidt zijn hele vermogen aan gestolen geld in te leveren bij de FBI in ruil voor een lage straf. Zo zie je maar weer, ook criminelen hebben een geweten en gaandeweg worden ook de motieven van Tom duidelijk. Maar de agenten John (Jai Courtney) en Ramon (Anthony Ramon) zien een kans om snel rijk te worden en luizen Tom erin. Dan volgt een kat-en-muisspel tussen de bankrover en de agenten.
