Auteur: Michel

Geplaatst op

Now, Voyager – 1001 Films

Nummer 42: Now, Voyager – (1942) – R: Irving Rapper – Verenigde Staten

Naslagwerk: 1001 Films – blz 176

Goed beschouwd is Now, Voyager uit 1942 van regisseur Irving Rapper een ‘lelijk eendje, mooie zwaan’-verhaal waarin Charlotte Vale (Bette Davis) gebukt gaat onder een tirannieke moeder. Het gaat zo slecht met haar dat een dokter langskomt. Om te herstellen gaat ze eerst een paar maanden naar een rustoord. Daarna gaat ze op cruise naar Amerika. Die transformatie is zowel fysiek als mentaal een tikkeltje ongeloofwaardig. Al moet gezegd worden dat Davis dat knap speelt. Op de boot leert ze Jerry (Paul Henreid) kennen. Een getrouwde man in een ongelukkig huwelijk maar die daarin blijft vanwege de gezondheid van zijn dochter. Ze nemen een paar keer afscheid van elkaar maar kunnen elkaar toch niet loslaten.

Het is ook een sterke vrouwenfilm waarin Charlotte moet leren om haar eigen leven te leiden en zich niet moet laten leiden door haar moeder. Ze leert ook liefde kennen en krijgt gaandeweg steeds meer zelfvertrouwen. Grappig om te zien is dat Jerry steeds twee sigaretten tegelijk aansteekt en er een aan Charlotte geeft.

De film behoort niet tot de grote filmklassiekers maar mag er toch best zijn. Met twee uur wel aan de lange kant. De slotzin: ”Don’t ask for the moon, we have the stars”, is wel memorabel geworden.

Regisseur Irving Rapper werd maar liefst 101 jaar oud. Hij stierf in 1999, vier weken voor zijn 102e verjaardag.

Ik zag een uitstekende versie op de BBC.

Geplaatst op

The Hand That Rocks the Cradle – 2025 – Disney+ (FilmVandaag recensie)

Het was regisseur Curtis Hanson – die in 2016 overleed – die ons in 1992 trakteerde op de thriller The Hand That Rocks the Cradle (1992). Met een glansrol van Rebecca De Mornay als Peyton, de babysitter. De Mexicaanse regisseur Michelle Garza Cervera vond het tijd voor een remake. Of beter gezegd een hervertelling, want ze pakt het net even anders aan dan het origineel.

verder lezen

Geplaatst op

Michel Versus René – Weapons -2025 – HBO Max

Dit keer gaan we voor een horrorfilm. Het alom geroemde Weapons van regisseur Zach Cregger die ons eerder al verraste met die andere horrorfilm Barbarian. Ik was in ieder geval wel benieuwd naar zijn nieuwste wapenfeit. We gaan ervan uit dat de meesten de film inmiddels al wel gezien hebben, maar we zullen voorzichtig omspringen met spoilers. Je bent gewaarschuwd.

In Weapons verdwijnen in een nacht om precies 02:17 alle kinderen uit de klas van juf Justine (Julia Garner) op één na: Alex (Cary Christopher). Na dertig dagen zijn de kinderen nog altijd niet teruggevonden. In het kleine Amerikaanse stadje gaat iedereen op zijn eigen manier met dat verdriet om. Vanuit verschillende personages wordt het verhaal ontvouwt en dat doet Cregger heel goed.

Lees verder “Michel Versus René – Weapons -2025 – HBO Max”
Geplaatst op

The Lavender Hill Mob – 1001 Films

Nummer 41: The Lavender Hill Mob (1951) – R: Charles Crichton – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 259

Het is misschien goed om te weten dat producent Michael Balcon (die aan de wieg stond van de carrière van Alfred Hitchcock) aan het hoofd stond van de Ealing Studios die in de jaren 50 en 60 succesvolle komedies afleverden. Denk aan films als Kind Hearts and Coronets, Whisky Galore, The Man in the White Suit en The Ladykillers. Deze film uit 1951 met Alex Guiness is een pareltje. Tuurlijk, het zijn de jaren 50 dus het tempo is anders dan we gewend zijn, maar eigenlijk zit je vrij snel in het verhaal. In het kort: Guiness speelt Henry Holland, een bankbediende die dagelijks onder begeleiding van de politie goudstaven van A naar B rijdt. Hij werkt er al twintig jaar en bedenkt een plan om een van de goudladingen te beroven en het goud om te smelten naar souvenirs van de Eiffeltoren. Samen met zijn handlangers gaat dit goed totdat de souvenirs per ongeluk verkocht worden en deze in handen zijn gevallen van een groep Engelse schoolmeisjes. Met name de tweede helft van de film waarin Holland en zijn compagnon Alfred (Stanley Holloway) op de vertrekkende boot van de de meisjes proberen te komen is echt hilarisch en goed uitgevoerd.

De regie was in handen van Charles Chrichton die verantwoordelijk is voor een hele reeks bekende series en films. Het bekende A Fish Called Wanda uit 1988 was een van zijn laatste films. Ik zag de film op de BBC.

Geplaatst op

Ballad of a Small Player – 2025 – Netflix – (FilmVandaag recensie)

Weet de Duitse regisseur Edward Berger na het Oscarwinnende Conclave (2024) en Im Westen nichts Neues (2022) ons weer te overtuigen met zijn nieuwste Netflix-film Ballad of a Small Player (2025)? Berger neemt ons mee naar Macau (China), het Las Vegas van het Oosten waar hij ons onderdompelt in de wereld van het gokken, het kapitalisme en een snufje mystiek.

verder lezen

Geplaatst op

Good Boy – 2025 – Bioscoop – (De Nachtvlinders recensie)

‘Good Boy’ is in alle opzichten een unieke film. Niet zozeer dat een hond de hoofdrol speelt als wel dat het hele perspectief gezien wordt vanuit zijn gezichtsveld. Die hond is Indy, een Nova Scotia Duck Tolling Retriever (vernoemd naar Indiana Jones) en zien we als pup in de intro van de film. In enkele korte sequenties zien we hem opgroeien. Dan gaat hij met zijn baasje Todd (Shane Jensen) naar een oud familiehuis. Dat zich daar duistere krachten schuil houden wordt al vrij snel duidelijk. Honden hebben een scherp gehoor en reuk en voelen dingen veel sterker dan mensen. Dat maakt deze film ook zo zintuiglijk.

verder lezen

Geplaatst op

Rewind to the 80’s: Maniac Cop (1988)

René, jij kwam voor de rubriek met deze film aanzetten. Ik kende uiteraard de titel maar wist niet zeker of ik hem ooit gezien had. Wellicht hebben we hem samen wel gezien. Ik herinnerde me wel het kartonnen reclamebord van de film, die jij op je kamer en later op de politie academie had staan. En eigenlijk was ik best wel benieuwd naar deze late jaren 80 film, die nu volgens mij wel een beetje bestempeld wordt als cult.

In het kort: de stad New York wordt onveilig gemaakt door een moordende politieagent. Niet zo’n maar een agent maar een heel grote die ook onschuldige slachtoffers maakt. In eerste instantie gaat de verdenking uit naar agent Jack Forrest (Bruce Campbell) en om zijn onschuld te bewijzen zal hij de moordende agent zelf moeten vinden.

M: Kijk, het is natuurlijk een echte jaren 80 film. Op zich niet eens zo heel slecht gemaakt maar het is een product van zijn tijd. Het tempo, de actie, het script. Het oogt allemaal als een echte B-film maar wel een vermakelijke. Het is een duidelijk verhaal maar de karakters en motieven worden niet echt uitgewerkt. De soundtrack vol met synthesizers is echt zo jaren 80 maar eerlijk is eerlijk, het past heel goed bij de film. Het was ook behoorlijk standaard in die tijd. Kijk maar naar de films van John Carpenter bijvoorbeeld. René, wat was jouw eerste indruk toen je deze film weer zag?

R: Naar de huidige standaard is dit een zeer trage, voorspelbare film. Ik herinner mij deze film ook spannender dan dat ik het nu vond. Het voelt wel lekker jaren 80, de muziek, de beeldvorming en het gegeven ‘een politieman die als een maniak te keer gaat’ was origineel. Ben heel wat keren geschrokken van die kartonnen Maniac Cop omdat ik vergeten was dat die in mijn kamer stond.

Lees verder “Rewind to the 80’s: Maniac Cop (1988)”
Geplaatst op

A Matter of Life and Death – 1001 Films / Powell & Pressburger

Nummer 40: A Matter of Life and Death (1946) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 215

In dit op zich simpele maar originele verhaal draait het om de Engelse vliegenier Peter (David Niven) die boven Amerikaans grondgebied gaat neer storten. Hij krijgt radiocontact met ene June (Kim Hunter) die hem als laatste spreekt. Hij raakt in de ban van haar maar weet dat hij zal sterven omdat hij geen parachute bij zich heeft. Als hij wakker wordt op het strand, is hij in de veronderstelling dat hij in de hemel is. Maar niets is minder waar: hij leeft nog en loopt pardoes June tegen het lijf. Er is echter een probleem. In de hemel hebben ze een fout gemaakt en Peter had in de hemel moeten arriveren. Hemelgids 71 (Marius Goring) wordt naar de aarde gestuurd om hem alsnog op te halen. Peter geeft zich niet zomaar gewonnen want hij is inmiddels verliefd geworden op June en vindt dat hij een tweede kans verdient. Die kans krijgt hij uiteindelijk maar daarvoor moet hij zich wel melden in de hemel voor een rechtszaak.

De film zit vol – voor die tijd – best originele trucages ( van kleur naar zwart wit, stilstaande beelden) en het is verder een amusant verhaal. Prachtige locaties en decors ook. Er werd gefilmd in Technicolor en dat zie je terug. Goede rollen van Niven, Hunter en Livesey – die ook in The Life and Death of Colonel Blimp zat – met zijn kenmerkende stemgeluid. Hij speelde in meerdere films van Powell & Pressburger. In het naslagwerk 1001 Films is te lezen dat de film als propagandafilm werd gebruikt om de gespannen Brits-Amerikaanse betrekkingen te verbeteren. Dat voelt inmiddels wel een beetje achterhaald.

In deze video geeft regisseur Martin Scorsese zijn visie op de film:

Ik heb erg genoten van deze bekende film van het duo Powell & Pressburger. Ik zag een uitstekende versie van de BBC.

Geplaatst op

One Battle After Another – 2025 – Bioscoop

Paul Thomas Anderson is een regisseur van de ‘nieuwe lichting’ die ik al volg sinds 1996 toen hij debuteerde met zijn film Hard Eight, een onvervalst misdaad drama. Daarna kwam hij met het hilarische Boogie Nights maar met Magnolia brak hij door bij het grote publiek. Ten tijde van zijn film Punch Drunk Love uit 2002 waarvoor hij in Rotterdam was tijdens het International Film Festival Rotterdam, kreeg ik de kans hem te ontmoeten en een handtekening te scoren. Anderson is een echte genre-filmer gebleken want hij pint zich niet vast op één genre maar is van alle markten thuis. There Will Be Blood, The Master en Phantom Thread waren zijn wat donkere films. Maar in elke film schuilt de hand van Anderson, die je steeds weer terugziet.

Begin dit jaar wist ik nog niet dat er nieuwe Anderson film zat aan te komen maar toen de eerste berichten binnen druppelden, was mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Ik heb bijna al zijn films in de bioscoop gezien dus afgelopen weekend toog ik naar de bioscoop om deze film te gaan zien.

Lees verder “One Battle After Another – 2025 – Bioscoop”
Geplaatst op

A House of Dynamite – 2025 – Bioscoop/Netflix – (FilmVandaag recensie)

Kathryn Bigelow, de regisseur van A House of Dynamite (2025), wordt bestempeld als iemand die films voor mannen maakt. Zelf heeft ze daar geen boodschap aan en is ze van mening dat het niet uitmaakt wie de film maakt of voor wie die geschikt is. Ze is er sowieso voor dat er meer vrouwelijke regisseurs moeten komen. Als we kijken naar een aantal van haar films zoals Detroit (2017), Zero Dark Thirty (2012) en het Oscarwinnende The Hurt Locker (2008), kunnen we in ieder geval stellen dat ze meer man- dan vrouwgericht zijn. Zo kiest ze ook altijd voor sterke persoonlijkheden en mensen die leiding en initiatief nemen. Dat is in haar nieuwe film niet anders.

verder lezen

Ondersteund door WordPress