Auteur: Michel

Geplaatst op

Meet Me in St.Louis – 1001 Films

Nummer 44: Meet Me in St.Louis – (1944) – R: Vincente Minnelli – Verenigde Staten

Naslagwerk: 1001 Films – blz 192

Meet Me in St.Louis is een musical en drama ineen. Deze door Vincente Minnelli geregisseerde film is een film over een gezin. Vader en moeder en veel dochters en een zoon. De verhaallijnen liggen vooral op de dochters en de vader en moeder. Aan de hand van vier seizoenen zien we zo wel de dagelijkse beslommeringen als wel de lastige vraagstukken waar het gezin mee te maken krijgt.

Judy Garland is de grootste naam van deze film, die al in 1939 furore had gemaakt met The Wizard of Oz. Een jaar na deze film trouwde ze met regisseur Minnelli en in 1946 werd hun dochter Liza Minnelli geboren. Garland had een roerig leven en overleed op 47-jarige leeftijd in 1969.

Ook deze film zit vol prachtige liedjes waaronder een heel bekend kerstliedje. Het in Technicolor geschoten drama ziet er nog steeds prachtig uit. Voor mijn gevoel ligt de film dichter bij drama dan musical. Er wordt overigens door iedereen goed gezongen. De jonge Margaret O’Brien die de rol van Tootie speelt, kreeg een speciale jeugd-Oscar. Deze actrice leeft op het moment van schrijven nog en is inmiddels 88 jaar. Er waren Oscar nominaties voor het scenario, camerawerk en muziek. In 1959 is er in de vorm van een tv-film nog een remake van gemaakt.

Ook dit vond ik een fijne film. Ik zag een uitstekende versie op de BBC. Regisseur Vincente Minnelli staat met nog vier andere films in deze lijst dus die zullen later nog wel voorbij komen.

Geplaatst op

Gentlemen Prefer Blondes – 1001 Films

Nummer 43: Gentlemen Prefer Blondes – (1953) – R: Howard Hawks – Verenigde Staten

Naslagwerk: 1001 Films – blz 281

“Gentlemen Prefer Blondes is een onmogelijk product: een CinemaScope van de geest, een kapitalistische Potemkin” – Jonathan Rosenbaum, criticus, 1985

Deze amusante komedie en musical ineen, is een film waarvan de titel zo bekend is en ik hem toch nog steeds niet gezien had. Marilyn Monroe en Jane Russell spelen hier de hoofdrollen. Monroe als Lorelei en Russell als Dorothy. De eerstgenoemde is een echte golddigger en steekt dat niet onder stoelen of banken. De tweede is uit op aandacht en liefde. Er wordt vrolijk verleid en de mannen die in katzwijm vallen (letterlijk en figuurlijk) zijn er in overvloed.

De film zit vol leuke liedjes waarvan ‘Diamonds are a Girl’s best Friend‘ het meest bekend is. Het verhaal is bijna een klucht en door de vaart, de humor en de liedjes verveel je je geen moment. Regisseur Hawks is bekend van de film The Big Sleep en later in zijn carrière maakte hij vooral veel westerns. Eigenlijk was hij van alle markten thuis want er staan maar liefst tien films van hem in dit naslagwerk. Ik verheug me eerlijk gezegd op de andere negen. Ik heb genoten van deze film en zag een uitstekende versie van de BBC.

Ook leuk om te vertellen is dat dit verhaal als eerste gemaakt is als een ‘stomme’ film uit 1928 maar deze moet als verloren gegaan beschouwd worden.

Geplaatst op

Nouvelle Vague – 2025 – Bioscoop

Dit is een ode aan de ‘Nouvelle Vague’ een stroming die ontstond mede door de critici van van het filmvakblad Cahiers du Cinéma in de jaren 60, de regisseurs van films zeiden: ”Als mijn film je niet aanstaat, maak dan zelf een betere”. En dat is precies wat regisseur Jean-Luc Godard deed.

En zo ontstond de film Á bout de souffle. Wat zoveel betekent als buiten adem. De film gaat over een autodief (Jean-Paul Belmondo), die nadat hij een politieagent doodt, schuilt bij een Amerikaanse (Jean Seberg). Voor wie de originele film nog niet gezien heeft, zal ik verder niets vertellen.

Lees verder “Nouvelle Vague – 2025 – Bioscoop”
Geplaatst op

Now, Voyager – 1001 Films

Nummer 42: Now, Voyager – (1942) – R: Irving Rapper – Verenigde Staten

Naslagwerk: 1001 Films – blz 176

Goed beschouwd is Now, Voyager uit 1942 van regisseur Irving Rapper een ‘lelijk eendje, mooie zwaan’-verhaal waarin Charlotte Vale (Bette Davis) gebukt gaat onder een tirannieke moeder. Het gaat zo slecht met haar dat een dokter langskomt. Om te herstellen gaat ze eerst een paar maanden naar een rustoord. Daarna gaat ze op cruise naar Amerika. Die transformatie is zowel fysiek als mentaal een tikkeltje ongeloofwaardig. Al moet gezegd worden dat Davis dat knap speelt. Op de boot leert ze Jerry (Paul Henreid) kennen. Een getrouwde man in een ongelukkig huwelijk maar die daarin blijft vanwege de gezondheid van zijn dochter. Ze nemen een paar keer afscheid van elkaar maar kunnen elkaar toch niet loslaten.

Het is ook een sterke vrouwenfilm waarin Charlotte moet leren om haar eigen leven te leiden en zich niet moet laten leiden door haar moeder. Ze leert ook liefde kennen en krijgt gaandeweg steeds meer zelfvertrouwen. Grappig om te zien is dat Jerry steeds twee sigaretten tegelijk aansteekt en er een aan Charlotte geeft.

De film behoort niet tot de grote filmklassiekers maar mag er toch best zijn. Met twee uur wel aan de lange kant. De slotzin: ”Don’t ask for the moon, we have the stars”, is wel memorabel geworden.

Regisseur Irving Rapper werd maar liefst 101 jaar oud. Hij stierf in 1999, vier weken voor zijn 102e verjaardag.

Ik zag een uitstekende versie op de BBC.

Geplaatst op

The Hand That Rocks the Cradle – 2025 – Disney+ (FilmVandaag recensie)

Het was regisseur Curtis Hanson – die in 2016 overleed – die ons in 1992 trakteerde op de thriller The Hand That Rocks the Cradle (1992). Met een glansrol van Rebecca De Mornay als Peyton, de babysitter. De Mexicaanse regisseur Michelle Garza Cervera vond het tijd voor een remake. Of beter gezegd een hervertelling, want ze pakt het net even anders aan dan het origineel.

verder lezen

Geplaatst op

Michel Versus René – Weapons -2025 – HBO Max

Dit keer gaan we voor een horrorfilm. Het alom geroemde Weapons van regisseur Zach Cregger die ons eerder al verraste met die andere horrorfilm Barbarian. Ik was in ieder geval wel benieuwd naar zijn nieuwste wapenfeit. We gaan ervan uit dat de meesten de film inmiddels al wel gezien hebben, maar we zullen voorzichtig omspringen met spoilers. Je bent gewaarschuwd.

In Weapons verdwijnen in een nacht om precies 02:17 alle kinderen uit de klas van juf Justine (Julia Garner) op één na: Alex (Cary Christopher). Na dertig dagen zijn de kinderen nog altijd niet teruggevonden. In het kleine Amerikaanse stadje gaat iedereen op zijn eigen manier met dat verdriet om. Vanuit verschillende personages wordt het verhaal ontvouwt en dat doet Cregger heel goed.

Lees verder “Michel Versus René – Weapons -2025 – HBO Max”
Geplaatst op

The Lavender Hill Mob – 1001 Films

Nummer 41: The Lavender Hill Mob (1951) – R: Charles Crichton – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 259

Het is misschien goed om te weten dat producent Michael Balcon (die aan de wieg stond van de carrière van Alfred Hitchcock) aan het hoofd stond van de Ealing Studios die in de jaren 50 en 60 succesvolle komedies afleverden. Denk aan films als Kind Hearts and Coronets, Whisky Galore, The Man in the White Suit en The Ladykillers. Deze film uit 1951 met Alex Guiness is een pareltje. Tuurlijk, het zijn de jaren 50 dus het tempo is anders dan we gewend zijn, maar eigenlijk zit je vrij snel in het verhaal. In het kort: Guiness speelt Henry Holland, een bankbediende die dagelijks onder begeleiding van de politie goudstaven van A naar B rijdt. Hij werkt er al twintig jaar en bedenkt een plan om een van de goudladingen te beroven en het goud om te smelten naar souvenirs van de Eiffeltoren. Samen met zijn handlangers gaat dit goed totdat de souvenirs per ongeluk verkocht worden en deze in handen zijn gevallen van een groep Engelse schoolmeisjes. Met name de tweede helft van de film waarin Holland en zijn compagnon Alfred (Stanley Holloway) op de vertrekkende boot van de de meisjes proberen te komen is echt hilarisch en goed uitgevoerd.

De regie was in handen van Charles Chrichton die verantwoordelijk is voor een hele reeks bekende series en films. Het bekende A Fish Called Wanda uit 1988 was een van zijn laatste films. Ik zag de film op de BBC.

Geplaatst op

Ballad of a Small Player – 2025 – Netflix – (FilmVandaag recensie)

Weet de Duitse regisseur Edward Berger na het Oscarwinnende Conclave (2024) en Im Westen nichts Neues (2022) ons weer te overtuigen met zijn nieuwste Netflix-film Ballad of a Small Player (2025)? Berger neemt ons mee naar Macau (China), het Las Vegas van het Oosten waar hij ons onderdompelt in de wereld van het gokken, het kapitalisme en een snufje mystiek.

verder lezen

Geplaatst op

Good Boy – 2025 – Bioscoop – (De Nachtvlinders recensie)

‘Good Boy’ is in alle opzichten een unieke film. Niet zozeer dat een hond de hoofdrol speelt als wel dat het hele perspectief gezien wordt vanuit zijn gezichtsveld. Die hond is Indy, een Nova Scotia Duck Tolling Retriever (vernoemd naar Indiana Jones) en zien we als pup in de intro van de film. In enkele korte sequenties zien we hem opgroeien. Dan gaat hij met zijn baasje Todd (Shane Jensen) naar een oud familiehuis. Dat zich daar duistere krachten schuil houden wordt al vrij snel duidelijk. Honden hebben een scherp gehoor en reuk en voelen dingen veel sterker dan mensen. Dat maakt deze film ook zo zintuiglijk.

verder lezen

Geplaatst op

Rewind to the 80’s: Maniac Cop (1988)

René, jij kwam voor de rubriek met deze film aanzetten. Ik kende uiteraard de titel maar wist niet zeker of ik hem ooit gezien had. Wellicht hebben we hem samen wel gezien. Ik herinnerde me wel het kartonnen reclamebord van de film, die jij op je kamer en later op de politie academie had staan. En eigenlijk was ik best wel benieuwd naar deze late jaren 80 film, die nu volgens mij wel een beetje bestempeld wordt als cult.

In het kort: de stad New York wordt onveilig gemaakt door een moordende politieagent. Niet zo’n maar een agent maar een heel grote die ook onschuldige slachtoffers maakt. In eerste instantie gaat de verdenking uit naar agent Jack Forrest (Bruce Campbell) en om zijn onschuld te bewijzen zal hij de moordende agent zelf moeten vinden.

M: Kijk, het is natuurlijk een echte jaren 80 film. Op zich niet eens zo heel slecht gemaakt maar het is een product van zijn tijd. Het tempo, de actie, het script. Het oogt allemaal als een echte B-film maar wel een vermakelijke. Het is een duidelijk verhaal maar de karakters en motieven worden niet echt uitgewerkt. De soundtrack vol met synthesizers is echt zo jaren 80 maar eerlijk is eerlijk, het past heel goed bij de film. Het was ook behoorlijk standaard in die tijd. Kijk maar naar de films van John Carpenter bijvoorbeeld. René, wat was jouw eerste indruk toen je deze film weer zag?

R: Naar de huidige standaard is dit een zeer trage, voorspelbare film. Ik herinner mij deze film ook spannender dan dat ik het nu vond. Het voelt wel lekker jaren 80, de muziek, de beeldvorming en het gegeven ‘een politieman die als een maniak te keer gaat’ was origineel. Ben heel wat keren geschrokken van die kartonnen Maniac Cop omdat ik vergeten was dat die in mijn kamer stond.

Lees verder “Rewind to the 80’s: Maniac Cop (1988)”
Ondersteund door WordPress