It's All About The Movies
Aan de dood valt niet te ontsnappen. Dat is een gegeven. Maar in de Final Destination-films ga je net wat gruwelijker en creatiever dood dan in het echte leven. Uitzonderingen daargelaten. Dat is in dit nieuwe deel Final Destination: Bloodlines niet veel anders.
Nicolas Cage is naar eigen zeggen bezig met het einde van zijn acteercarrière. Hij zal nog een handvol films maken maar dat moeten uitsluitend hoofdrollen zijn. Dat hij daarbij artistieke keuzes maakt blijkt wel uit zijn nieuwste film The Surfer. Want hoe komt deze Amerikaanse acteur in een film van een Ierse regisseur terecht dat zich volledig in Australië afspeelt?
In Locked raakt een kruimeldief opgesloten in de SUV waar hij in probeert te breken. Een lekkere thriller met Bill Skarsgard en Anthony Hopkins waarin een rijke man een kleine crimineel te pakken neemt?
Het is 1946 en de leiders van het land hebben de Indonesische onafhankelijkheid uitgeroepen. Echter de stad blijft onder Nederlands gezag. Wat volgt is een felle strijd tussen het leger en de verzetsbeweging. Guru Isa (Chicco Jerikho) en zijn wapenbroeder Hazil (Jerome Kurnia) maken deel uit van die beweging. Fatimah (Ariel Tatum) is de vrouw van Isa en de inzet van een driehoeksverhouding. Haar man Isa is door zijn oorlogsverleden impotent en zij zoekt naar verlangen en aandacht bij Hazil.
De film is gebaseerd op het boek A Road with No End van Mochtar Lubis uit 1952 en is de vijfde film van regisseur Mouly Surya. Waarom er gekozen is voor de minder pakkende titel Djakarta 1946 is mij een raadsel? Surya trekt ruim twee uur uit om dit verhaal te vertellen en dat is echt veel te lang. Hoewel het camerawerk en de productie er fantastisch uitzien is het vooral de overgang van politieke thriller naar een erotisch drama dat de film in de weg zit. De film opent met een Brits journaal waarin de situatie in Indonesië anno 1946 wordt uitgelegd. Hoewel de historische context interessant is en de aanloop naar de uiteindelijke aanslag spannend genoeg is, is de extra verhaallaag over de innerlijke strijd van Fatimah er een die niet interessant genoeg is. Daarbij had dit verhaal ook prima in negentig minuten verteld kunnen worden.
Er wordt niet onverdienstelijk geacteerd, er wordt afwisselend Engels, Nederlands en Indonesisch gesproken en de aankleding ziet er geloofwaardig uit. Er is duidelijk veel oog voor detail. Het is jammer dat de film door de keuzes die de regisseur maakt niet altijd blijft boeien waardoor de twee uur voor mij persoonlijk net even iets te lang duurde.
Djakarta 1946 is vanaf 17 april in de bioscoop te zien.
Vermiglio (2024) was de Italiaanse inzending van de Oscars dit jaar maar werd niet genomineerd. Inmiddels weten we dat de Braziliaanse I’m Still Here (2024) de prijs voor Beste Buitenlandse Film heeft gewonnen. Zo meeslepend is de nieuwe film van regisseur Maura Delpero niet, maar wie oog heeft voor prachtige cinematografie en score, en het geduld heeft om het bij tijd en wijle trage verhaal tot zich te nemen, zal toch geraakt worden door dit oorlogsverhaal.
De Engelse regisseur en scenarist Mike Leigh – die we vooral kennen van de zogeheten kitchen sink-drama’s – heeft in zijn nieuwe film Hard Truths (2024) een oudgediende; namelijk Marianne Jean-Baptiste, opgetrommeld die eerder te zien was in Secrets and Lies (1996) en waarmee Leigh de Gouden Palm in Cannes won.
Ik vraag me af met welke intenties het publiek naar de nieuwe film van Halina Reijn’s Babygirl gaat? Is het omdat een film van Reijn is? Is het omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat Nicole Kidman en Harris Dickinson in de film doen? Of hebben ze gewoon zin in een erotische thriller? Het is overigens de tweede Hollywood-film van Reijn maar Bodies Bodies Bodies is een beetje aan het grote publiek voorbij gegaan. Was trouwens een heel ander soort film.
In Babygirl is Romy (Kidman) een succesvolle zakenvrouw die aan het hoofd van een groot bedrijf staat. Ze is getrouwd met Jacob (Antonio Banderas) en veinst een goed seksleven te hebben. De werkelijkheid is anders. Als ze in haar bedrijf de nieuwe stagiair Samuel (Dickinson) tegen het lijf loopt is ze meteen van slag. De vrijpostige en niet verlegen Samuel maakt meteen indruk op haar. Dat resulteert in een verkennende relatie van dominantie en onderdanigheid. Romy zet daarmee veel op het spel gezien haar functie en ze probeert alles onder controle te houden. Samuel daarentegen zoekt steeds de grenzen op door haar huis en gezin te bezoeken. Wat drijft deze twee mensen?
Lees verder “BabyGirl – 2024 – Bioscoop”Heb je als dochter net weer contact met je vader; blijkt hij een spion te zijn. En een gewetenloze ook. Het overkomt Maya (Phoebe Dynevor) als ze net een klein jaar haar zieke moeder verzorgt heeft tot aan haar dood. Om te ontsnappen aan de omgeving en om haar vader beter te leren kennen, gaat ze in op zijn uitnodiging mee te gaan naar Egypte voor zijn werk in onroerend goed. Al in het vliegtuig krijgt ze aanwijzingen dat haar vader geheimen heeft, maar de alarmbellen gaan nog niet meteen af. Pas ’s avonds, als de twee in een restaurant zitten en haar vader een telefoontje krijgt en niet meer terugkomt, gaan die alarmbellen alsnog af. Ze moet halsoverkop het restaurant verlaten om uit handen van…. ja, van wie eigenlijk, te blijven. Het is een groot mysterie. Een vriend van haar vader ontfermt zich over Maya maar al snel trekt ze haar eigen plan.
Lesia (Ghjuvanna Benedetti) is de 15-jarige dochter van Pierre-Paul (Saveriu Santucci), een maffia-kopstuk op het eiland Corsica. Doorgaans ziet ze haar criminele vader niet maar af en toe wordt ze opgehaald door een man op een motor, die haar naar haar vader brengt in een afgelegen villa. Ze mag niet met haar familie bellen uit angst dat de schuilplaats van haar vader ontdekt wordt. Eerst wil ze weg maar gaandeweg wordt duidelijk dat haar vader in een gevaarlijke machtsstrijd verwikkelt zit. Als eerst haar peetoom wordt vermoordt en haar vader serieus gevaar loopt, wil ze niet meer weg.
Sing Sing (2023) opent als het theatergezelschap RTA (Rehabilitation Through the Arts) net klaar is met een uitvoering van A Midsummer’s Night Dream en het applaus in ontvangst neemt. Op het podium staan gevangenen van de Sing Sing-gevangenis in New York. Het toneelgezelschap bestaat echt en wordt in 1996 opgericht en geeft de gevangenen de kans om aan zichzelf te werken en zichzelf te vinden. In de beginjaren gingen de meeste stukken over drugs en criminaliteit maar ook over een kans op verandering en herstel.
