Dit is een ode aan de ‘Nouvelle Vague’ een stroming die ontstond mede door de critici van van het filmvakblad Cahiers du Cinéma in de jaren 60, de regisseurs van films zeiden: ”Als mijn film je niet aanstaat, maak dan zelf een betere”. En dat is precies wat regisseur Jean-Luc Godard deed.
En zo ontstond de film Á bout de souffle. Wat zoveel betekent als buiten adem. De film gaat over een autodief (Jean-Paul Belmondo), die nadat hij een politieagent doodt, schuilt bij een Amerikaanse (Jean Seberg). Voor wie de originele film nog niet gezien heeft, zal ik verder niets vertellen.
‘Good Boy’ is in alle opzichten een unieke film. Niet zozeer dat een hond de hoofdrol speelt als wel dat het hele perspectief gezien wordt vanuit zijn gezichtsveld. Die hond is Indy, een Nova Scotia Duck Tolling Retriever (vernoemd naar Indiana Jones) en zien we als pup in de intro van de film. In enkele korte sequenties zien we hem opgroeien. Dan gaat hij met zijn baasje Todd (Shane Jensen) naar een oud familiehuis. Dat zich daar duistere krachten schuil houden wordt al vrij snel duidelijk. Honden hebben een scherp gehoor en reuk en voelen dingen veel sterker dan mensen. Dat maakt deze film ook zo zintuiglijk.
Paul Thomas Anderson is een regisseur van de ‘nieuwe lichting’ die ik al volg sinds 1996 toen hij debuteerde met zijn film Hard Eight, een onvervalst misdaad drama. Daarna kwam hij met het hilarische Boogie Nights maar met Magnolia brak hij door bij het grote publiek. Ten tijde van zijn film Punch Drunk Love uit 2002 waarvoor hij in Rotterdam was tijdens het International Film Festival Rotterdam, kreeg ik de kans hem te ontmoeten en een handtekening te scoren. Anderson is een echte genre-filmer gebleken want hij pint zich niet vast op één genre maar is van alle markten thuis. There Will Be Blood, The Master en Phantom Thread waren zijn wat donkere films. Maar in elke film schuilt de hand van Anderson, die je steeds weer terugziet.
Begin dit jaar wist ik nog niet dat er nieuwe Anderson film zat aan te komen maar toen de eerste berichten binnen druppelden, was mijn nieuwsgierigheid meteen gewekt. Ik heb bijna al zijn films in de bioscoop gezien dus afgelopen weekend toog ik naar de bioscoop om deze film te gaan zien.
Kathryn Bigelow, de regisseur van A House of Dynamite (2025), wordt bestempeld als iemand die films voor mannen maakt. Zelf heeft ze daar geen boodschap aan en is ze van mening dat het niet uitmaakt wie de film maakt of voor wie die geschikt is. Ze is er sowieso voor dat er meer vrouwelijke regisseurs moeten komen. Als we kijken naar een aantal van haar films zoals Detroit (2017), Zero Dark Thirty (2012) en het Oscarwinnende The Hurt Locker (2008), kunnen we in ieder geval stellen dat ze meer man- dan vrouwgericht zijn. Zo kiest ze ook altijd voor sterke persoonlijkheden en mensen die leiding en initiatief nemen. Dat is in haar nieuwe film niet anders.
In 2021 schreef ik voor FilmVandaag een recensie over Titane van de Franse regisseur Julia Ducournau en was daar best lovend over. Ik keek dus wel uit naar haar nieuwe film Alpha. Hij ging in première op het Filmfestival van Cannes dit jaar en is binnenkort hier in de bioscoop te zien. Ben ik weer net zo onder de indruk of kom ik dit keer van een koude kermis thuis?
Alpha (Mélissa Boros) komt op een avond thuis na een feestje met een zelf gezette tatoeage. Ze weet niet hoe ze eraan komt. Haar moeder (Golshifteh Farahani) is een verpleegkundige en is bang dat het gezet is met een vuile naald. Er is immers dat virus dat rondwaart. De moeder heeft een broer Amin (Tahar Ramin) die drugsverslaafd is en af en toe bij haar in huis is.
‘Dangerous Animals’ begint gemoedelijk. Heather (Ella Newton) en Greg (Liam Greinke) hebben zich opgegeven voor een kooiduikexcursie om de haaien in de zee van zo dichtbij mogelijk te zien. Bruce Tucker (Jai Courtney) verwelkomt ze allervriendelijkst.
Het is gewaagd en verfrissend om een film te zien die een toch wel zwaar thema (seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag) zowel serieus als zwartkomisch benaderd. Maar levert dat ook een sterke film op of zijn er toch kanttekeningen?
Dit keer bespreken de we de laatste Marvel film voordat we het sluitstuk – de twee aangekondigde Avengers-films – te zien krijgen. The Fantastic Four: First Steps zijn Reed Richards (Pedro Pascal), Sue Storm (Vanessa Kirby), Johnny Storm (Joseph Quinn) en Ben Grimm (Ebon Moss Bachrach). Beter bekend als Mister Fantastic, Invisible Woman, Human Torch en The Thing. Onze verwachtingen van deze film waren hooggespannen en wat vonden wij ervan?
Regisseur Tracie Laymon zocht ooit haar eigen vader en gebruikt dit gegeven voor haar nieuwe film Bob Trevino Likes It (2024). De indie-film maakte een zegetocht langs alle grote Amerikaanse filmfestivals en is nu in de Europese filmhuizen te zien.
We hebben er een jaar langer op moeten wachten maar onlangs zag ik dan toch het sluitstuk van deze film. We hadden Dead Reckoning en nu is daar TheFinal Reckoning. Bij de aftiteling van eerstgenoemde hadden we zoiets van: we moeten onthouden dat het om die sleutel draait. Gelukkig is ondertussen deze film op Netflix te zien dus voordat wij naar de bioscoop togen, hadden we deze nog even opgezet om ons geheugen op te frissen. Met maar liefst twee uur en vijftig minuten op de teller voor de nieuwe film, stond ons genoeg te wachten. En wat! Ondanks dat er wel heel veel verteld moet worden in deze twee delen krijgen we ook weer de nodige actie voor onze kiezen. We weten dat de 62-jarige Cruise nog steeds al zijn stunts zelf doet en eerlijk is eerlijk, daar geef ik hem wel een pluim voor. Het maakt allemaal net iets realistischer en spannender.
Het verhaal: de sleutel waar het in de eerste film om draait, is de sleutel (zo weten we) van het geheime AI netwerk, dat de wereld bedreigd. We weten ook dat deze zich bevindt in de gezonken duikboot. Ethan Hunt en zijn deels nieuwe team moeten weer alles op alles zetten om dat te voorkomen. Het verhaal is spannend, soms een tikkeltje ongeloofwaardig maar vol met actie en vette stunts. Door al die stunts leunt de film wel erg veel op Cruise zelf (hij is natuurlijk ook producent van de film) en blijft zijn team wat meer op de achtergrond. Een ander, door mij al eerder aangehaald manco, is het gebrek aan humor. Wat in de vorige delen wel veel meer aanwezig was. Deze twee films hebben wel echt een serieuze toon. Tuurlijk, er staat veel op het spel maar de mix van actie en humor heeft deze reeks wel gemaakt tot wat het is. En dat miste ik toch wel echt in deze twee laatste delen. In dit deel nog wel iets meer dan in het vorige deel waar de scène met het gele autootje nog wel wat hilariteit opleverde.
Na bijna dertig jaar komt er dan toch echt een eind aan deze reeks. En dat merk je aan alles: aan het begin van de film krijgen we een soort van bloemlezing van alle voorgaande delen maar dat niet alleen: er gebeurt ook het nodige met de teamleden maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. Ook naar het einde toe voel je aan alles dat het een afrondend geheel is. Natuurlijk zijn er altijd openingen voor een volgende film maar dat zal zeker niet op korte termijn zijn. Cruise blijft films met regisseur McQuarrie maken maar daar zit voorlopig geen MI film tussen. En hoewel ik altijd wel uitkeek naar een nieuwe film van deze reeks, heb ik nu ook wel zoiets van: het is wel goed. Het is voor mijn gevoel, nu een mooi afgerond geheel en laat dat het voorlopig maar zo blijven.
De stunts die in de film zitten zijn adembenemend en daar wil ik niet teveel over verklappen. Als je het leuk vind kan je deze making of kijken waar een aantal van die stunts inzitten en wat beelden van de première tijdens Cannes 2025.
Ga deze film vooral in een bioscoop kijken want daar komt hij wel het best tot zijn recht. Hij zal voorlopig nog wel even draaien dus pak je kans en ga er heen.
