Regisseur Alexander Payne is de meester in de verfijnde, tragikomedie. De meest bekende zijn Election, About Schmidt, Sideways, The Descendants en Nebraska. Zijn laatste film Downsizing uit 2017 is een mislukt uitstapje geweest. Het was ook geen komedie en dat merk je meteen. Gelukkig is hij nu terug met het meer dan uitstekende The Holdovers. Voor deze film wist hij ook weer acteur Paul Giamatti te strikken die eerder meespeelde in Sideways.
Paul Hunham (Paul Giamatti) is een geschiedenisleraar op het Barton Academy, een jongenskostschool. Het type dat er een genoegen in schept zijn leerlingen onvoldoendes te geven en ze te beledigen. Ooit is hij er zelf een leerling geweest en heeft hij de huidige directeur nog les gegeven. Als de kerst nadert, is er een handjevol leerlingen dat achterblijft op de school – om verschillenden redenen – en Paul krijgt ze onder zijn hoede. Daar waar de jongens denken, vakantie te kunnen vieren zoals de rest, daar komen ze bedrogen uit. Hij schept er wederom een genoegen in de jongens nog wat lessen geschiedenis te geven en ze buiten in de kou te laten sporten. Als er dan toch nog wat jongens worden opgehaald blijft Paul achter met Angus Tully (Domenic Sessa) een opstandige jongeman die helemaal niet te zit te wachten op Paul als oppas.
De film speelt zich af begin jaren 70 en ziet er ook zo uit. De film opent ook met het oude Universal logo. De kracht van de film zit hem in de vertolkingen van Giamatti ( de leraar die empathisch tekort schiet) een nieuwkomer Sessa ( opstandig, opvliegend) die beiden goed op dreef zijn. Da’Vine Joy Randolph als Mary Lamb, de kok van de school en rouwende moeder – ze verloor haar zoon – is de perfecte bijrol in het gezelschap van de twee mannelijke hoofdrollen.
Het uitstekende scenario en de enscenering komen volledig tot hun recht. Toen ik de synopsis voor het eerst las, deed het me gelijk denken aan The Breakfast Club, die geweldige jaren 80 film maar deze is toch heel anders. Alles ademt de jaren 70, het beeld, de kleuren, de kleding, de muziek. Wat in de basis toch een simpel gegeven is: twee tegenpolen zitten met elkaar opgescheept en komen langzaam dichter bij elkaar, wordt in deze film uitermate knap en geloofwaardig gebracht. Paul ontdooit langzaam en wordt steeds menselijker en ook Angus zien we veranderen en we begrijpen hem steeds beter. Tel daarbij op de heerlijke soms cynische, soms kolderieke humor en je snapt dat The Holdovers een instant klassieker is, die je gerust eind van het jaar rond kerst – want rond die periode speelt de film zich af- nog eens op kan zetten.
The Holdovers draait nu in de bioscoop