Dit is een ode aan de ‘Nouvelle Vague’ een stroming die ontstond mede door de critici van van het filmvakblad Cahiers du Cinéma in de jaren 60, de regisseurs van films zeiden: ”Als mijn film je niet aanstaat, maak dan zelf een betere”. En dat is precies wat regisseur Jean-Luc Godard deed.
En zo ontstond de film Á bout de souffle. Wat zoveel betekent als buiten adem. De film gaat over een autodief (Jean-Paul Belmondo), die nadat hij een politieagent doodt, schuilt bij een Amerikaanse (Jean Seberg). Voor wie de originele film nog niet gezien heeft, zal ik verder niets vertellen.
Nummer 42: Now, Voyager – (1942) – R: Irving Rapper – Verenigde Staten
Naslagwerk: 1001 Films – blz 176
Goed beschouwd is Now, Voyager uit 1942 van regisseur Irving Rapper een ‘lelijk eendje, mooie zwaan’-verhaal waarin Charlotte Vale (Bette Davis) gebukt gaat onder een tirannieke moeder. Het gaat zo slecht met haar dat een dokter langskomt. Om te herstellen gaat ze eerst een paar maanden naar een rustoord. Daarna gaat ze op cruise naar Amerika. Die transformatie is zowel fysiek als mentaal een tikkeltje ongeloofwaardig. Al moet gezegd worden dat Davis dat knap speelt. Op de boot leert ze Jerry (Paul Henreid) kennen. Een getrouwde man in een ongelukkig huwelijk maar die daarin blijft vanwege de gezondheid van zijn dochter. Ze nemen een paar keer afscheid van elkaar maar kunnen elkaar toch niet loslaten.
Het is ook een sterke vrouwenfilm waarin Charlotte moet leren om haar eigen leven te leiden en zich niet moet laten leiden door haar moeder. Ze leert ook liefde kennen en krijgt gaandeweg steeds meer zelfvertrouwen. Grappig om te zien is dat Jerry steeds twee sigaretten tegelijk aansteekt en er een aan Charlotte geeft.
De film behoort niet tot de grote filmklassiekers maar mag er toch best zijn. Met twee uur wel aan de lange kant. De slotzin: ”Don’t ask for the moon, we have the stars”, is wel memorabel geworden.
Regisseur Irving Rapper werd maar liefst 101 jaar oud. Hij stierf in 1999, vier weken voor zijn 102e verjaardag.
Het was regisseur Curtis Hanson – die in 2016 overleed – die ons in 1992 trakteerde op de thriller The Hand That Rocks the Cradle (1992). Met een glansrol van Rebecca De Mornay als Peyton, de babysitter. De Mexicaanse regisseur Michelle Garza Cervera vond het tijd voor een remake. Of beter gezegd een hervertelling, want ze pakt het net even anders aan dan het origineel.
Dit keer gaan we voor een horrorfilm. Het alom geroemde Weapons van regisseur Zach Cregger die ons eerder al verraste met die andere horrorfilm Barbarian. Ik was in ieder geval wel benieuwd naar zijn nieuwste wapenfeit. We gaan ervan uit dat de meesten de film inmiddels al wel gezien hebben, maar we zullen voorzichtig omspringen met spoilers. Je bent gewaarschuwd.
In Weapons verdwijnen in een nacht om precies 02:17 alle kinderen uit de klas van juf Justine (Julia Garner) op één na: Alex (Cary Christopher). Na dertig dagen zijn de kinderen nog altijd niet teruggevonden. In het kleine Amerikaanse stadje gaat iedereen op zijn eigen manier met dat verdriet om. Vanuit verschillende personages wordt het verhaal ontvouwt en dat doet Cregger heel goed.
Nummer 41: The Lavender Hill Mob (1951) – R: Charles Crichton – Engeland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 259
Het is misschien goed om te weten dat producent Michael Balcon (die aan de wieg stond van de carrière van Alfred Hitchcock) aan het hoofd stond van de Ealing Studios die in de jaren 50 en 60 succesvolle komedies afleverden. Denk aan films als Kind Hearts and Coronets, Whisky Galore, The Man in the White Suit en The Ladykillers. Deze film uit 1951 met Alex Guiness is een pareltje. Tuurlijk, het zijn de jaren 50 dus het tempo is anders dan we gewend zijn, maar eigenlijk zit je vrij snel in het verhaal. In het kort: Guiness speelt Henry Holland, een bankbediende die dagelijks onder begeleiding van de politie goudstaven van A naar B rijdt. Hij werkt er al twintig jaar en bedenkt een plan om een van de goudladingen te beroven en het goud om te smelten naar souvenirs van de Eiffeltoren. Samen met zijn handlangers gaat dit goed totdat de souvenirs per ongeluk verkocht worden en deze in handen zijn gevallen van een groep Engelse schoolmeisjes. Met name de tweede helft van de film waarin Holland en zijn compagnon Alfred (Stanley Holloway) op de vertrekkende boot van de de meisjes proberen te komen is echt hilarisch en goed uitgevoerd.
De regie was in handen van Charles Chrichton die verantwoordelijk is voor een hele reeks bekende series en films. Het bekende A Fish Called Wanda uit 1988 was een van zijn laatste films. Ik zag de film op de BBC.
Weet de Duitse regisseur Edward Berger na het Oscarwinnende Conclave (2024) en Im Westen nichts Neues (2022) ons weer te overtuigen met zijn nieuwste Netflix-film Ballad of a Small Player (2025)? Berger neemt ons mee naar Macau (China), het Las Vegas van het Oosten waar hij ons onderdompelt in de wereld van het gokken, het kapitalisme en een snufje mystiek.
