Nummer 47: Peeping Tom – (1960) – R: Michael Powell – Engeland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 377
“Wat ik mijn camera vastleg, raak ik altijd kwijt.” Mark Lewis (Karlheinz Böhm)
Toen deze film van regisseur Michael Powell in 1960 uitkwam, werd hij door de critici neergesabeld en het publiek vond de film walgelijk en pervers. Het deed de loopbaan van Powell geen goed. Hij had gelukkig al een florissant cv opgebouwd met Pressburger en mensen konden maar moeilijk geloven dat hij zich nu inliet met zo’n verontrustend verhaal.
In Peeping Tom is Mark Lewis (Karlheinz Böhm) iemand die in de filmindustrie werkt en altijd met zijn camera op pad is. Hij maakt voor de plaatselijke kiosk erotische foto’s en benaderd vrouwen om ze op film vast te leggen. Aan zijn camera zit een mes waarmee hij de vrouwen doodt en hij hun doodsangst vastlegt. Hoe hij zo is geworden laat Powell zien in fragmenten met zijn vader. Powell speelt kort de vader van Mark in familiebeelden die we te zien krijgen. Als hij gevoelens krijgt voor zijn onderbuurvrouw moet hij proberen zijn driften onder controle te krijgen.
Anno 2025 voelt deze film helemaal niet schokkend of pervers meer. Het is eerder een interessante karakterstudie van een jongeman die zo geworden is. Het geweld zie je nauwelijks en is niet expliciet. Je zou kunnen zeggen dat de tijdsgeest nog niet klaar was voor zo’n verhaal. Wat je wel ziet is de hand van de meester want hoewel misschien een tikkeltje verouderd, is dit een film die loopt als een trein. De kleuren zijn prachtig, Böhm speelt zijn rol heel ambigue. Deze Duitse acteur was de zoon van de beroemde componist Karl Böhm. Deze film kwam net uit vóór Psycho van Alfred Hitchcock, die gek genoeg wel werd gewaardeerd door het publiek en waar in de beroemde douche scène veel explicieter geweld in voorkomt. Maar bij Hitchcock verwacht het publiek het en bij Powell niet.
In het Eye wordt de 4K-restauratie vertoond die met steun van wederom regisseur Martin Scorsese werd gefinancierd. Ik ben blij dat ik deze mooie versie in het Eye kon zien en dat ik weer een film kan toevoegen aan het retrospectief van Powell en Pressburger.