Auteur: Michel

Geplaatst op

Ook nog gezien: F1: The Movie, Jurassic World Rebirth, Smile 2

F1: The Movie moet je in de eerste plaats op het grote witte doek zien. Deze film over de Formule 1 wereld van regisseur Joseph Kosinski, die eerder ook het uitstekende Top Gun: Maverick maakte en daarvoor het indrukwekkende Only The Brave is naast een tof verhaal ook een mooi inkijkje in de wereld van de F1. Daar waar je normaal alleen de races en teams ziet, zie je hier ook het gekonkel, de dealtjes, de rivaliteit en de belangen die onderdeel uitmaken van deze sport. Brad Pitt als Sonny Hayes en Damson Idris als de rookie Joshua Pearce zetten een geloofwaardig geheel neer. Fijne bijrollen ook van Javier Bardem als Ruben Cervantes, de oud-coureur en de Ierse Kerry Condon als Kate McKenna. Het fictieve team gaat naadloos over in de echte wereld van de autosport inclusief alle Grand Prix en hun coureurs. Je zit even twee en half uur helemaal in de wereld van de Formule 1 en dat is met deze film bepaald geen straf.

Jurassic World Rebirth is inmiddels aan zijn derde trilogie begonnen. Het begon natuurlijk in de jaren 90 met de films van Steven Spielberg, de Jurassic Park films. Toen in de jaren 2000 kwamen de Jurassic World films en nu is daar officieel het zevende deel: Jurassic World: Rebirth. Dit keer met Scarlett Johansson en Mahershala Ali in de gelederen. Het ziet er nog steeds prachtig uit maar deze film had weinig echte dino’s, het verhaal was een beetje flauw met enerzijds een gezin dat schipbreuk leidt en het team van ‘wetenschappers’ tegenkomt en samen een avontuur aangaan. Ook worden de personages niet echt uitgewerkt en komen ze allemaal een beetje standaard en stereotiep over. Zeer waarschijnlijk gaan we hier dus ook nog twee delen van krijgen.

Een aantal jaar geleden schreef ik voor de site van De Nachtvlinders een recensie over Smile van regisseur Parker Finn. De creepy film had een origineel en eng uitgangspunt, namelijk die doodenge lach voordat iemand totaal flipt. Nu is daar Smile 2, zelfde regisseur en zelfde uitgangspunt. Destijds schreef ik dat Finn weliswaar een enge, originele film had gemaakt maar dat de film halverwege instortte en dat Finn nog wat meters moest maken qua opbouw en karakterontwikkeling. Nou, dat heeft hij in deze sequel in ieder geval beter gedaan. Hier zakt de film niet halverwege als een kaartenhuis in elkaar maar helaas ook deze is met zijn dikke twee uur weer te lang. Dat euvel had de eerste film ook maar daar viel het nog meer op gezien de punten die ik net noemde. Wat ook jammer is dat de gimmick (de lach) al bekend is en dus niet meer eng is. Het komt in deze film ook minder goed over. De film kent een ander verhaal en opbouw dus dat is een pluspunt. Naomi Scott speelt wel een overtuigende hoofdrol. Deel 3 is in de maak. Ik denk persoonlijk dat het verhaal nu wel verteld is. Finn, verzin iets anders, zou ik zeggen.

Geplaatst op

Rewind to the 80’s: A Nightmare on Elm Street (1984)

Artwork: René Pol

We kiezen dit keer voor een horrorfilm die menigeen ook echt nachtmerries bezorgden. Konden wij dit keer ook niet slapen of is deze film uit 1984 nu echt achterhaald? Voor regisseur Wes Craven was het zijn grote doorbraak. Evenals voor Johnny Depp. Maar daarover later meer.

Het verhaal mag bekend zijn. In de dromen van jonge mensen komt Freddy Krueger (Robert Englund) voor die zijn slachtoffers het liefst aan zijn scherpe messen rijgt. Nancy (Heather Langenkamp) is iemand die last heeft van Freddy. Haar vriendje Glen (Johnny Depp) moet haar helpen om Freddy te pakken te krijgen.

M: René, ondanks dat het een echte jaren 80 film is vond ik met name de ‘praktische effecten’ in deze film nog steeds wel overtuigend. Ook is het een origineel verhaal wat helaas natuurlijk wel helemaal uitgemolken is. René, wat is jouw eerste indruk?

R: Ik was dertien toen deze film uit kwam en weet nog goed dat ik hem echt eng vond. Nu kijk je toch anders naar dit soort films. De effecten zijn soms wat gekunsteld maar dit geeft de film de juiste charme.  Soms lijkt het acteerwerk ook niet echt overtuigend maar het was allemaal in de jonge jaren van de nu inmiddels bekende sterren. Een kindermoordenaar die door ouders in brand is gestoken en is vermoord keert terug in dromen om zijn hobby voort te zetten.

Lees verder “Rewind to the 80’s: A Nightmare on Elm Street (1984)”
Geplaatst op

Beau Travail – 1001 Films

Nummer 39: Beau Travail (1999) – R: Claire Denis – Frankrijk

Naslagwerk: 1001 films / blz 880

“Wat je ziet is een realistische weergave (…) de Franse legionairs in de woestijn trainen inderdaad halfnaakt in de brandende zon.” Claire Denis, 2011

Beau Travail is misschien wel de meest gewaardeerde film van de regisseur Claire Denis. Na haar doorbraak met de film Chocolat (1988), werd dit haar beste film. Ik had al wat films van haar gezien voordat ik aan deze begon. Zo was hij vorig jaar nog in het Eye te zien, in een 4K restauratie, en draait ook nu nog sporadisch in een filmhuis. Ik heb de versie thuis gekeken en hoewel je wel wat geduld moet hebben, raak je ook snel betoverd door de stijl, het verhaal en de beelden.

De film wordt verteld aan de hand van een voice-over. Dat is die van sergeant Galoup (Denis Lavant) die al lang in het vreemdelingenlegioen zit in de woestijn van Djibouti. Hij kijkt op tegen zijn meerdere Bruno Forestier (Michel Subor) en de komst van de nieuweling maakt hem jaloers. Beau Travail is vooral een krachtige studie naar mannelijkheid, hiërarchie en een zoektocht naar jezelf. Een echte karakterstudie.

In een bijna ritmisch geheel zien we vooral de dagelijkse routines van de soldaten die in de hitte van de woestijn trainen. Het werkt bijna hypnotiserend. In combinatie met de voice-over en de beelden maakt dat het een sterke film.

Het zal niet voor iedereen zijn maar deze film heeft voor mij wel wat.

Wat wel opmerkelijk is dat deze gids het heeft over hij terwijl Claire Denis toch echt een vrouw is….

Geplaatst op

Venom (2018) / Venom: Let There Be Carnage (2021) / Venom: The Last Dance (2024) – Streaming

Venom is een personage uit de strips van Marvel en een vijand van Spiderman. In deze films heeft hij weinig te maken met Spiderman en staat het personage meer op zichzelf. Hoewel van Marvel, valt dit personage onder andere met Spiderman, onder de vlag van Sony en dus niet van het MCU. Het Marvel Cinematic Universe.

Tom Hardy kroop drie keer in de huid van Venom in bovenstaande films. Het begon allemaal in 2018 waar hij Venom wordt. Hoewel Venom zelf CGI is, sprak Hardy wel de stem van Venom in. Hij speelt zichzelf en verleent zijn (bewerkte) stem ook aan Venom. In deze eerste film leren we Eddie Brock (Hardy), kennen als journalist die op een laboratorium stuit waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Dit is de opmaat naar de rest van de films. Deze film heeft een redelijk goed uitgewerkt verhaal, heeft humor en Hardy weet echt iets van zijn rol te maken. Een geslaagde film dus.

Lees verder “Venom (2018) / Venom: Let There Be Carnage (2021) / Venom: The Last Dance (2024) – Streaming”
Geplaatst op

Michel Versus René – Mickey 17 – 2025 – HBO Max

In 2020 werd de Koreaanse film Parasite van de regisseur Bong Joon Ho onverwacht uitgeroepen tot de Beste Film tijdens de Oscar uitreiking van dat jaar. Nu in 2025 is hij terug met een satirische sciencefiction film die vol zit met rare types en situaties. Met in de hoofdrol(len) Robert Pattinson (die overigens aardig aan de weg timmert) en Mark Ruffalo als een krankzinnige leider met overduidelijke Trump-trekjes.

Mickey Barnes (Robert Pattinson) meldt zich aan als Expendable op de planeet Niflheim in het jaar 2054. Dat betekent dat hij voor zijn nieuwe baan voor allerlei experimenten ingezet kan worden. Dat hij daarbij overlijdt is niet erg want hij kan daarna meteen opnieuw worden geprint en zo komt er weer een nieuwe Mickey tevoorschijn. Tijdens zijn verblijf – waarin hij steeds weer een net andere Mickey is – wordt hij verliefd op Nasha (Naomi Ackie) en doet hij samen met haar een ontdekking over de oorspronkelijke bewoners (een soort grote haarbal met zuignappen). Maar de populistische Kenneth Marshall (Mark Ruffalo) en zijn First Lady Ylfa (Toni Collette) hebben heel andere plannen met de wezentjes.

Lees verder “Michel Versus René – Mickey 17 – 2025 – HBO Max”
Geplaatst op

I Know Where I’m Going – 1001 Films / Powell & Pressburger

Nummer 38: I Know Where I’m Going (1945) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 201

Dit is een kleinere en minder bekende film van Powell & Pressburger. Deze in zwart-wit geschoten romantische komedie over een op geld beluste vrouw, die haar naar rijke verloofde op een eiland in Schotland wil is aardig, maar maakt minder indruk dan de rest van hun oeuvre. De film heeft wel prachtige beelden van de woeste natuur van Schotland. De film focust vooral op het land en haar inwoners. Daar zetten ze deze dame tegenover als contrast. Hoofdrol is voor Roger Livesey (die we ook zagen in The Life and Death of Colonel Blimp) en Wendy Hiller. Maar misschien had ik hem niet gelijk moeten kijken na The Life and the Death of Colonel Blimp want dat is nogal een contrast. Maar deze is zeker wel het bekijken waard. Ook hiervan zag ik een gerestaureerde versie (Critirion) uitgezonden door de BBC.

Geplaatst op

The Life and Death of Colonel Blimp – 1001 Films / Powell & Pressburger

Nummer 37: The Life and Death of Colonel Blimp (1943) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 187

Dit is een van de beste films van Powell & Pressburger en onlangs heb ik hem dan eindelijk gezien. Een oorlogsfilm gemaakt in 1943 toen Londen bijna dagelijks gebombardeerd werd door de Duitsers. We volgen Clive Wynne-Candy oftewel Colonol Blimp (Roger Livesey), een veteraan uit de Boerenoorlog, de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog. In de laatste oorlog blijkt dat zijn ideeën over hoe je oorlog voert, achterhaald zijn. Voordat we zover zijn, zien we hem in alle drie de periodes waarin hij ook steeds een relatie heeft met een vrouw (die rol wordt drie keer actrice Deborah Kerr gespeeld.) Ook heeft hij gedurende de hele periode vriendschap met een Duitse soldaat. Dit is nog steeds een heel goede film. Het acteerwerk van Livesey, Walbrook en Kerr is uitstekend, het is een meeslepend verhaal en prachtig geschoten in Technicolor. Ik heb zeker wel genoten van deze film. Ik zag de gerestaureerde versie uit 2011 die door toedoen van regisseur Martin Scorsese tot stand kwam. Deze versie werd ook uitgezonden op de BBC. Hieronder legt hij uit wat deze film zo goed maakt. Daaronder de trailer van de film.

Geplaatst op

Straw – 2025 – Netflix – (FilmVandaag recensie)

Hoeveel kan een mens aan voordat hij of zij knakt? Dat onderzoekt Straw (2025), de nieuwe film van regisseur Tyler Perry. Hij maakte in een deal met Netflix ook A Jazzman’s Blues (2022) en The Six Triple Eight (2024). Voor deze film kan hij leunen op het talent van Taraji P. Henson, die overtuigt in haar rol van radeloze moeder.

verder lezen

Geplaatst op

Mission: Impossible – The Final Reckoning – 2025 – Bioscoop

We hebben er een jaar langer op moeten wachten maar onlangs zag ik dan toch het sluitstuk van deze film. We hadden Dead Reckoning en nu is daar The Final Reckoning. Bij de aftiteling van eerstgenoemde hadden we zoiets van: we moeten onthouden dat het om die sleutel draait. Gelukkig is ondertussen deze film op Netflix te zien dus voordat wij naar de bioscoop togen, hadden we deze nog even opgezet om ons geheugen op te frissen. Met maar liefst twee uur en vijftig minuten op de teller voor de nieuwe film, stond ons genoeg te wachten. En wat! Ondanks dat er wel heel veel verteld moet worden in deze twee delen krijgen we ook weer de nodige actie voor onze kiezen. We weten dat de 62-jarige Cruise nog steeds al zijn stunts zelf doet en eerlijk is eerlijk, daar geef ik hem wel een pluim voor. Het maakt allemaal net iets realistischer en spannender.

Het verhaal: de sleutel waar het in de eerste film om draait, is de sleutel (zo weten we) van het geheime AI netwerk, dat de wereld bedreigd. We weten ook dat deze zich bevindt in de gezonken duikboot. Ethan Hunt en zijn deels nieuwe team moeten weer alles op alles zetten om dat te voorkomen. Het verhaal is spannend, soms een tikkeltje ongeloofwaardig maar vol met actie en vette stunts. Door al die stunts leunt de film wel erg veel op Cruise zelf (hij is natuurlijk ook producent van de film) en blijft zijn team wat meer op de achtergrond. Een ander, door mij al eerder aangehaald manco, is het gebrek aan humor. Wat in de vorige delen wel veel meer aanwezig was. Deze twee films hebben wel echt een serieuze toon. Tuurlijk, er staat veel op het spel maar de mix van actie en humor heeft deze reeks wel gemaakt tot wat het is. En dat miste ik toch wel echt in deze twee laatste delen. In dit deel nog wel iets meer dan in het vorige deel waar de scène met het gele autootje nog wel wat hilariteit opleverde.

Na bijna dertig jaar komt er dan toch echt een eind aan deze reeks. En dat merk je aan alles: aan het begin van de film krijgen we een soort van bloemlezing van alle voorgaande delen maar dat niet alleen: er gebeurt ook het nodige met de teamleden maar dat moet je zelf maar gaan bekijken. Ook naar het einde toe voel je aan alles dat het een afrondend geheel is. Natuurlijk zijn er altijd openingen voor een volgende film maar dat zal zeker niet op korte termijn zijn. Cruise blijft films met regisseur McQuarrie maken maar daar zit voorlopig geen MI film tussen. En hoewel ik altijd wel uitkeek naar een nieuwe film van deze reeks, heb ik nu ook wel zoiets van: het is wel goed. Het is voor mijn gevoel, nu een mooi afgerond geheel en laat dat het voorlopig maar zo blijven.

De stunts die in de film zitten zijn adembenemend en daar wil ik niet teveel over verklappen. Als je het leuk vind kan je deze making of kijken waar een aantal van die stunts inzitten en wat beelden van de première tijdens Cannes 2025.

Ga deze film vooral in een bioscoop kijken want daar komt hij wel het best tot zijn recht. Hij zal voorlopig nog wel even draaien dus pak je kans en ga er heen.

Ondersteund door WordPress