Categorie: 1001 Films Die Je Gezien Moet Hebben Voor Je Dood – Naslagwerk

De 1001 Films die je voor je dood gezien moet hebben. Een naslagwerk met de belangrijkste films uit de filmgeschiedenis.

Geplaatst op

Beau Travail – 1001 Films

Nummer 39: Beau Travail (1999) – R: Claire Denis – Frankrijk

Naslagwerk: 1001 films / blz 880

“Wat je ziet is een realistische weergave (…) de Franse legionairs in de woestijn trainen inderdaad halfnaakt in de brandende zon.” Claire Denis, 2011

Beau Travail is misschien wel de meest gewaardeerde film van de regisseur Claire Denis. Na haar doorbraak met de film Chocolat (1988), werd dit haar beste film. Ik had al wat films van haar gezien voordat ik aan deze begon. Zo was hij vorig jaar nog in het Eye te zien, in een 4K restauratie, en draait ook nu nog sporadisch in een filmhuis. Ik heb de versie thuis gekeken en hoewel je wel wat geduld moet hebben, raak je ook snel betoverd door de stijl, het verhaal en de beelden.

De film wordt verteld aan de hand van een voice-over. Dat is die van sergeant Galoup (Denis Lavant) die al lang in het vreemdelingenlegioen zit in de woestijn van Djibouti. Hij kijkt op tegen zijn meerdere Bruno Forestier (Michel Subor) en de komst van de nieuweling maakt hem jaloers. Beau Travail is vooral een krachtige studie naar mannelijkheid, hiërarchie en een zoektocht naar jezelf. Een echte karakterstudie.

In een bijna ritmisch geheel zien we vooral de dagelijkse routines van de soldaten die in de hitte van de woestijn trainen. Het werkt bijna hypnotiserend. In combinatie met de voice-over en de beelden maakt dat het een sterke film.

Het zal niet voor iedereen zijn maar deze film heeft voor mij wel wat.

Wat wel opmerkelijk is dat deze gids het heeft over hij terwijl Claire Denis toch echt een vrouw is….

Geplaatst op

I Know Where I’m Going – 1001 Films / Powell & Pressburger

Nummer 38: I Know Where I’m Going (1945) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 201

Dit is een kleinere en minder bekende film van Powell & Pressburger. Deze in zwart-wit geschoten romantische komedie over een op geld beluste vrouw, die haar naar rijke verloofde op een eiland in Schotland wil is aardig, maar maakt minder indruk dan de rest van hun oeuvre. De film heeft wel prachtige beelden van de woeste natuur van Schotland. De film focust vooral op het land en haar inwoners. Daar zetten ze deze dame tegenover als contrast. Hoofdrol is voor Roger Livesey (die we ook zagen in The Life and Death of Colonel Blimp) en Wendy Hiller. Maar misschien had ik hem niet gelijk moeten kijken na The Life and the Death of Colonel Blimp want dat is nogal een contrast. Maar deze is zeker wel het bekijken waard. Ook hiervan zag ik een gerestaureerde versie (Critirion) uitgezonden door de BBC.

Geplaatst op

The Life and Death of Colonel Blimp – 1001 Films / Powell & Pressburger

Nummer 37: The Life and Death of Colonel Blimp (1943) – R: Michael Powell & Emeric Pressburger – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 187

Dit is een van de beste films van Powell & Pressburger en onlangs heb ik hem dan eindelijk gezien. Een oorlogsfilm gemaakt in 1943 toen Londen bijna dagelijks gebombardeerd werd door de Duitsers. We volgen Clive Wynne-Candy oftewel Colonol Blimp (Roger Livesey), een veteraan uit de Boerenoorlog, de Eerste Wereldoorlog en de Tweede Wereldoorlog. In de laatste oorlog blijkt dat zijn ideeën over hoe je oorlog voert, achterhaald zijn. Voordat we zover zijn, zien we hem in alle drie de periodes waarin hij ook steeds een relatie heeft met een vrouw (die rol wordt drie keer actrice Deborah Kerr gespeeld.) Ook heeft hij gedurende de hele periode vriendschap met een Duitse soldaat. Dit is nog steeds een heel goede film. Het acteerwerk van Livesey, Walbrook en Kerr is uitstekend, het is een meeslepend verhaal en prachtig geschoten in Technicolor. Ik heb zeker wel genoten van deze film. Ik zag de gerestaureerde versie uit 2011 die door toedoen van regisseur Martin Scorsese tot stand kwam. Deze versie werd ook uitgezonden op de BBC. Hieronder legt hij uit wat deze film zo goed maakt. Daaronder de trailer van de film.

Geplaatst op

North by Northwest – 1001 Films

Nummer 36: North by Northwest (1959) – R: Alfred Hitchcock – Amerika

Naslagwerk: 1001 Films – blz 349

Ik had de kans om North by Northwest van Alfred Hitchcock op 70 mm te bekijken. Het Eye had deze geprogrammeerd staan. En ik kan je zeggen: het is een beleving! Door de 70mm heb je haarscherp beeld en springen de kleuren van het doek.

Deze film stamt uit de Amerikaanse periode van Hitchcock en hij had de grote ster Cary Grant tot zijn beschikking. De blondine (het waren altijd blondines in de films van Hitchcock) is Eva Marie Saint (die overigens dit jaar 100 jaar is geworden) en is een belangrijke schakel in dit verhaal. Saint speelt haar kwetsbaar en emotioneel.

Het verhaal kun je nog het beste omschrijven als een spionage-verhaal. Goed beschouwd is de film, zeker met Grant in een keurig blauw pak, een voorloper van de James Bond films. Ook qua actie en spanning. De hoogtepunten zijn de aanval door het sproeivliegtuigje, de ontsnapping over de presidentshoofden bij Mount Rushmore. En ook nog eens knap gedaan voor die tijd.

Ernest Lehman schreef een fantastisch script. Bernard Herrmann maakte de score voor de film. Hij maakte eerder voor Hitchcock al Vertigo (1958) en Psycho (1960). Hitchcock leverde met North by Northwest een van zijn meest iconische films af. Ik kan trouwens iedereen de 50th Anniversary Edition op DVD of Blu-ray aanraden. Die komt nog het meest in de buurt van de 70mm versie. Deze editie staat bovendien vol met extra’s waaronder een aantal zeer interessante documentaires.

Alfred Hitchcock introduceert hier zijn eigen film:

Geplaatst op

The 39 Steps – 1001 Films

Nummer 35: The 39 Steps (1935) – R: Alfred Hitchcock – Engeland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 120

“Misschien vermoord ik elke week wel een vrouw. Wie weet?” – Richard Hannay (Robert Donnat)

The 39 Steps van Hitchcock zag ik onlangs op 35mm in het Eye en dat was mijn kans om de film eens op het grote witte doek te zien. Deze film wordt gezien als de doorbraak van Alfred Hitchcock, in de Britse periode. De eerste 18 films van Hitchcock maakte hij in de periode van de stomme film en deze is met audio. In deze film volgen we Richard Hannay, (Robert Donnat) een Canadees die in Engeland is en in een theater een vrouw tegen het lijf loopt. Ze is op de vlucht voor iemand en verstopt zich bij hem. Als ze even later vermoord wordt moet hij alles in het werk stellen om te achterhalen wat de 39 treden eigenlijk zijn. Kenmerkend aan deze film is dat het thema: de verkeerde man, hier al zichtbaar is en nog velen malen terug zal komen in zijn films. Opvallend is ook dat humor en erotiek in deze film uit 1935 al zo aanwezig zijn. En voor die tijd behoorlijk onderhoudend.

Het is natuurlijk heel tof dat ik deze film op het grote witte doek kon bewonderen maar ik had wel op een betere, of op zijn minst een gerestaureerde versie gerekend. Dat viel een beetje tegen maar je kan niet alles hebben nietwaar.

Geplaatst op

Mon Oncle – 1001 Films

Nummer 34: Mon Oncle (1958) – R: Jacques Tati – Frankrijk

Naslagwerk: 1001 Films – blz 346

Ik zag eerder van Tati de zwart-wit film Les vacances de mr. Hulot (zie deze lijst) en die speelde zich af in het provinciale Frankrijk. Deze Mon Oncle speelt zich af in het (voor die tijd) moderne Frankrijk en is een satire op de technologie.

Ook hier staat mr. Hulot (een rol van Jaques Tati zelf) weer centraal. In deze film wil hij vooral laten zien dat de automatisering niet vanzelfsprekend tot gemak leidt maar eerder tot ongenoegen. Tati is een meester in de visuele vertelstijl waarbij hij gebruik maakt van geluiden, repeterende handelingen in een bijna slapstickachtige manier. Dat werkte voor mij heel goed in Les vanances de mr. Hulot maar minder goed in deze film. Met een speelduur van bijna twee uur is dat echt veel te lang. Daarbij voelt de film ook echt gedateerd aan. Als de film een uur en twintig minuten had geduurd, dan had ik er prima van kunnen genieten want dan blijft er genoeg leuks en inventiviteit over. Voor mij heeft de speelduur dat een beetje om zeep geholpen.

Ik zag deze film op de Belgische zender Canvas ten tijde van de filmzomer vorig jaar.

Geplaatst op

Nosferatu, eine Symphonie des Grauens – 1001 Films

Nummer 33: Nosferatu (1922) – R: F.W Murnau – Duitsland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 39

Nosferatu is eigenlijk het verhaal van Dracula maar dan op zijn Duits. De erven Stoker gaven geen toestemming en dus bedacht regisseur F.W. Murnau een variant. Deze regisseur was op dat moment al de grote regisseur van het Duits Expressionisme. De film wordt ook gezien als een belangrijke film en als voorbeeld voor alle Draculafilms daarna. Ik heb nooit iets gehad met het verhaal van Dracula en ook niet met alle films die daarna kwamen. Zo ook niet met deze film. De film wordt geprezen om zijn eenvoud en om zijn spel met licht en schaduwen en er zitten een paar interessante scènes in voor die tijd maar verder kan mij deze film niet zo boeien.

Ik vond via de app Old Movies (een aanrader voor iedereen) een versie met een nogal bombastische soundtrack. Die begon na een tijdje behoorlijk op mijn zenuwen te werken. De film deed me nog het meest denken aan Das Kabinett des Dosctor Caligari (de nummer 20 uit mijn lijst van 1001 Films) en ook daar had ik niet zoveel mee. Wederom vanuit historische oogpunt wel een film die je een keer gezien moet hebben.

Geplaatst op

Within Our Gates – 1001 Films

Nummer 32: Within Our Gates (1920) – R: Oscar Micheaux – Amerika

Naslagwerk: 1001 Films – blz 33

Dit is een belangrijke stomme film uit de geschiedenis. Een van de eerste films geregisseerd door een Afro-Amerikaan en een van de eerste films uit de geschiedenis die het thema racisme en segregatie behandelden.

Regisseur Oscar Micheaux die tevens ook schrijver en uitgever was wordt gezien als de grondlegger van de zwarte Amerikaanse film. Hij maakte maar liefst 40 films en dit was zijn tweede film. Wat blijkt, deze film is nog net zo relevant en actueel als in 1920. Racisme bestaat nog steeds in Amerika. Misschien minder aan de oppervlakte maar het is er wel degelijk.

Lees verder “Within Our Gates – 1001 Films”
Geplaatst op

Soldaat van Oranje – 1001 Films

Nummer 31: Soldaat van Oranje (1977) – R: Paul Verhoeven – Nederland

Naslagwerk: 1001 Films – blz 625

Tot 1977 was dit de meest spectaculaire en duurste oorlogsfilm die regisseur Paul Verhoeven maakte. Dat veranderde in 2006 toen hij de oorlogsfilm Zwartboek maakte. In Soldaat van Oranje gaat het over Erik Lanshof (Rutger Hauer) beter bekend als Erik Hazelhoff Roelfzema die samen met zijn medestudenten in het verzet gaan tegen de Duitsers.

Het was lang geleden dat ik de film gezien had en ondanks dat de film uit de jaren 70 is, voelt hij niet echt verouderd aan. Het verhaal focust zich vooral op de vrienden die ieder hun eigen motieven hebben om wel of niet in verzet te gaan. Die karakters worden best goed uitgewerkt. Het verhaal op zich, de avonturen – al dan niet tegen de vijand – zijn soms lastig te volgen en gaan voor mijn gevoel een beetje van de hak op de tak.

Lees verder “Soldaat van Oranje – 1001 Films”
Geplaatst op

When Harry Met Sally – 1001 Films

Nummer 30: When Harry Met Sally (1989) -R: Rob Reiner – Amerika

Naslagwerk: 1001 Films – blz 765

‘Weet je, misschien ben jij wel de eerste aantrekkelijke vrouw met wie ik niet de behoefte heb het bed te delen’ – Harry Burns – Billy Chrystal

De komedie When Harry Met Sally is misschien nog wel het meest gedenkwaardig door de orgasme scène in het restaurant, door hoofdrolspelers Meg Ryan als Sally en Billy Chrystal als Harry. Natuurlijk is de film veel meer dan dat. Om te beginnen schreef de inmiddels overleden Nora Ephron een goed script, Rob Reiner was de regisseur en Ryan en Chrystal zijn op hun best als de twee tegenpolen die nader tot elkaar komen. Reiner komt met nog eens vier films voor in dit naslagwerk. Deze films komen later nog voorbij in deze lijst. Ephron schreef vele prijswinnende scenario’s. Deze blinkt wel uit in geweldige, geloofwaardige dialogen en goede grappen.

Lees verder “When Harry Met Sally – 1001 Films”