Nu ik begonnen ben aan de biografie van Alfred Hitchcock door Peter Ackroyd is dit de perfecte aanleiding om eens door zijn filmografie te gaan. Nu heb ik de meeste grote films van Hitchcock wel in de kast staan maar het is juist zo leuk om zijn oudere werk eens te ontdekken.
1. The Pleasure Garden – 1925
Je moet niet vergeten dat Alfred werd geboren in 1899 en dat zijn carrière begon in de stomme film. The Pleasure Garden is het debuut van Hitchcock en daarom gezien als de eerste, echte officiële film van hem. De film is vrij te bekijken op YouTube en moet je vooral bekijken en inschatten op zijn historische waarde.
Het is een stomme film van nog net geen 60 minuten en gaat over twee danseresjes die lijnrecht tegenover elkaar komen te staan als het ene danseresje een foute man kiest. De hoofdrollen worden gespeeld door VirginiaValli en Carmelita Geraghty. Op dat moment al grote sterren van de stomme film en ze stelden zich ook niet heel bescheiden op – wat Hitchcock ook al de nodige stress opleverde. Verder kampte de film met financiële problemen.
In de biografie staat te lezen: ”dat de film voor die tijd knap en vindingrijk was, met camerastandpunten en montagetechnieken die door sommigen in Engeland nog als experimenteel of innovatief werden beschouwd”.
Verder is het leuk om te zien dat enkele van Hitchcock’s zo kenmerkende handelsmerken (een mix van humor en spanning) maar ook de knipoog, de ironie van de homoseksuele man; in deze film al is waar te nemen.
2. The Lodger: A Story of the London Fog – 1927
De tweede film van Hitchcock die ik heb bekeken is The Lodger: A Story of the London Fog (zoals de volledige titel luidt) uit 1927. Deze film is al weer een hele stap voorwaarts vergeleken met The Pleasure Garden van 2 jaar eerder. Deze film die losjes gebaseerd is op Jack the Ripper is een mooi geschoten en boeiend verhaal. Je ziet duidelijk meer verhaal, meer een lijn en spanning en suspense dan in zijn voorganger(s).
In het kort: Er worden moorden gepleegd op blondines in hartje Londen. Tegelijkertijd verhuurt de familie Bunting een kamer aan een vreemdeling. De vreemdeling wordt gespeeld door Ivor Novello. De familie heeft een blonde dochter (June Tripp) die wel eens het volgende slachtoffer zou kunnen worden.
Op YouTube vond ik een gerestaureerde versie van deze film die merkwaardig genoeg ook twee vocale nummers in de soundtrack heeft. Wonderwel past dit heel goed bij de film maar het is wel een vreemde gewaarwording in een stomme film.
Vakgenoten van Hitchcock verguisde de film nog voor zijn oorspronkelijke release. Producent Michael Balcon, die eerder met Hitchcock had samengewerkt, redde de film door het aantal titelkaarten te verlagen van 300 naar 80 en door sommige scènes in te korten. Het oorspronkelijke verhaal en idee van Hitchcock bleef verder in tact.
Verder gebruikte Hitchcock een voor die tijd nogal knap effect: in een paar seconden veranderd het plafond waarvandaan de voetstappen komen (van de huurder) in een doorzichtig plafond, waardoor je hem daadwerkelijk ziet lopen. Anno 1927 was dit heel bijzonder en knap gedaan.
De film viel na zijn release in de smaak bij het grote publiek en zette Hitchcock (tot ergernis van sommige van zijn vakgenoten) nog meer in de spotlights als het grote talent.
Er zijn vele versies in omloop. Van heel slecht tot uitmuntend in kwaliteit. De beste versie is natuurlijk de Criterion versie. Maar de versie die ik op YouTube zag is ook van een uitstekende kwaliteit.
3. The 39 Steps – 1935
The 39 Steps van Hitchcock zag ik onlangs op 35mm in het Eye en dat was mijn kans op de film eens op het grote witte doek te zien. Deze film wordt gezien als zijn doorbraak in de Britse periode. De eerste 18 films van Hitchcock maakte hij in de periode van de stomme film en deze is met audio. In deze film volgen we Richard Hannay, (Robert Donnat) een Canadees die in Engeland is en in een theater een vrouw tegen het lijf loopt. Ze is op de vlucht voor iemand en verstopt zich bij hem. Als ze even later vermoord wordt moet hij alles in het werk stellen om te achterhalen wat de 39 treden eigenlijk zijn. Kenmerkend aan deze film is dat het thema: de verkeerde man, hier al zichtbaar is en nog velen malen terug zal komen in zijn films. Opvallend is ook dat humor en erotiek in deze film uit 1935 al zo aanwezig zijn.
Het is natuurlijk heel tof dat ik deze film op het grote witte doek kon bewonderen maar ik had wel op een betere, of op zijn minst een gerestaureerde versie gerekend. Dat viel een beetje tegen maar je kan niet alles hebben nietwaar.