Wat regisseur Christopher Nolan al eerder met Batman deed, doet regisseur Todd Phillips met Joker. Helemaal terug naar de basis waarbij de focus op de ontwikkeling van het karakter ligt. Je zou het kunnen beschouwen als een ‘origin story’ van het DC universum zoals ook al gebeurde met het karakter Wolverine in de X-Men films. Phillips doet dat in Joker nog iets intenser dan in Batman. Joker is een echte karakterstudie. Een heel grimmige maar dat levert wel een ijzersterke film op. En dat in het hedendaagse Hollywood!
Menigeen zal een wenkbrauw hebben opgetrokken toen bekend werd dat uitgerekend Phillips deze film zou gaan regisseren. De man van de flauwe komedies (Road Trip – Old School) tot aan de betere komedies (The Hangover 1- 3) maar die met War Dogs uit 2016 al liet zien ook een heel andere kant te hebben.
Het zijn de jaren 80. In die tijd groeit Arthur Fleck (Joaquin Phoenix) op. Een nogal introverte jongeman die als clown wat bijverdient maar eigenlijk alleen maar gepest en uitgelachen wordt. Door een medische aandoening barst hij in lachen uit in ongemakkelijke situaties. Naarmate hij steeds meer door de maatschappij wordt verstoten raakt hij langzaamaan krankzinnig en ontpopt zich uiteindelijk tot een psychopaat.
Het decor is Gotham City – al is het overduidelijk dat het gewoon New York is – en Arthur woont bij zijn moeder Penny (Frances Conroy) . Zijn moeder is ziek en kijkt voornamelijk de hele dag televisie. Zo ook naar de show van Murray Franklin (Robert De Niro). Ook schrijft ze brieven naar Thomas Wayne (Brett Cullen) een machtig man in Gotham en vader van Bruce Wayne ook wel bekend als Batman. Deze twee mannen spelen een belangrijke rol in haar leven maar ook in het verhaal.
Phoenix speelt hier werkelijk de sterren van de hemel als Arthur Fleck. Zijn maniakale lach gaat door merg en been maar het is niet alleen het fysieke spel van Phoenix. Hij speelt tot in de finesse een getergde man die steeds meer de grip op het leven en zichzelf verliest.
De film doet denken aan Taxi Driver en King of Comedy van regisseur Martin Scorsese met De Niro in de hoofdrol. En het kan bijna geen toeval zijn dat De Niro ook een significante rol in de film heeft.
Ook noemenswaardig is de soundtrack van Hildur Guðnadóttir. Een IJslandse componist. Zij componeerde ook de muziek voor Sicario en de serie Chernobyl. Zelden een soundtrack gehoord die zo treffend de sfeer van de protagonist weergeeft.
Dat de film zo gewelddadig is en zelfs zou aanzetten tot zinloos geweld kun je pareren omdat de film juist een aanklacht tegen het geweld is en juist toont wat er met mensen kan gebeuren als ze langdurig blootstaan aan fysieke en mentale mishandeling. Het getoonde geweld is naar mijn inziens juist in lijn met het verloop van zijn psyche en karakter.
Joker is een knappe film met een goed script, magnifiek acteerwerk en een toepasselijke score. In de film zitten ook nog wel wat twistpunten die weer tot na denken aanzetten en genoeg stof opleveren voor een goed gesprek.
5 sterren