Dit keer behandelen we de Netflix-film Dolemite Is My Name over Rudy Ray Moore. Een niet zo succesvol muzikant en stand-up comedian die niet opgeeft en het uiteindelijk toch weet te maken. En zelfs als zijn alter-ego Dolemite een eigen film weet te maken. Een film die onder het blaxploitation genre te scharen is. Blaxploitation zijn exploitatiefilms die door en voor zwarte mensen gemaakt werden in de jaren 70 en die gekenmerkt werden door geweld, grove taal, schuine grappen. Een soort tegenhanger van de “witte” films die heel braaf en politiek correct waren.
Het is ironisch genoeg ook een beetje de comeback van acteur Eddie Murphy die hier Dolemite speelt. Murphy is zelf begonnen als stand-up comedian en werd heel succesvol als acteur in films als Beverly Hills Cop, Coming to America, Trading Places en 48 Hrs. Maar de laatste tien jaar zat zijn carrière wat in het slop met flauwe en voorspelbare komedies. Kunnen we stellen dat Murphy weer helemaal terug is? Na het zien van deze film kunnen we stellen van wel. En dan te bedenken dat er een vervolg op Coming to America en Beverly Hills Cop aan zit te komen. Geen idee of dat net zo goed uitpakt als in deze film maar Dolemite Is My Name wordt volledig gedragen door Murphy.
Synopsis: Rudy Ray Moore is zoals gezegd weinig succesvol. Maar hij gelooft in zichzelf en wil zichzelf bewijzen. Zijn ‘rhyme’ van grove teksten leveren hem succes op en worden nu zelfs beschouwd als de eerste vorm van de hedendaagse rap. Naarmate hij succesvoller wordt wordt de drang om een film als Dolemite te maken groter en zet hij alles op alles om dat te realiseren.
M: Om te beginnen: ik had nog nooit van Rudy Ray Moore gehoord en eerlijk gezegd ook weinig over deze film met Eddie Murphy. Toen ik hoorde dat het een Netflix-film was en de eerste geluiden positief waren werd ik toch wel nieuwsgierig. En ik moet zeggen dat ik echt genoten heb van deze film die zich in de jaren 70 afspeelt. Vlot, heerlijke muziek, Murphy die op dreef is maar ook Wesley Snipes (die ook een tijdje van het witte doek verdween omdat hij door belastingontduiking in de gevangenis belandde) speelt hier een te gekke bijrol en bijzonder geestig. René, heb jij hier ook zo van genoten?
R: Ik heb zeker genoten en was verbaast om Wesley Snipes in een toch komische rol te zien. Ik kende de hoofdpersoon ook niet maar hoorde op het nieuws over deze film omdat dit de terugkeer van Murphy zou zijn na een reeks flops. Ook zou hij weer beginnen met stand-up comedy. En ik heb het idee dat de ouderdom Eddie beter laat presteren en beter laat kiezen in filmkeuzes.
M: In de basis is het een echte biopic en is het best een rechttoe, rechtaan verhaal met de nodige echte biopic clichés maar wat ik vooral zag is dat iedereen echt plezier had in deze film. De film wordt echt gedragen door Murphy die wat mij betreft laat zien dat hij nog steeds kan acteren en ook nog steeds een geweldige komische timing heeft. Maar zelfs de bijrollen zijn leuk en overtuigen ook allemaal. Vind jij dat ook?
R: Alle acteer prestaties zijn goed en komisch. Ik moet wel bekennen dat ik de zwarte humor uit die periode in zijn geheel niet begrijp maar de manier waarop men het toont wel erg waardeer. Het is niet mijn ding maar een stukje geschiedenis wordt op een leuke manier in beeld gebracht.
M: Ik weet niet hoe het met jou zit maar door deze film ben ik wel nieuwsgierig geworden naar de originele Dolemite uit 1975. Uit Dolemite Is My Name proef je al dat het op alle fronten een heel slechte film was maar dat de film onder de Afro-Amerikaanse bevolking heel populair was.
Die blaxploitation films moet je niet onderschatten. Films als Shaft en Foxy Brown vallen daar ook onder. En de regisseur Quentin Tarantino liet zich voor zijn films, Jackie Brown en Django Unchained overduidelijk inspireren door dit genre. Op het einde van de film zie je wat clips uit die originele film. René, ben jij ook nieuwsgierig geworden naar het basismateriaal of niet?
R: Ik hoef niet zo nodig het origineel te zien en ben ook niet zo van de oudere generaties film. Ik denk dat deze remake prima is geslaagd in de opzet en laat zien dat Eddy het acteren niet is verleerd. Het deed mij soms denken aan Bow Finger (ook met Murphy) waarbij men een film maakt met de goedkope middelen die men heeft. Al met al een ouderwets geslaagde film die mij tot het eind heeft geboeid.
3,5 ster.