Nummer 9: The Lost Weekend (1945) – R: Billy Wilder – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 203
“Wat ik probeer te zeggen is dat ik geen drinker ben. Ik ben een dronkaard.” Don Birnam (Ray Milland)
The Lost Weekend is de eerste film die dronkaards en alcoholisme een serieus gezicht geeft. In deze film geen vrolijke met dubbele tong pratende clowns maar een ontluisterend beeld van de gevolgen van alcoholisme. Billy Wilder schreef samen met zijn vaste co-scenarist Charles Brackett het script en durfden het aan om iets heel anders te laten zien.
De New Yorkse schrijver Don Birnam (Ray Milland) is al tien dagen nuchter en staat op het punt om op een korte vakantie met zijn broer en vriendin te gaan. Na een ruzie stuurt hij hen weg en blijft alleen achter. Zonder geld en zonder alcohol. En de drang naar alcohol wordt steeds groter.
Milland speelt op overtuigende wijze een man die niet zonder de alcohol kan. En hoever een man kan gaan om er toch aan te komen. Niet alleen het acteerspel van Milland werd beloond met een Oscar, ook won de film er een voor Beste Film en voor Beste Scenario (Brackett/Wilder).
Cameraman John F. Seitz legde de straten van Manhattan zo troosteloos mogelijk vast. Het scenario, het spel van met name Milland en het camerawerk maken het een indringende film. De reacties op de eerste preview van de film waren niet best. Het publiek lachte en noemde de film saai. Het is duidelijk dat ze daar iets mee gedaan hebben voordat de film echt in première ging.
De film moest een happy end krijgen zoals destijds gebruikelijk was in Hollywood. Dat gebeurde ook maar Wilder en Brackett wisten het einde toch geloofwaardig en trouw aan het verhaal te houden. Studio Paramount was ervan overtuigd dat de film zou floppen en fabrikanten van sterke drank boden de studio zelfs vijf miljoen dollar om de film niet uit te brengen. Terwijl tegenstanders van drank meenden dat de film juist het drankgebruik zou stimuleren. Wilder en Brackett kregen dus het beoogde effect en de film werd een succes bij publiek en critici. ‘Pas na deze film werd ik serieus genomen’ heeft Wilder later wel eens gezegd.
- Deze film zag ik in een gerestaureerde versie in Filmmuseum Eye