Doorgaans zijn de meeste horrorfilms zo doorspekt met clichés, eendimensionale karakters, voorspelbare ‘jumpscares’ en onlogische plothandelingen dat ik al snel afhaak en maar zelden verrast wordt. Maar A Quiet Place is een aangename uitzondering waar ik erg van genoten heb. Eerst even in kort waar de film over gaat: een gezin bestaande uit drie kinderen, twee jongens en een meisje moeten stil door het leven gaan omdat ze overgeleverd zijn aan angstaanjagende, geheimzinnige wezens die een supersonisch gehoor hebben. Ieder geluid kan al fataal zijn. Ze proberen een manier te vinden om te overleven en zichzelf te beschermen tegen de monsters.
Het begin van de film voelt meer als een drama of arthousefilm omdat er nauwelijks in gesproken wordt. Er wordt gefluisterd en met handgebaren gesproken. Dochter Regan (Millicent Simmonds) is doof en dat is een prachtige vondst voor de film. Simmonds is in het echt ook doof dus ze hoeft dit niet te spelen. Toch is haar spel wonderschoon. De spanning wordt goed opgebouwd en als de eerste wezens zich hebben laten zien wordt het nagelbijtend spannend.
In de scènes met Simmonds hoort de kijker ook niets wat het extra spannend maakt. De overige castleden leveren overigens ook goed werk af. John Krasinski als Lee – die tevens ook de regie op zich neemt – en Emily Blunt als Evelyn – in het echte leven de vrouw van Krasinski, Noah Jupe als Marcus en Cade Woodward als Beau. Het is met name de uitgekiende opbouw – je creërt de meeste spanning met wat je niet ziet -, de sound-editing (en met name de stiltes) en de montage die een blijvende indruk achterlaten. Een goed script, goede karakterontwikkelingen – de band tussen Lee en Regan – is interessant en levert een spannende en goede film af.
In A Quiet Place Part II begint de film op dag 1 daar waar deel een op dag 89 begint; nog onduidelijk wie de wezens zijn en waar ze vandaan komen. Dan wordt gelijk duidelijk waar ze vandaan komen en daarmee zit deze film meteen vol in de actie en spanning. Hier geen opbouw, geen nuance. En vooral veel dialoog en veel geluid.
Na het intro gaat de film verder waar deel 1 geëindigd was. En dat is op de vlucht. En dat is gelijk het grote verschil – ze zijn continue op de vlucht – in deel 1 zijn ze ook op de vlucht maar blijft lang onduidelijk waarvoor. In plaats daarvan worden de karakters geïntroduceerd en ga je mee in het verhaal. Hier ken je de karakters al en wordt de film steeds meer die echte horrorfilm. Een nieuw personage in de film is die van Cillian Murphy als Emmett, een vriend van de Abbotts. Maar het is helaas geen toevoegde waarde.
A Quiet Place Part II lijkt toch vooral gemaakt om mee te liften op het succes van Part I en is niet van ‘less is more’ maar van ‘more and bigger’. Alles wat Part I zo sterk maakte, lijkt in Part II overboord te zijn gegooid. Spannend is het wel met ook hier de onvermijdelijke ‘jumpscares’, maar met de aankondiging van Part III is het wel duidelijk. De succesvolle reeks wordt tot de allerlaatste druppel uitgemolken en dat is jammer. Heel jammer. Had het dan toch maar bij dat eerste sterke deel 1 gelaten.
Leuk nieuwtje is dat horrorschrijver Stephen King de film complimenteerde.