Op zijn 91ste staat Clint Eastwood nog altijd achter en soms voor de camera. Eens in de twee jaar regisseert hij nog een film. Zijn laatste acteerprestatie dateert van 2018 in de film The Mule, waarin hij op zijn 89ste nog de rol van drugskoerier voor een Mexicaans drugskartel speelt.
In Cry Macho, waar hij naast regie ook als acteur optreedt is hij te zien als Mike Milo, een uitgerangeerde rodeorijder en paardenfokker, die na de dood van zijn vrouw en kind aan de rand van de afgrond raakt. Zijn baas Howard Polk (Dwight Yoakam) ontfermt zich over hem en krijgt hem weer op de rails. Jaren later vraagt zijn ex-baas hem om zijn zoon uit Mexico weg te halen bij zijn aan drankverslaafde moeder, om hem bij zijn vader te laten opgroeien. Met enige tegenzin maar vooral omdat hij bij hem in het krijt staat, begint hij aan zijn reis.
Wat volgt is een mix van een roadmovie en een coming-of-age verhaal waarin de oude Mike de dertienjarige Rafael (Eduardo Minett) op sleeptouw neemt en gaandeweg al zijn wijsheid op de jongen projecteert. Een plot is er nauwelijks en de scènes in de film zijn fraai en lieflijk maar ook wel cliché en voorspelbaar. Naast de fraaie Spaanse muziek is het vooral de rol die Eastwood speelt, die imponeert.
Hij speelt niet alleen kwetsbaar en broos, hij is het ook. Dat zou de film voor de geloofwaardigheid in de weg kunnen zitten maar Eastwood laat in deze film zien dat al dat macho gedrag nogal overschat wordt. Ironisch genoeg heeft hij genoeg rollen gespeeld die juist bestonden bij de gratie van macho. Nu hij zelf op respectabele leeftijd is, geloof je al zijn wijze lessen meteen. Hij laat zich in deze film van zijn minst macho kant zien en ontpopt zich meer als dieren- en mensenvriend.
Tegelijkertijd wringt het daar ook, want in het verhaal en de film is het personage van Mike overduidelijk geschreven in de leeftijd van maximaal 60 à 65 jaar en geen 91. En een acteur kan natuurlijk altijd een jonger iemand spelen maar Eastwood oogt ook echt oud. En dan zijn scènes waarin hij de ‘bad guys’ van zich af slaat, of een paard bestijgt en laat galopperen of een romance heeft met een vrouw van de leeftijd van ongeveer 55 à 60 jaar lastig te geloven. Ook het acteerwerk van de meeste acteurs oogt nogal amateuristisch en de meeste dialogen – op enkele uitzonderingen na – zijn nogal eenzijdig en clichématig.
De film is gebaseerd op het boek Cry Macho van schrijver N. Richard Nash. Als script werd het verhaal tot twee keer toe afgewezen door de studio van 20th Century Fox. Toen Nash er een roman van maakte in de jaren 70 en goede recensies ontving, probeerde hij het verhaal weer verfilmd te krijgen. De rechten van het boek werden gekocht maar het zou nog dertig jaar duren voor de film gemaakt zou worden. In 1991 en in 2011 zijn er pogingen gedaan. Eastwood zou de rol in 1988 zelf gaan spelen maar koos er uiteindelijk voor om de The Dead Pool te gaan maken. De film kwam 21 jaar na de dood van Nash dan toch uit met en door Eastwood. In 1988 vond hij zichzelf te jong voor de film en nu is hij eigenlijk te oud.
Cry Macho is een kleine en lieflijke film geworden die zeker gezien mag worden. Het zou zo maar eens de laatste van en met Eastwood kunnen zijn. Als dat zo is, dan is dit zijn zwanenzang. Maar de conservatieve Eastwood is een taaie en zou ons zo nog maar eens kunnen verbazen. De volgende keer dan toch liever alleen maar achter de camera.
Cry Macho is nu in de bioscoop te zien.
3 sterren