Regisseur Kevin MacDonald begon ooit als documentairemaker maar is zich steeds meer op speelfilms gaan toeleggen. Documentaires van zijn hand zijn onder meer One Day in September (1999), en A Brief History of Errol Morris (2000) en Touching The Void (2003). Films van zijn hand zijn onder meer The Last King of Scotland (2006), State of Play (2009) en The Eagle (2011).
Zijn speelfilms voelen doorgaans ook documentair aan. Zo ook zijn nieuwste film over een gevoelig onderwerp. De titel van de film verwijst naar het land waar het hoofdpersonage vandaan komt. Mauritanië. Mohamedou Ould Slahi (Tahar Rahim) wordt maanden na de aanslagen van 9/11 opgepakt en vastgehouden op basis van enkel verdenkingen in Guantánomo Bay. In de jaren dat hij vastzit wordt hij gemarteld en vernederd zonder uitzicht op een mogelijk proces of vrijlating. Totdat de ervaren advocaat Nancy Hollander (Jody Foster) zich met de zaak gaat bemoeien. Samen met beginnende advocate Teri Duncan (Shailene Woodley) gaat ze de strijd aan met het leger en de overheid om gerechtigheid te halen. Ze vindt onverwachte steun bij militair aanklager Stuart Couch (Benedict Cumberbatch) die inziet dat de werkwijze ontoelaatbaar is. Maar voordat ze zover zijn moet er een lange weg afgelegd worden.
De film is gebaseerd op het boek dat Slahi schreef nadat hij uiteindelijk 14 jaar vastzat zonder officiële aanklacht. MacDonald levert een degelijke en politiek beladen maar ook boze film af. In een film waarin veel gepraat wordt en waarin de advocaten dagenlang door dossiers spitten, blijft de film boeiend. En dat zit hem vooral in de acteerprestaties. Met name Rahim, die misschien nog het meest bekend is van zijn rol in de Franse film Un Prophete, imponeert. Een charismatische man met pit en lef en dat maakt dat je als kijker in het begin zelf ook even denkt: is deze man nu wel of niet schuldig? Hij speelt zijn rol heel geloofwaardig. Schuw, achterdochtig, bang maar ook volhardend en vechtend voor zijn vrijheid. Foster als de ervaren en pinnige advocate met grijs kapsel levert een gedenkwaardige rol op waar ze een Golden Globe voor won.
De boosheid van de film zit hem in de beelden van de martelingen: stroboscooplicht, keiharde muziek, waterboarden en seksuele intimidatie maar ook in de tegenwerking van het leger en de overheid die alles doen om de rechtsgang te blokkeren.
De film lijkt misschien achterhaalt maar als je bedenkt dat Slahi na 7 jaar zijn zaak gewonnen had maar zelfs onder Obama en Biden nog eens 7 jaar vastzat – ondanks de belofte van Obama dat hij alle gevangenen zou weghalen uit Guantánomo Bay – is de film meer dan relevant. MacDonald levert een ijzersterke film af met een documentair randje.
In de aftiteling zien we archiefbeelden van Slahi en foto’s van Hollander, Duncan en Couch.
4 sterren
Eén antwoord op “The Mauritanian – 2021 – Pathé Thuis”