Leent de flamboyante en extraverte stijl van de Australische regisseur Baz Luhrmann (Romeo + Juliet, Moulin Rouge) zich voor een verhaal over de opkomst en ondergang van de grootste rock-‘n-roll artiest aller tijden? Het antwoord is ja en nee. Visueel blijft de film overeind en overdondert ons met een verhaal vol pracht en praal. Op narratief vlak laat de film wel wat liggen maar dat komt misschien wel door de niet goed werkende raamvertelling waarin de manager van Elvis zijn verhaal vertelt.
Het is geen geheim dat de jonge Elvis (Austin Butler) geïnspireerd raakte door de zwarte soul en gospel muziek waar hij mee opgroeide.
Dat is ook gelijk de openingsscène van de film en die overtuigt. Niet veel later komt de manager Colonel Tom Parker (Tom Hanks) – de in Breda geboren Dries van Kuijk – ten tonele. In flarden zien we Parker in een ziekenhuis in Los Angeles, gedrogeerd door de morfine tegen de pijn, zijn kant van het verhaal vertellen. Die verhaallijn gecombineerd met een vertellende Parker, die we af en toe ook in beelden vanuit zijn bed zien, werkt voor geen meter en overtuigt ook niet. Hanks, bijna onherkenbaar, is af en toe meer een karikatuur dan een interessant personage in de film.
Het tragische verhaal wordt redelijk chronologisch opgelepeld waarbij sommige passages uitgebreid behandeld worden en sommige – lees de dramatische – niet. Zo schiet de film in sneltreinvaart voorbij aan de dood van zijn moeder en het breken met zijn eerste vriendin. Zijn vriendschap met B.B King en andere zwarte artiesten en zijn wens om in Europa te toeren komen wel uitgebreid aan bod. Nu moeten we niet vergeten dat de verteller niet Elvis zelf maar Parker is en dat zijn verhaal misschien gekleurd is. Dat hij zich dingen anders herinnert of minder relevant vindt.
De visuele, bijna overdonderende stijl van Luhrmann past goed bij zijn onderwerp en film. De mythe van Elvis wordt daarmee in stand gehouden. De echte ontdekking van de film is Butler, die grote gelijkenissen vertoont met zowel de jonge als de oudere Elvis. Met zijn zwarte haar, zijn vetkuif, zijn stem (hij zingt bijna alles zelf) en bewegingen doet hij hem zeker eer aan. Het is jammer dat de rol van Hanks en sowieso de band tussen die twee niet wat meer uitgewerkt is. Zo zwart wit als het in Elvis wordt opgediend, kan het in werkelijkheid toch niet geweest zijn. De feiten zijn dat Parker zich over de rug van Elvis verrijkt heeft. Maar hij heeft ook veel voor Elvis betekend. Was Elvis echt niet in staat om zijn mannetje te staan tegenover Parker? Hoe goed waren ze bevriend? Na het zien van Elvis heb ik daar alleen maar meer vragen over. Wie was Colonel Tom Parker?
Ik was zes toen Elvis overleed dus je kan niet zeggen dat ik met hem ben opgegroeid. Toch hadden mijn ouders lp’s van Elvis in huis en je hoorde hem veelvuldig op de radio. Ik weet verrassend veel over Elvis en dat zit ook wel in de film – grotendeels – enige vrijheid hebben de makers wel genomen. Dat de manager van Elvis een Nederlander was, dat wist ik ook nog wel maar daar houd het dan ook wel mee op. Tip voor een ieder die ook meer van hem wil weten: Radio 5 heeft een podcast gemaakt onder de naam: Het Geheim van Colonol Parker. Een zesdelige serie over de manager van Elvis. Ik ben inmiddels al begonnen en het is de moeite waard.
Er valt gelukkig genoeg te genieten in Elvis. De stijl, de muziek, het acteerwerk, het verhaal. Na afloop heb je echt zo iets van: pff, wat een verhaal. Of het per saldo allemaal klopt en of het allemaal echt zo gegaan is, doet er op dat moment dan even niet toe. Het is tenslotte een interpretatie. Op een paar kleine kanttekeningen na kom ik voor Elvis toch uit op een dikke vier sterren.