It's All About The Movies
Hier vind je recensies die geschreven zijn voor de website DeNachtvlinders
Aan de dood valt niet te ontsnappen. Dat is een gegeven. Maar in de Final Destination-films ga je net wat gruwelijker en creatiever dood dan in het echte leven. Uitzonderingen daargelaten. Dat is in dit nieuwe deel Final Destination: Bloodlines niet veel anders.
Nicolas Cage is naar eigen zeggen bezig met het einde van zijn acteercarrière. Hij zal nog een handvol films maken maar dat moeten uitsluitend hoofdrollen zijn. Dat hij daarbij artistieke keuzes maakt blijkt wel uit zijn nieuwste film The Surfer. Want hoe komt deze Amerikaanse acteur in een film van een Ierse regisseur terecht dat zich volledig in Australië afspeelt?
In Locked raakt een kruimeldief opgesloten in de SUV waar hij in probeert te breken. Een lekkere thriller met Bill Skarsgard en Anthony Hopkins waarin een rijke man een kleine crimineel te pakken neemt?
In Don’t Move is Iris (Kelsey Asbille) een jonge vrouw met een trauma. Als ze in het bos de gedenkplek van haar overleden zoontje heeft bezocht wandelt ze rustig naar de rand van een hoge berg en balanceert tussen hoop en vrees. Is dit de dag om over die rand heen te stappen of niet? In haar overpeinzingen wordt ze gestoord door ene Richard (Finn Wittrock) die probeert met haar het gesprek aan te gaan. Ze wil eerst niets van hem weten, maar gaandeweg neemt ze afstand van de rand en luistert naar hem. In eerste instantie scheiden hun wegen in het bos, maar bij de parkeerplaats komen ze elkaar weer tegen. Dan blijkt al snel dat Richard helemaal niet zo aardig is en voor ze het weet ligt ze gedrogeerd en al in zijn auto. Haar wil om te overleven is nu groter dan haar doodswens en ze zet alles op alles om uit handen van deze griezel te blijven. Alleen, hij heeft haar geïnjecteerd met een verlammend middel. Ze heeft twintig minuten de tijd voordat haar lichaam er helemaal mee stopt.
Handling the Undead is geen horror. Het is zelfs geen thriller. Maar griezelig is hij wel. Regisseur Thea Hvistendahl kiest voor een humane aanpak van wat in essentie een zombiefilm is. Maar eentje die compleet anders is.
Als door een stroomstoring – officieel is het een elektromagnetisch veld – alles uitvalt, staan de doden opeens op. We volgen drie gezinnen die ieder te maken krijgen met een overleden familielid. Zo zijn daar Anna (Renate Reinsve) en haar vader die haar overleden zoontje opeens terugkrijgen. Tora (Bente Børsum) die haar geliefde vrouw Elisabeth (Olga Damani) in haar armen mag sluiten. En David (Anders Daniels Lie) hoort dat zijn vrouw verongelukt is maar ziet haar in het ziekenhuis uit de dood herrijzen. Hoe gruwelijk ook, alle betrokkenen zijn blij maar geschokt om hun overledenen weer terug te zien. Maar hoe ga je daar mee om? En kan dat wel?
Sting – dat gaat over een buitenaardse spin – opent grappig in een scène waarin een oude vrouw met geheugenproblemen de ongediertebestrijding belt, omdat er geluiden vanuit de muren te horen zijn. De bestrijder die binnenkomt is komisch en de vrouw misschien nog wel grappiger. Toch loopt het niet goed af met de beste man. Het blijkt een ‘flashforward’ te zijn want we gaan daarna vier dagen terug.
Het is al weer 30 jaar geleden dat in Nightwatch Martin (Nicolaj Coster-Waldau) en Kalinka (Sofie Gråbøl) ten prooi vielen aan Peter Wörmer, de seriemoordenaar. Eerst kwam er een Amerikaanse remake met dezelfde titel uit in 1997 en nu Nightwatch: Demons Are Forever.
Dat Nicolas Cage als geen ander maniakale rollen neer kan zetten is geen geheim, maar dat hij overtuigend en bijna onherkenbaar eng kan zijn is voor de meesten nieuw.
De marketingmachine draait volop voor Longlegs die aan superlatieven geen gebrek kent. Wij van De Nachtvlinders gingen er zelf heen, om eens te kijken of dat allemaal wel terecht is.
Dit jaar bestaat het zeemonster Godzilla of Gojira, zoals de Japanners hem noemen 70 jaar, en dat vormt de aanleiding voor de volledig nieuwe film Godzilla Minus One. De Japanners waren vast blij dat ze het heft weer in eigen handen mochten nemen, na al die megalomane Hollywood-producties die er in de tussentijd zijn gemaakt.
De Spaanse regisseur Alberto Corredor werkt zijn eerdere korte film Baghead uit 2017 uit tot een speelfilm, maar deze heeft helaas geen toegevoegde waarde gekregen. Lees hieronder mijn recensie.
