Als er één genre populair was in de jaren 80 dan was het wel de tienerkomedie/highschoolkomedie. Er zijn er heel veel gemaakt. Van heel melig tot serieus. Een van de uitblinkers in dat genre is The Breakfast Club van regisseur John Hughes.
John Hughes maakte in zijn carrière maar slechts acht films waarvan de eerste vier van die echte tienerkomedies zijn. Te weten Sixteen Candles (1984), Weird Science (1985), Ferris Bueller’s Day Off (1986) en de film die wij gaan bespreken.
Voor die films koos hij ook vaak dezelfde acteurs uit. Hij kon gepikeerd zijn als een van die acteurs een rol of script afwees. Dat gebeurde met Molly Ringwald en Anthony Michael Hall. Toen Hughes in 2009 overleed hadden Ringwald en Hall hem twintig jaar niet gezien of gesproken omdat hij zo lang boos kon blijven.
Daarna maakte hij nog vier meer traditionele komedies. Na zijn laatste film uit 1991 bleef hij actief als schrijver tot aan zijn dood.
Dit is een serieuzere tienerkomedie. Dat zit hem in het onderwerp, de opzet en de toon van de film. Hoewel dit pas zijn tweede film was als regisseur (en hij vaak geen idee had wat hij moest doen – zo staat te lezen in de trivia van ImdB) valt op hoe goed deze film eigenlijk is. De film is zo strak geregisseerd en de dialogen zijn scherp. In sommige scènes lijkt het wel een balletvoorstelling. Zo synchroon zijn sommige bewegingen wat het een genot maakt om naar te kijken.
Synopsis: Een groep studenten moet nablijven op een zaterdagochtend. De vijf kennen elkaar niet of nauwelijks. Ze moeten allemaal een opstel schrijven en vertellen wie ze zijn en waarom ze daar zitten. Het zijn vijf totaal verschillende personages die elkaar al snel uitdagen en naarmate ze meer met elkaar optrekken blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan in eerste instantie gedacht.
