Dit artikel afkomstig van mijn vorige blog schreef ik in 2012. De reden dat ik het nu weer plaats is de tweede regieklus van Norton, namelijk Motherless Brooklyn (2019). De film kwam vorig jaar uit maar stond al sinds 2008 in de steigers. Ik hoop deze film binnenkort te kunnen recenseren.
Edward Norton, de uit Baltimore afkomstige acteur werd lang gezien als de nieuwe Robert de Niro. De nieuwe belofte van een nieuwe generatie acteurs. Lang was dat ook zo maar zit Edward op een dood spoor….?
Zijn debuut maakt hij op 27-jarige leeftijd in Primal Fear (1996) waarin hij Richard Gere van het doek speelde. Edward had zijn visitekaartje afgegeven!
Maar zijn echte doorbraak kwam 2 jaar later in American History X (1998). Norton transformeert van “new kid on the block” naar een huiveringwekkende neonazi die zijn gedachtegoed niet onder stoelen of banken steekt. Totdat hij in de bak beland en daar een loutering doormaakt. Eenmaal terug moet hij alles in het werk stellen om zijn jonge broer te behoeden voor het gedachtegoed waar hij vroeger in geloofde. Nog steeds staat deze film in mijn ultieme top 10 van beste films aller tijden en eens per jaar maakt hij een draaibeurt in de speler.
Het jaar daarop maakte hij het ijzersterke Fight Club (1999) samen met Brad Pitt. Dit kwam mede ook door regisseur David Fincher (een van de beste regisseurs van een nieuwe generatie maar daar kom ik ook nog wel een keer op terug) maar laat zien dat Norton het helemaal in zich heeft.
Hierna stort Norton zich op zijn eerste regieklus en dat wordt de romantische komedie Keeping the Faith (2000). Samen met Ben Stiller en Jenna Elfman. De film wordt redelijk goed ontvangen en het staat Edward vrij om te regisseren wat hij wil.
Dan lijkt zijn carrière een echte boost te krijgen want samen met Robert de Niro en wijlen Marlon Brando speelt hij in de thriller The Score (2001). Edward Norton samen in een film met twee grootheden. Hoewel er prima in geacteerd wordt blijft het toch een beetje een standaard thriller die door de nodige clichés ook redelijk voorspelbaar is. Daar had zoveel meer in kunnen zitten.
Het is inmiddels 2002 en het gaat even niet zo lekker met Norton. Hoewel het hem vrij staat te experimenteren met genres, de komedie Death to Smoochy doet hem geen goed. Komedie ligt hem niet en zeker geen zwarte humor. Snel vergeten.
Frida (2002) die daarna volgt is een vriendendienst voor Selma Hayek waar hij op dat moment een relatie mee heeft en Red Dragon (2002) (de proloog van Silence of the Lambs) zijn ook niet zijn sterkste rollen.
In dat zelfde jaar gaat hij een samenwerking aan met Spike Lee en dat resulteert in de sterke film 25th Hour (2002) waarin Norton zich weer van zijn beste kant laat zien en dit maal enorm geholpen door het talent van Lee.
Daarna volgen The Italian Job (2003) een grote commerciële film waarin Edward zich zichtbaar niet thuis voelt. Later verklaart hij dat dit de laatste verplichte film uit een drietal films was die hij voor een bepaalde studio moest maken. Welke studio dat is en wat die andere twee films zijn is onbekend.
Kingdom of Heaven (2005) mag nauwelijks een rol genoemd worden. Fysiek is hij er wel maar omdat hij een masker draagt is het meer zijn stem dan zijn gezicht.
Het gaat pas echt mis met Down in the Valley (2005). Los van het feit dat het gewoon geen goede film is, is er ook veel gedonder om de montage en productie. Officieel heeft de regisseur David Jacobson de film gemonteerd, onofficieel heeft Norton het onder het pseudoniem Edward Harrison dit gedaan. Al het gesteggel heeft de film geen goed gedaan.
Eerder was er al ruzie over de montage en wel in een van zijn eerste en betere films American History X. Edward was niet tevreden over de montage en bemoeide zich persoonlijk met de her montage die voor een groot deel door hem veranderd werd. Officieel wilde Edward ook de credits voor de montage. Dat kreeg hij er niet doorheen bij de studio en de onderlinge verstandhouding tussen Norton en Kaye bekoelde zozeer dat Kaye eigenlijk zijn naam als regisseur van de titelrol wilde. Daar wilde de studio weer niets van weten en besloot hij dat er dan maar “Humpty Dumpty” als regisseur neergezet moest worden. Dat gebeurde ook niet en daarom spande Kaye tegen studio New Line en de Director’s Guild een rechtszaak aan. Deze rechtszaak koste hem 275 miljoen dollar. Inzet: de bemoeienis van Norton.
Het is inmiddels 2006 en daar waar ik voorheen voor elke nieuwe film van Norton naar de bioscoop rende en de dvd daarna kocht, zo minder enthousiast word ik van elke nieuwe Norton film.
Achtereenvolgens zijn dat The Illusionist (2006). Dat is nog wel een redelijke film maar de powerhouse performances van Norton liggen al ver achter hem. Jammer alleen dat de makers het nodig vonden om op het eind van The Illusionist alles verklaarbaar te moeten maken.
The Painted Veil (2006) is een kostuumdrama. Mijn enthousiasme is al ver te zoeken en het is eigenlijk de eerste film van Norton die ik over sla. Al heb ik de dvd wel in mijn bezit, ik moet hem nog steeds kijken. Misschien heb ik het mis en verbaast hij mij in deze film.
Het is 2008 en ik wacht met smart op een nieuwe Norton film. Een waar ik echt naar uit zal kijken. Edward is op dat moment ook al een tijdje bezig met zijn tweede regieklus Motherless Brooklyn, die maar niet van de grond lijkt te komen.
De eerste geruchten over een nieuwe Hulk duiken op en mijn verbazing wordt nog groter als de naam van Norton daarin genoemd wordt. Norton als Hulk? Is de goede man nu volledig het spoor bijster of is hij volslagen krankzinnig geworden!
De eerste verklaring lijkt te zijn dat Edward een groot fan van The Incredible Hulk (2008) is maar nog belangrijker, hij mag meeschrijven aan het script. Edward heeft kennelijk nu ook schrijf ambities. Ook zal hij de film gaan produceren.
Als de film uitkomt is de echte grote ster de CGI effects en heeft Norton geen letter meegeschreven aan het script (of dat moet verloren zijn gegaan) en heeft hij ook niet geproduceerd.
Vlak na The Hulk duikt zijn naam meteen op voor het volgende Marvel-spektakel, namelijk The Avengers. Als zijn naam na verloop van tijd verdwijnt uit het project deugt er vervolgens ook niets aan The Incredible Hulk omdat Norton zijn creativiteit niet in het project kon of mocht stoppen.
In hetzelfde jaar lijkt hij zich weer te revancheren met Pride and Glory (2008). Een politie thriller met ook een uitstekende Colin Farrell en Noah Emmerich. De film is geschreven door Joe Carnahan. Inderdaad de regisseur van Narc en Smokin Aces.
Daarna volgt weer een klein rolletje in Invention of Lying (2009) en Leaves of Grass (2009) – ook nog niet gezien maar wel in mijn bezit inmiddels.
In 2010, Norton heeft dus duidelijk ups en downs, hij lijkt niet de juiste rollen te pakken, wordt mijn interesse toch weer gewekt als zijn naam genoemd word samen met Robert de Niro. Het wordt Stone (2010) van John Curran, die eerder dus The Painted Veil maakte met Edward.
Vreemd genoeg komt Stone nauwelijks in de Amerikaanse bioscopen voor (alleen wat festivals) en komt in Nederland ook meteen op DVD uit. Argwanend maar toch benieuwd moet ik constateren dat Stone de grootste mislukking van Norton is in zijn carrière. Het ligt niet eens zozeer aan Edward zelf als wel aan het script, regie en de uiterst beroerde montage.
Edward Norton lijkt de nieuwe belofte af……….wat is er aan de hand ?
Als je denkt dat het niet slechter kan gaan met Norton, die heeft het mis. Norton kiest weer voor een komedie Moonrise Kingdom (2012) en wel van Wes Anderson. Ik kan niet wachten. NOT ! Ik ga hem kijken maar hiermee zal Norton zich niet revancheren.
Zijn laatste wapenfeit tot noch toe is The Bourne Legacy (2012). Een geheel nieuwe Jason Bourne franchise met een nieuwe Bourne. Norton kiest dus niet voor een nieuwe creatieve invalshoek. Enig lichtpuntje is Tony Gilroy als regisseur. De tijd zal het leren.
Ik heb nog steeds hoop dat Edward Norton zijn ooit zo hoopvol begonnen carrière weer zal op pakken dan wel zal evenaren. Norton blijft een talent en ik hoop dat we dat weer snel mogen zien.