Nummer 14: Tokyo Story (1953) – R: Yasujiro Ozu – Japan
Naslagwerk: 1001 Films – blz 276
“Ozu is niet alleen een geweldige regisseur, maar ook een fantastische leermeester en – als je hem hebt leren kennen – een vriend.” Roger Ebert – criticus 2003
Ik heb de meeste Japanse films en met name van Ozu in het Eye gezien en ontdekt. Zo ook deze Tokyo Story. Zijn films geven een mooi inkijkje in de Japanse cultuur. Het zijn ogenschijnlijk rustige, kalme films waar nauwelijks iets in gebeurt maar die wel een onuitwisbare indruk achter laten.
Tokyo Story gaat vooral over generaties. De oude en de jonge generatie. De jonge generatie heeft nu eigen gezinnen en hun eigen leven. Ze hebben nauwelijks tijd voor hun ouders. De grootouders wonen op het platteland en gaan op bezoek bij hun kinderen in de grote stad Tokyo. Hun schoondochter waarvan de man in de oorlog is gesneuveld heeft wel tijd voor zo. Niemand klaagt en ieder gaat onverstoorbaar door.
Het is een kalme berusting. Alles oogt heel minimalistisch en naturel. Met een filosofisch karakter. Films van Ozu zijn er om in mee te deinen. Je geeft je er aan over en je krijgt er iets moois voor terug. Toch weet Ozu de aandacht van de kijker vast te houden. Het is beschouwend, rustgevend en mooi. Je moet ervan houden maar geef het een kans.