Billy Wilder wisselde regelmatig drama met komedie af. Na de succesvolle komedies Some Like it Hot (1959) en The Apartment (1960) maakte hij in 1963 Irma la Douce. Ook deze film was destijds succesvol maar tegenwoordig is het een beetje een vergeten film van Wilder. Met in de hoofdrollen Jack Lemmon, Shirley MacLaine en Lou Jacobi.
Nestor Patou (Jack Lemmon) is een nogal sullige en onervaren politieagent die volledig volgens het boekje te werk gaat. Als hij in de rosse buurt van Parijs komt te werken en ontdekt dat prostituees af en aan een kamer huren in hotel Rue Casanova, arresteert hij ze allemaal en denkt daarmee in één slag promotie te hebben gemaakt.
Wat hij echter niet weet is dat alles oogluikend wordt toegestaan door de politie en dat zelfs zijn meerdere geld aannemen van de pooiers in de buurt. Na zijn ontslag neemt hij een borrel in de bar en ontmoet daar het hoertje Irma die hij zojuist eerder heeft gearresteerd. Als hij even later de pooier van Irma in elkaar slaat en ze daarna verliefd worden moet hij een plan bedenken om de mannen bij Irma weg te houden. Hij introduceert en speelt Lord X, een rijke Engelsman.
Irma la Douce is gebaseerd op een Franse musical en Wilder en zijn vaste schrijver I.A.L Diamond bewerkte het tot een filmkomedie en ze schrapten alle liedjes. De liedjes mis je niet en toch heeft de film nog steeds iets weg van een musical. De in Technicolor geschoten film is een vrolijke film – met veel gevoel voor detail van kostuums en decors – met een simpel maar even doeltreffend scenario en uitermate geschikt voor acteurs van het kaliber Lemmon en MacLaine.
Hoewel het dus een vrolijke film is het is beduidend minder scherp en humoristisch dan de eerder genoemde komedies van Wilder. Deze leunt toch meer op de slapstick en flauwe grappen. De eerst helft van de film is het sterkst. In de tweede helft kan Lemmon helemaal los in de rol van Lord X. Iets wat hij eerder deed in Some Like it Hot. Niet voor niets werkte hij in totaal zeven keer met Wilder.
De film is met 2,5 uur aan de lange kant en had met gemak een half uur korter gemogen. Tegen het eind neemt Wilder een loopje met de werkelijkheid maar sluit hij de film wel weer af met een leuke vondst. Alle acteurs hebben duidelijk plezier in hun rol. Jacobi als barman Moustache is minstens zo leuk en zijn ‘maar dat is een ander verhaal’ loopt als een ‘running gag’ door de film. Het thema van de film, prostitutie en corruptie bij de politie, zijn best gewaagde onderwerpen voor een film uit 1963. Zoals gezegd, een prima komedie met veel slapstick maar ook enig cynisme en durf. Deze Wilder is toch zeker het kijken waard.