De bioscopen zijn helaas nog dicht dus zijn we nog steeds aangewezen op de streamingdiensten. Op Netflix vonden wij de film Love and Monsters (2020). De titel dekt in ieder geval de lading. Het zijn veel monsters en een liefje die de rode draad vormen in deze avonturenfilm voor de jeugd.
Synopsis: Er is een monster apocalyps geweest en een groot deel van de bevolking heeft zich in ondergrondse koloniën verstopt. Joel Dawson (Dylan O’Brien) besluit om bovengronds te gaan om zijn jeugdliefde Aimee (Jessica Henwick) op te gaan zoeken. De monsters na de apocalyps zijn vooral de oorspronkelijke bewoners van de natuur maar behoorlijk gemuteerd. Op zijn zoektocht komt hij in contact met Clyde (Michael Rooker) en Minnow (Ariana Greenblatt) en hij vindt een trouwe viervoeter die hem vergezeld.
Qua gevoel deed deze film me denken aan de Maze Runner trilogie of de Divergent of Hunger Games films. Films gemaakt voor een jong publiek maar die wel populair zijn. Het is overigens een vermakelijke film met redelijk acteerwerk. De monsters zijn er best goed uit en dat werkt wel mee. Er is onmiskenbaar gebruik gebruik gemaakt van CGI maar dat zie je niet echt terug. Het verhaal is vlot en kijkt lekker weg. René, wat is jouw kijkervaring?
R: Ik hou hiervan. Puur vermaak. Het verhaal is simpel: jongen gaat op de vlucht voor monsters en is onderweg naar zijn jeugdliefde. Het acteren beviel mij echter wel, de acteur geef je toch een soort sympathie gevoel. Zijn onhandigheid maakt hem een underdog die je toch zijn doel gunt.
M: De focus ligt op de monsters en de zoektocht naar zijn liefje vormt de motor van het verhaal. Er is verder niet heel veel karakterontwikkeling maar dat hoeft ook niet per se in een film als deze. Wel vond ik de afwisseling tussen avontuur en drama, dus de scènes met emotie niet heel sterk. Ze waren te abrupt en daardoor ook niet geloofwaardig. Dat Dylan in zo’n scène met natte ogen zit brengt bij mij geen emotie in ieder geval. Dat komt deels omdat de wisseling te snel gaat maar deels ook omdat we de karakters nauwelijks kennen en dus ook niet echt met ze meeleven. Maar goed, misschien werkt het bij een jongere doelgroep wel. René, wat vind jij?
R: Te snel? Misschien. Ik vond de scène met Mavis best goed maar misschien lijkt het er niet thuis te horen omdat het spektakel element wint. Wat ik leuk vond was de intro. Het verhaal geeft weer wat er is gebeurd, in een lekkere vlotte dialoog die je gelijk in de stemming brengt. Dat deed me weer aan Zombieland (2009) denken die ook zo’n soort intro had.
M: Ik vond de scène met Mavis ook best wel oké maar het gedeelte met zijn ouders komt voor mij te abrupt en lijkt er ook echt bij gesleept te zijn. Het intro vond ik ook heel gaaf, behalve dan de voice-over van Joel, net iets te populair, maar dat vind ik.
M: Het feit dat de film me aan Maze Runner deed denken komt ook door de hoofdrolspeler Dylan O’Brien die in alle drie de films meespeelt. Mijn verrassing was echter wel groot toen hij in de niet onaardige film American Assassin (2017) opdook met een grote zwarte baard. Was dat dat die jongen uit Maze Runner? In die film speelde hij totaal een andere rol. Maar in deze film oogt hij weer het hetzelfde als in de Maze Runner dus dat helpt ook niet echt. Wel leuk om een acteur als Michael Rooker weer eens te zien. Die ken ik toch vooral zijn creepy vertolking in de film Henry: Portrait of a Serial Killer (1986). En dat meisje wat Minnow speelt deed het ook erg leuk. Tot die scène dat ze opeens begint te sniffen als Joel weggaat.
R: Michael Rooker ken je ook van Guardians of the Galaxy (2014) en de hitserie The Walking Dead. Hij duikt vrij vaak op in films met toch vaak de stoere overlevingsrol. Hier heeft hij toch een soort gastrol, inderdaad leuk om te zien evenals het goed acterende meisje. O’Brien kan met zijn uiterlijk zowel oudere als jongere mannen spelen. Een jong gezicht kun je oud maken.
M: Al met al vond ik het een vermakelijke film die overduidelijk op een jong publiek mikt. En in dat opzicht is de film wel geslaagd, denk ik. Voor de wat oudere kijker is de film prima te genieten maar moet je niet te zwaar tillen aan het verhaal en het acteerwerk.
R: Ik ben dan toch nog jong want ik vind dit soort films top. De gemuteerde dieren waren zeer goed gemaakt een pluim voor de CGI. De beesten zijn gemuteerd maar herkenbaar zo zien we een Centepide (duizendpoot), een grote pad, een slak en meer wonderen der gemuteerde natuur. De hond had ook een goede rol 🙂 Het verhaal lijkt soms bij elkaar geraapt te zijn uit losse stukken. Ik denk dat dit een goed format zou zijn voor een tv serie. Een keer geen ziekte of zombies of stroomuitval maar opeens als mens onderaan de voedselketen bungelen. Het eind van de film zou een mooi begin kunnen zijn.
Wij geven de film 3 sterren.