Nummer 25: Broken Blossoms (1919) R: D.W. Griffith – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 32
‘Haar schoonheid, die zo lang verborgen was, sprankelt als een gedicht’ – Tussentitel uit Broken Blossoms
De film van Griffith wordt gerekend tot de ‘soft style’ Hollywood film. Films die pure glamour uitstralen door middel van speciale make-up, speciale belichtingsartikelen, vaseline op de lens en door doeken van doorschijnend gaas te gebruiken.
Broken Blossoms gaat over de gewelddadige relatie tussen vader Battling Burrows (Donald Crisp) en dochter Lucy Burrows (Lilian Gish). Cheng Huang (Richard Barthelmess) is een missionaris van het boeddhisme en gaat naar Engeland waar hij al snel te maken krijgt met racisme. Als Lucy weer eens door haar vader in elkaar is geslagen zoekt ze een onderkomen en beland zo in de winkel van Huang. Huang ontfermt zich over Lucy en biedt haar een slaapplaats aan. Als haar vader er achter komt dat ze bij een buitenlander in huis is wordt hij woedend.
Het is een liefdesverhaal dat gaat over hoop, geloof en racisme. Voor een stomme film zit er een duidelijk verhaal in. Uiteraard zijn The Birth of a Nation en Intolerance zijn beroemdste films maar dit is misschien wel de mooiste.
Wat me ook nu weer opvalt is dat een witte acteur een gele acteur speelt. Dit zag je eerder in The Birth of a Nation waar witte acteurs zwarte acteurs speelden. Waarschijnlijk viel niemand daar over in die tijd maar is nu wel opmerkelijk in deze tijd. Terwijl er wel Aziatische acteurs in bijrollen te zien zijn. Zelfs in de hedendaagse cinema zie je bezwaar als dat gebeurt.
Ik zag de Kino versie met een prachtige, aanstekelijke score.