Kun je een film, die zich afspeelt tegen de achtergrond van de gewapende strijd tussen de protestanten en de katholieken in Noord-Ierland, verfilmen als een warme film over familie en vriendschap?
Regisseur Kenneth Branagh die zelf opgroeide in Belfast maakt er een semiautobiografische film van. Het kan bijna niet anders, dan dat hoofdpersonage Buddy (Jude Hill) voor een groot deel op zijn eigen jeugd gebaseerd is. De film opent in kleur in het hedendaagse Belfast. Met onmiskenbaar de zangstem van de in Belfast geboren Van Morrison. Die ook gedurende de hele film te horen is. Wat een prachtige soundtrack. Daarna gaat de de film over in zwart-wit en zien we een volksbuurt zoals die er zoveel zijn in Belfast. Het oogt allemaal gemoedelijk maar plots slaat de sfeer om, als er een groep protestante relschoppers de wijk in komt lopen en de ramen ingooien van de katholieke gezinnen. Het is duidelijk: de katholieken zijn niet welkom.
Kijk hieronder naar een gesprek met een gedeelte van de cast:
Hoewel Branagh hiermee de film op scherp zet is de film allerminst grimmig of zwaar. Integendeel zelfs. Al snel na de rellen, vegen de buren gezamenlijk de rotzooi op en herstellen de ramen. De jonge Buddy schrikt wel van het geweld maar flexibel als hij is, gaat zijn aandacht al weer snel uit naar de films die hij graag kijkt of naar het voetballen met zijn vriendjes. Zijn basis is een warm en liefdevol gezin bestaande uit zijn moeder – hier Ma genoemd – (Caitriona Balfe) en zijn vader – hier Pa genoemd (Jamie Dornan). Zijn opa en oma wonen een paar huizen verderop. Zijn oma – hier Granny genoemd (Judie Dench) en zijn opa – hier Pops genoemd – (Ciarán Hinds) zorgen ervoor dat hij ook altijd op hen kan terugvallen.
Het gezin is protestant maar omdat zijn vader ook de katholieken helpt, is hij een doorn in het oog van sommige van zijn oude protestante vrienden. Het gezin denkt er daarom over na om Noord-Ierland te verlaten en naar Engeland te verhuizen. Dit tot groot verdriet van de jonge Buddy.
Uiteraard zit deze mooie film vol met Ierse acteurs. Alleen Dench is Engels maar zij heeft Ierse grootouders. Iedereen speelt overtuigend maar het is toch wel nieuwkomer Hill die alle aandacht opeist. Hij speelt zo naturel en ontwapenend dat je bijna niet gelooft dat hij acteert. Dan klopt ten dele want bij de trivia van ImdB staat te lezen dat veel van zijn shots zijn opgenomen tijdens zogenaamde ‘rehearsals’. Toen Hill dat doorhad hebben ze op een gegeven moment het rode lampje van de camera afgeplakt om deze methode zolang mogelijk te kunnen gebruiken. En we kunnen wel concluderen dat dat met succes is gelukt.
Belfast is gefilmd in prachtig zwart-wit wat de film extra elan geeft. Branagh speelt wel handig met kleur door beelden van oude films in kleur te laten zien. Als Buddy op een dag met zijn Granny in de bioscoop zit, zie je de glinstering van de kleurrijke beelden terug in de bril van zijn oma. Een prachtige vondst. Om terug te komen op de vraag die aan het begin gesteld werd. Het lukt Branagh inderdaad om van een beladen onderwerp een feelgoodfilm te maken. Het heeft er alle schijn van dat Belfast hoge ogen gaat gooien bij de komende Oscar’s, maar daar over later meer.
Belfast is vanaf donderdag 24 februari in de bioscoop te zien.
4 sterren