Deze Noorse film kun je moeiteloos in het rijtje plaatsen van films die gaan over de narcistische trekjes van de huidige generatie jonge mensen. Denk aan The Worst Person in the World. Ook in deze Sick of Myself hebben we te maken met een personage die nu niet bepaald sympathiek is en het gedurende de film ook niet wordt. Het levert wel een interessante film waarbij je jezelf steeds afvraagt, moet ik hier nu om lachen of om walgen?
Signe (Kristine Kajuth Thorp) – die ook een geweldige rol speelde in die andere Noorse film Ninjababy – en haar vriend Erik (Eirik Sæther) zijn een jong koppel die uit verveling dingen stelen. Sterker nog, Erik gebruikt het voor zijn kunstvorm en boekt daar naar ook nog succes mee. Signe werkt in een koffiebar en probeert steeds haar moment te pakken of de aandacht op zichzelf te leggen. We zien al in het begin van de film dat ze daar ver ingaat. Maar dat kan natuurlijk altijd een stapje verder en dus zoekt ze op internet naar verboden Russische pillen die een aantoonbare bijwerking hebben. Deze pillen veroorzaken nogal heftige huidproblemen. In rap tempo neemt ze grote hoeveelheid pillen in te bereiken wat ze wil. Dat de aandacht naar haar uitgaat.
Als haar vriend opeens opmerkt dat ze uitslag op haar armen heeft, speelt ze de verbazing. Dat die ’toewijding’ ook wel een beetje syndroom van Münchhausen-achtige vormen aanneemt zegt ook iets over het verloop van de film. Daarbij buit ze ook nog eens haar aandoening uit en maakt ze gebruik van haar slachtofferschap. Maar de film fileert ook de media die haar weer gebruiken om er zelf mee te scoren. Haar klachten zijn op een gegeven moment echt maar wat zich daarna allemaal afspeelt, is op zijn minst twijfelachtig. Is het haar fantasie of de werkelijkheid.
Ik keek deze film met de nodige verbazing. Het is overduidelijk een zwarte komedie maar de achterliggende boodschap is wel degelijk aanwezig in de belevingswereld van de huidige generatie jonge mensen, die hun succes, status en zelfbeeld steeds meer afmeten aan Instagram en social media. Die zich laten leiden door influencers en filters en gewoonweg niet meer weten wat een realistisch beeld is. Dat is zorgwekkend en schrikbarend.
Het is lastig om enige sympathie of empathie voor deze personages op te brengen en daarmee is naar mijn mening de film al voor een groot deel geslaagd. Met zijn gitzwarte humor weet de film de kern te raken en de boodschap over te brengen. De vorm waarin dat gegoten is, is misschien niet voor iedereen maar geslaagd is de film wel zeker.
Sick of Myself draait nu in de bioscoop en is te zien op Picl.