Nummer 10: Sunset Boulevard (1950) – R: Billy Wilder – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 251
“Wij hadden geen dialoog nodig. We hadden een gezicht.” Norma (Gloria Swanson)
Sunset Boulevard heeft een sterke opening. In het zwembad drijft het levenloze lichaam van de werkloze scenarioschrijver Joe Gills (William Holden). In een voice-over horen we hem vertellen over zijn contact met Norma Desmond (Gloria Swanson), een megalomane ster uit de hoogtijdagen van de stomme film. De vrouw die er op haar vijftigste nog als een jong meisje uit wil zien en zich daarvoor met witte doeken laat inpakken. Daardoor oogt ze meer als een duizend jaar oude mummie. Ze woont in een vervallen villa aan Sunset Boulevard. Ze droomt van een comeback. Haar sinistere butler (Erich von Stroheim) was haar favoriete regisseur en tevens haar laatste echtgenoot.
Billy Wilder schreef dit script weer samen met Charles Brackett – waar hij eerder ook The Lost Weekend mee schreef – en dat resulteerde weer in een meesterlijke film.
Normaal gesproken waagde Wilder zich niet aan visueel spektakel maar in deze film gooit hij alle remmen los. Getuige de decors, de krankzinnige situaties rondom Norma Desmond en de harde en cynische toon van de film.
Erich von Stroheim was in het echt ook regisseur en in een scène van de film kijkt hij naar een fragment van Queen Kelly, een rampzalige film van zijn hand uit de jaren 20 met een jonge Swanson in de hoofdrol. Ook Cecil B. DeMille (ook regisseur) speelt zichzelf in deze film en geeft Norma wijze raad.
Swanson excelleert in deze film als krankzinnige filmster en dat resulteert in een gedenkwaardige scène waarin ze wordt gearresteerd op verdenking van moord en op een cameraman/nieuwslezer afrent en zegt dat ze toe is aan een close-up. Wilder laat haar in die scène in een long shot zien. Een meesterlijke zet omdat het haar isolement en krankzinnigheid benadrukt.
Wilder was rond de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw op zijn hoogtepunt getuige films als Double Indemnity, The Lost Weekend, Sunset Boulevard en Ace in the Hole en Stalag 17.
De film won drie Oscars. Voor Beste Script, Art Direction en Beste Muziek (score).
- Deze film zag ik in een gerestaureerde versie in Filmmuseum Eye.