Wie herinnert zich niet de zin ‘Wax on, wax off” uit de film The Karate Kid uit 1984? Of de kraanvogel uit de slotscène? Het zijn inmiddels legendarische fragmenten uit deze coming of age film.
Bij het zien van de film vroeg ik me meteen af: die Ralph Macchio, acteert hij eigenlijk nog wel? De jonge acteur met de eeuwige babyface en zijn geringe lengte. Een kijkje op ImdB leert me dat hij nog steeds acteert maar dan vooral in series en B-films. Een echte A-list acteur is hij nooit geworden. Op zich best opmerkelijk want wat mij opviel is dat Macchio opvallend naturel en los acteert. In deze film was hij op dat moment al tweeëntwintig maar zag er toen uit als een jongen van een jaar of zestien. Ook een jonge Elisabeth Shue is te zien. Zij was destijds eenentwintig en ziet er veel volwassener uit dan Macchio. Natuurlijk mag Pat Morita als Miyaga niet ontbreken. De strenge maar rechtvaardige karate leraar die Daniel (Macchio) of Daniel-San zoals hij hem bijna liefkozend noemt steelt de show in de film. Morita overleed in 2005. Macchio en Shue zijn inmiddels vijftigers.
Synopsis: Daniel verhuist met zijn moeder naar Californië en is vrijwel meteen het slachtoffer van pesterijen door de plaatselijke jongens die allemaal karate beoefenen. Om van zich af te bijten moet hij karate gaan leren maar niet bij Cobra Kai, de sportschool waar zijn pestkoppen trainen. Maar de klusjesman die bij het appartementencomplex hoort is een karate meester en neemt Daniel onder zijn hoede.
Het verhaal is vrij eenvoudig en verloopt volgens gebaande paden en clichés. Het gaat ook niet zozeer om het verhaal als wel de uitkomst ervan. De band tussen leraar en leerling. Ook dat is niet nieuw maar de chemie tussen Macchio en Morita is zo sterk dat de film daar grotendeels op leunt. Het is een ook een fijne mix van drama en humor. The Karate Kid is ook overduidelijk een jaren 80 film maar wel een die nog steeds goed te genieten is. René, heb jij ook zo genoten van deze film?
R: Ik heb deze film ooit in een clubhuis op een bungalowpark gezien en vond het toen al een leuke film. Het valt bij mij onder de noemer vermakelijk. Niet te veel over nadenken en gewoon kijken. De film ademt jaren 80 in muziek, kleding enz.
M: Zoals we weten kwamen er nog twee vervolgen. The Karate Kid Part 2 uit 1986 en zelfs een Part 3 uit 1989. Deze vervolgen haalden nooit het niveau van het origineel. In 1994 werd de reeks uit de oude mottenballen gehaald en werd de mannelijke karate kid vervangen door een meisje. In dit geval Hillary Swank. In 2010 kwam er een reboot van de oude trilogie met Jackie Chan en Jayden Smith. Maar nog opvallender is de spin-off serie die er gemaakt is. Namelijk Cobra Kai die over de sportschool van John Kreese (Martin Kove) gaat, met de acteurs van toen. Ook allemaal vijftigers en met Macchio. Er zijn sinds 2018 al twee seizoenen van gemaakt die je op Netflix kunt vinden en in december komt er zelfs een derde seizoen. Ik had geen idee! René, had jij daar ooit van gehoord?
R: Cobra Kai ken ik inderdaad en is zeker de moeite waard als je The Karate Kid leuk vindt. Macchio acteert hier toch goed in en de serie is zeker geen B dingetje.
Regisseur John G. Avildsen overleed in 2017. Hij regisseerde uit de originele trilogie deel 1 en 2. Van de nieuwe trilogie met Smith staat nog steeds een deel 2 op stapel waar Avildsen aan verbonden was. Ik denk niet dat die er na al die jaren nog gaat komen. René, wat denk jij?
R: Van mij hoeft dat ook niet zo nodig. Ik vind het origineel toch vaak beter. Komt ook door de nostalgie.
M: Hoewel de film verder voorspelbaar is zitten er wel twee mooie en cruciale scènes in. De eerste is als Daniel boos wordt op zijn leraar omdat die hem alleen maar klusjes laat doen. Totdat Miyagi hem laat inzien waar die klusjes voor dienen en hem al die bewegingen in de praktijk laat toe passen. Een andere mooie scène is waarin Miyagi rouwt om zijn overleden vrouw. Duidelijk aangeschoten vertelt hij over wat hij allemaal heeft meegemaakt totdat hij niet meer kan en Daniel hem in bed legt. Die laatste scène wilde de studio eruit knippen maar heeft Avildsen er toch in weten te houden. Het leverde Morita een Oscar nominatie op. René, vind jij die scènes ook zo mooi of niet?
R: De gevoelige snaar wordt zeker geraakt. Ik snapte in eerste instantie al die klusjes ook niet tot dat duidelijk wordt dat het de stappen van karate zijn. Het feit dat Daniel wel klusjes blijft doen toont aan hoe graag hij karate wil leren. Morita was in eerste instantie niet gecast voor de film omdat hij niet serieus genomen zou worden. Hij deed immers veel komische rollen zoals die van de restauranthouder Arnold in de serie Happy Days. Pas toen hij een baard had laten groeien en een Japans accent toevoegde aan zijn screentest werd hij toch gekozen. Overtuigend is hij zeker want van karate weet hij eigenlijk niets.
M: Ik vind The Karate Kid nog steeds wel een fijne film en een heerlijk product van de jaren 80. René, vind jij dat ook?
Het is puur vermaak en zelfs de twee vervolgdelen vond ik leuk om te bekijken. De nieuwe generatie kan nog steeds genieten van deze film. Beetje vergelijkbaar met het gevoel van de trilogie van Back to the Future.
Dan nog wat feitjes: In de film krijgt Daniel een gele auto, een klassieker cadeau van Miyagi. In werkelijkheid kreeg hij deze auto, een 1948 Ford Super de Luxe van de producer van de film. Macchio heeft deze auto nog steeds in zijn bezit. Shue onderbrak haar studie aan Harvard om in deze film te kunnen spelen. Kyle Eastwood – zoon van – had auditie gedaan voor de rol van Daniel maar kreeg de rol niet. Vader Clint liet toen in al zijn films alle Coca Cola producten verwijderen omdat Colombia Studios de The Karate Kid – produceerde.