It's All About The Movies
Eind juli overleed de Engelse regisseur Alan Parker op 76-jarige leeftijd in Londen, Engeland. Parker is misschien wel het meest bekend van de film Midnight Express. Maar hij regisseerde onder meer ook Mississippi Burning (relevanter dan ooit) en The Commitments en Evita. Zijn laatste film The Life of David Gale dateert uit 2003.
Hoe een talent voor schaken en een zeker doorzettingsvermogen uiteindelijk leidt tot een overwinning en een verblijfsvergunning. Regisseur Pierre-François Martin Laval maakt van dit waargebeurde verhaal een multiculturele komedie maar wel een met de nodige clichés.
Duelles, een Belgische film uit 2018 van regisseur Olivier Masset-Depasse gaat over twee vriendinnen en buren. Alice (Veerle Baetens) en Céline (Anne Coesens) leiden samen met hun partners een goed leven in de jaren 60 van de vorige eeuw. Beide gezinnen hebben een zoontje en ze vieren zowat elk feestje gezamenlijk. Tot een tragisch ongeval alle verhoudingen op scherp zet tussen de vriendinnen en de gezinnen. Paranoia en verdachtmakingen stapelen elkaar in hoog tempo op.
Dit is de derde speelfilm van Masset-Depasse die zich na Cages (2006) en Illégal (2010) waagt aan een psychologische thriller. En de derde samenwerking met actrice Anne Coesens die ook in zijn andere twee speelfilms te zien was.
Lees verder “Duelles – 2018 – Bioscoop”
Als er één genre populair was in de jaren 80 dan was het wel de tienerkomedie/highschoolkomedie. Er zijn er heel veel gemaakt. Van heel melig tot serieus. Een van de uitblinkers in dat genre is The Breakfast Club van regisseur John Hughes.
John Hughes maakte in zijn carrière maar slechts acht films waarvan de eerste vier van die echte tienerkomedies zijn. Te weten Sixteen Candles (1984), Weird Science (1985), Ferris Bueller’s Day Off (1986) en de film die wij gaan bespreken.
Voor die films koos hij ook vaak dezelfde acteurs uit. Hij kon gepikeerd zijn als een van die acteurs een rol of script afwees. Dat gebeurde met Molly Ringwald en Anthony Michael Hall. Toen Hughes in 2009 overleed hadden Ringwald en Hall hem twintig jaar niet gezien of gesproken omdat hij zo lang boos kon blijven.
Daarna maakte hij nog vier meer traditionele komedies. Na zijn laatste film uit 1991 bleef hij actief als schrijver tot aan zijn dood.
Dit is een serieuzere tienerkomedie. Dat zit hem in het onderwerp, de opzet en de toon van de film. Hoewel dit pas zijn tweede film was als regisseur (en hij vaak geen idee had wat hij moest doen – zo staat te lezen in de trivia van ImdB) valt op hoe goed deze film eigenlijk is. De film is zo strak geregisseerd en de dialogen zijn scherp. In sommige scènes lijkt het wel een balletvoorstelling. Zo synchroon zijn sommige bewegingen wat het een genot maakt om naar te kijken.
Synopsis: Een groep studenten moet nablijven op een zaterdagochtend. De vijf kennen elkaar niet of nauwelijks. Ze moeten allemaal een opstel schrijven en vertellen wie ze zijn en waarom ze daar zitten. Het zijn vijf totaal verschillende personages die elkaar al snel uitdagen en naarmate ze meer met elkaar optrekken blijken ze meer met elkaar gemeen te hebben dan in eerste instantie gedacht.
Nummer 18: All the President’s Men (1976) R: Alan J. Pakula – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 602
In de jaren ’70 van de vorige eeuw waren de politieke thrillers ontzettend populair. En dat niet alleen, de meeste waren ook nog eens erg goed. Naast All the President’s Men maakte regisseur Pakula twee jaar eerder ook al een politieke thriller. Namelijk The Parralax View (1974). De eerste is opgenomen in dit naslagwerk.
Het verhaal mag bekend zijn maar toch nog maar even in het kort. Na een inbraak in het Watergategebouw is journalist Bob Woodward (Robert Redford) van de Washington Post er al eerste bij om in deze zaak te duiken. Samen met zijn collega Carl Bernstein (Dustin Hoffman) en hoofdredacteur Ben Bradlee (Jason Robards) halen ze de feiten boven tafel. Er is een belangrijke informant onder de naam Deep Throat (Hal Holbrook) die ze daarbij helpt. Uiteindelijk leidt het tot het aftreden van president Richard Nixon.
Lees verder “All the President’s Men – 1001 Films”Nummer 17: Seconds (1966) R: John Frankenheimer – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 447
Voordat regisseur Frankenheimer de film Seconds maakte had hij al twee ijzersterke films afgeleverd. Te weten Birdman of Alcatraz (1962) en The Manchurian Candidate (1962). De laatste staat ook in dit naslagwerk.
Deze film is beduidend minder bekend. Ik weet nog dat ik deze film volledig op de bonnefooi in het Eye ging bekijken. Als ik de kans krijg een filmklassieker op het grote witte doek te bekijken dan doe ik dat. De film is lang verguisd geweest maar geldt inmiddels als een cultklassieker. Het is leuk dat ook cultfilms in dit naslagwerk zijn opgenomen.
De film gaat over een man, Arthur Hamilton (John Randolph) die zijn eigen leven inruilt voor een ander leven. Minder burgerlijk en juist meer spanning. Dit wordt hem aangeboden door een duistere organisatie die Het Bedrijf heet. Acteurs die in Hollywood op de zwarte lijst stonden leren de man hoe hij de knappe en getalenteerde schilder Tony Wilson (Rock Hudson) kan worden. De man kan zich niet houden aan de onconventionele levensstijl van Het Bedrijf. De film verandert dan in een kafkaëske nachtmerrie.
Lees verder “Seconds – 1001 Films”Nummer 16: The Searchers (1956) – R: John Ford – Amerika
Naslagwerk 1001 Films – blz 316
“The Searchers is een film waar je maar naar blijft kijken, telkens opnieuw, en je vindt er dan meer betekenis in, je gaat je er meer mee identificeren, je vindt steeds meer lagen…zo’n vol, rijk werk” Martin Scorsese – 1993
Je hebt de spaghettiwesterns van Sergio Leone. Die kenmerken zich door de vele close-ups van ogen, neuzen en monden. Veelal met de muziek van Ennio Morricone. Maar je hebt ook de traditionele westerns van John Ford. Die kenmerken zich door zijn rauwheid, drama, actie en vaak met een persoonlijke visie.
Ford begon zijn carrière al in 1917 en maakte aan de lopende band films. Maar hij maakte naam met zijn westerns. In 1939 maakte hij zijn eerste klassieke western Stagecoach met John Wayne. Wayne zou nog in vele westerns van Ford meespelen. Zo ook in The Searchers.
Lees verder “The Searchers – 1001 Films”Nummer 15: The Night of the Hunter (1955) – R: Charles Laughton – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 310
“Ondanks een vreemde, humoristische ondertoon is dit een van de meest beangstigde films ooit.” Pauline Kael – The New Yorker – 1983
The Night of the Hunter heb ik op dit blog al eerder genoemd in de ‘double bill’ Brimstone/The Night of the Hunter. Tijdens deze vertoning in het Eye vertelde regisseur Martin Koolhoven wat de invloed van deze film op zijn film Brimstone is geweest.
Nu ga ik het inhoudelijk over deze film hebben die geregisseerd is door Charles Laughton. Hij was voornamelijk een acteur en dit was zijn enige film die hij ook regisseerde. De film is gebaseerd op het boek van David Grubb. Een verhaal dat vooral over religie en psychologie gaat.
Lees verder “The Night of the Hunter – 1001 Films”Nummer 14: Tokyo Story (1953) – R: Yasujiro Ozu – Japan
Naslagwerk: 1001 Films – blz 276
“Ozu is niet alleen een geweldige regisseur, maar ook een fantastische leermeester en – als je hem hebt leren kennen – een vriend.” Roger Ebert – criticus 2003
Ik heb de meeste Japanse films en met name van Ozu in het Eye gezien en ontdekt. Zo ook deze Tokyo Story. Zijn films geven een mooi inkijkje in de Japanse cultuur. Het zijn ogenschijnlijk rustige, kalme films waar nauwelijks iets in gebeurt maar die wel een onuitwisbare indruk achter laten.
Lees verder “Tokyo Story – 1001 Films”Nummer 13: Le Salaire de la Peur (1953) – R: Henri-Georges Clouzot – Frankrijk
Naslagwerk: 1001 Films – blz 274
Een buitengewoon spannende Franse film van regisseur Clouzot. Een maatschappijkritische film die laat zien hoever mensen gaan voor eigen gewin, geld en macht.
Een bedrijf zoekt chauffeurs om voor veel geld twee vrachtwagens met een lading van het uiterst explosieve nitroglycerine via een 500 km lange bergpas naar een raffinaderij te vervoeren. Dit om een oliebrand te blussen. Clouzot werpt in de film zoveel mogelijk hindernissen op om de film extra spannend te maken maar ook om te laten zien wat hebzucht met mensen doet en wat de corrumperende invloed van kapitalisme is.
Lees verder “Le Salaire de la Peur / Wages of Fear – 1001 Films”