Je kan het je bijna niet voorstellen maar regisseur Quentin Tarantino heeft pas 9 films op zijn cv staan. In onze collectieve beleving moeten dat er veel en veel meer zijn. Wat sommige mensen misschien niet weten of vergeten zijn dat hij begon als scenarioschrijver en dat veel van die films aanvoelen als een echte Tarantino film.
Het komt allemaal aan bod in deze conventionele maar heerlijke documentaire over een regisseur die vooral een groot filmliefhebber is.
Marionette begint naargeestig als al in de eerste minuten van de film een man zichzelf in brand steekt. De stemmen in zijn hoofd zeggen hem dat te doen. Niet veel later zien we Marianne Winter (Thekla Reuten) op de luchthaven van Schotland. In een voice-over horen we haar zelf afvragen waarom ze hier is. Na verloop van tijd wordt duidelijk dat ze op weg is naar een nieuwe werkgever. Als kinderpsycholoog maakt ze daar kennis met de tienjarige Manny (Elijah Wolf) die beweert dat hij de toekomst kan controleren en beïnvloeden. Ze raakt al snel in de ban van het kind die constant verontrustende tekeningen maakt die over de toekomst van Marianne lijken te gaan. Als ook nog eens blijkt dat de man die zich aan het begin van de film in brand stak, Dr. McVittie (Peter Mullan) de voorganger van het ventje was dreigt Marianne de grip op haar leven en de realiteit kwijt te raken.
We zien de zeventienjarige Franz (Simon Morzé) naar Wenen vertrekken om in de leer te gaan bij de Joodse Otto Trsnjek (Johannes Krisch) die een tabakswinkeltje runt. Franz is door zijn moeder gestuurd die Otto nog van vroeger kent. Het is 1937 en Wenen staat aan de vooravond van opkomend nationaalsocialisme en de haat tegen Joden.
Een slechte sigaar smaakt naar paardenmest, een goede sigaar naar tabak, maar een uitstekende sigaar smaakt naar de wereld is één van de eerste lessen die Franz leert van Otto waar het overigens meteen mee klikt. Franz raakt gefascineerd door de bekende psycholoog Sigmund Freud (Bruno Ganz) die daar als klant zijn sigaren komt halen. Ook zet Franz zijn eerste stappen op het liefdespad en wordt hij hopeloos verliefd op de verleidelijke en speelse Anezka (Emma Drogunova) een Boheemse.
Alles wat pedagogisch verantwoord is gaat overboord in dit onconventionele coming-of-age-drama. Een verrassende kijk op hoe een tiener omgaat met kanker en haar naderende einde. Want als je niets meer te verliezen hebt, waarom zou je je dan nog schikken naar de verwachtingspatronen van anderen?
Zijn we anno 2020 anders over de Miss World-verkiezing gaan denken dan zeg maar vijftig jaar geleden toen een groep vrouwelijke vrijheidsstrijders het recht in eigen hand nam omdat de show kleinerend voor de vrouwelijke sekse was en niet veel meer dan een vleeskeuring?
Deze Duitse animatiefilm (Die Heinzels – Rückkehr der Heinzelmännchen) is in Nederland uitgebracht als de Elfkins.
Elfkins zijn kleine mensjes (vaak ten onrechte kabouters genoemd) die onder de grond, ver weg van de grotemensenwereld leven. Het Elfkinmeisje Helvi wil een vak leren van de grote mensen. Samen met haar vrienden Kipp en Butz vertrekt ze naar de bovengrondse wereld. Ze leert daar Theo de banketbakker kennen maar de norse bakker heeft helemaal geen trek in de Elfkins. Hij heeft ruzie met zijn broer Bruno omdat hij nu meer succes heeft dan hij, terwijl ze ooit samenwerkten. De les die ze allen leren is dat er niets beters is dan anderen te helpen.
Hoe een talent voor schaken en een zeker doorzettingsvermogen uiteindelijk leidt tot een overwinning en een verblijfsvergunning. Regisseur Pierre-François Martin Laval maakt van dit waargebeurde verhaal een multiculturele komedie maar wel een met de nodige clichés.
Duelles, een Belgische film uit 2018 van regisseur Olivier Masset-Depasse gaat over twee vriendinnen en buren. Alice (Veerle Baetens) en Céline (Anne Coesens) leiden samen met hun partners een goed leven in de jaren 60 van de vorige eeuw. Beide gezinnen hebben een zoontje en ze vieren zowat elk feestje gezamenlijk. Tot een tragisch ongeval alle verhoudingen op scherp zet tussen de vriendinnen en de gezinnen. Paranoia en verdachtmakingen stapelen elkaar in hoog tempo op.
Dit is de derde speelfilm van Masset-Depasse die zich na Cages (2006) en Illégal (2010) waagt aan een psychologische thriller. En de derde samenwerking met actrice Anne Coesens die ook in zijn andere twee speelfilms te zien was.
De Tunesische regisseur Hinde Boujemaa debuteert met Noura’s Dream. Hiervoor maakte ze de documentaire Ya Man Aach (2012) over de Jasmijn revolutie in haar eigen land. Ze kiest voor een precair onderwerp – namelijk overspel en scheiden. Op overspel staat vijf jaar gevangenisstraf in Tunesië.
Noura (Hind Sabri) is een sterke vrouw. Zelfverzekerd ook. En ze is verliefd. Op automonteur Lassaad (Hakim Boumsaoudi). Haar eigen man Jamel (Lotfi Abdelli) zit in de gevangenis. Hij is een notoire zakkenroller. Een boef, een nietsnut en nog dominant ook. Hoe anders is haar nieuwe liefde. Achter de rug van Jamel om zet ze de scheiding in gang en kijkt reikhalzend uit naar haar nieuwe leven. Een leven met liefde, met nieuwe kansen. Ze heeft het niet makkelijk. Ze heeft drie kinderen om voor te zorgen en maakt lange dagen in een wasserette om in haar onderhoud te kunnen voorzien.
De 89-jarige Clint Eastwood is nog altijd erg productief. Dat hij graag films maakt over Amerikaanse helden mag inmiddels ook duidelijk zijn. Eastwood, zelf iemand met een sterke vaderlandsliefde maakte eerder al The 15:17 to Paris, Sully en American Sniper. Helden. Soms tegen wil en dank en soms ook vergeten. Dat laatste geldt zeker voor Richard Jewell. Dit waargebeurde verhaal over de beveiliger Richard Jewell (Paul Walter Hauser) die tijdens de Olympische Zomerspelen van 1996 in Atlanta (VS) in het olympische park een rugzak met drie pijpbommen vindt en door zijn optreden erger voorkomt is een aanklacht tegen de media en beeldvorming.
Op 27 juli 1996 ontploft er een bom in het olympische park maar door heldhaftig optreden van Jewell is hij daags na de ramp een ware volksheld. Er vielen slechts twee doden en honderden gewonden maar als Jewell niet zo alert en heldhaftig was geweest had dat aantal gemakkelijk veel hoger kunnen zijn. Zijn nieuwe heldenstatus duurt echter niet lang want na een paar dagen beschouwd de FBI Jewell als dader. Nu is Jewell een zonderling figuur. Hij is te zwaar, woont met zijn drieëndertig jaar nog bij zijn moeder Bobbi (Kathy Bates) en neemt zijn werk vaak veel te serieus. Daarbij weet hij veel over beveiligings- en politiewerk. Als zijn vermeende daderschap daarbij ook nog eens uitlekt naar de media ontstaat er een ware heksenjacht.
