Het is 1946 en de leiders van het land hebben de Indonesische onafhankelijkheid uitgeroepen. Echter de stad blijft onder Nederlands gezag. Wat volgt is een felle strijd tussen het leger en de verzetsbeweging. Guru Isa (Chicco Jerikho) en zijn wapenbroeder Hazil (Jerome Kurnia) maken deel uit van die beweging. Fatimah (Ariel Tatum) is de vrouw van Isa en de inzet van een driehoeksverhouding. Haar man Isa is door zijn oorlogsverleden impotent en zij zoekt naar verlangen en aandacht bij Hazil.
De film is gebaseerd op het boek A Road with No End van Mochtar Lubis uit 1952 en is de vijfde film van regisseur Mouly Surya. Waarom er gekozen is voor de minder pakkende titel Djakarta 1946 is mij een raadsel? Surya trekt ruim twee uur uit om dit verhaal te vertellen en dat is echt veel te lang. Hoewel het camerawerk en de productie er fantastisch uitzien is het vooral de overgang van politieke thriller naar een erotisch drama dat de film in de weg zit. De film opent met een Brits journaal waarin de situatie in Indonesië anno 1946 wordt uitgelegd. Hoewel de historische context interessant is en de aanloop naar de uiteindelijke aanslag spannend genoeg is, is de extra verhaallaag over de innerlijke strijd van Fatimah er een die niet interessant genoeg is. Daarbij had dit verhaal ook prima in negentig minuten verteld kunnen worden.
Er wordt niet onverdienstelijk geacteerd, er wordt afwisselend Engels, Nederlands en Indonesisch gesproken en de aankleding ziet er geloofwaardig uit. Er is duidelijk veel oog voor detail. Het is jammer dat de film door de keuzes die de regisseur maakt niet altijd blijft boeien waardoor de twee uur voor mij persoonlijk net even iets te lang duurde.
Djakarta 1946 is vanaf 17 april in de bioscoop te zien.