It's All About The Movies
Alle recensies voor FilmVandaag bij elkaar
Na het jammerlijk mislukte Faithfully Yours (2022) van vorig jaar, gaan de Vlaamse regisseurs Jan Verheyen en Lien Willaert – hij is meest bekend van de Vlaamse film Dossier K. (2009) – aan de haal met het eerste boek van het schrijversduo Nicci French. The Memory Game, zoals de officiële boektitel luidt, is verplaatst naar Vlaanderen en doorgaans staan de verhalen van Nicci French garant voor succes. Geldt dat ook voor deze psychologische thriller?
Als het aan Netflix en de makers ligt, moeten de avonturen van Rachel Stone een reeks films worden à la James Bond. Stone wordt in Heart of Stone (2023) neergezet als een vrouwelijke Bond en het plot heeft verdacht veel weg van de laatste Mission: Impossible-film. Wat ook weer niet zo gek is, als je weet dat dezelfde producenten ook achter deze productie zitten. Maar waar Bond en Hunt wel slagen, zakt Stone door het ijs. Is het dan ook meteen een heel slechte film? Dat ook weer niet, maar het komt nergens echt tot leven.
De Engelse regisseur Guy Ritchie brak in zijn thuisland door met films als Lock, Stock and Two Smoking Barrels (1998) en Snatch. (2000) om het vervolgens bijna om zeep te helpen toen hij een film met Madonna maakte (destijds zijn vrouw). Na de scheiding bleef hij Amerikaanse en ook Engelse films maken en deed dat met wisselend succes. Zijn laatste film Operation Fortune (2022) viel een beetje tegen maar met The Covenant (2023) is hij weer ouderwets goed.
Het is op voorhand een interessant gegeven: je zet je kind voor straf uit de auto en rijdt verder, met de bedoeling het kind met een paar minuten weer op te halen. Dan heeft hij de boodschap vast begrepen en zal hij ook wel weer gekalmeerd zijn. Maar dan blijkt het kind spoorloos te zijn. Het zou de opmaat voor een thriller kunnen zijn, maar regisseur Matías Bize kiest voor de dramatische benadering. Eye Filmmuseum heeft al vaker films van Bize vertoond en La vida de los peces (2010) in de bioscoop uitgebracht.
Previously Unreleased is het door Eye geïnitieerde en bedachte format waarbij films die wel te zien waren op filmfestivals over de hele wereld – maar geen distributeur vonden – alsnog deze zomer te zien zijn in Eye en andere filmhuizen. De reeks van maar liefst tien films trapt af met het rauwe en realistische Les pires (2022) van de cineasten Lise Akoka en Romane Gueret. Het is voor beiden hun speelfilmdebuut. De film won vorig jaar op het prestigieuze filmfestival van Cannes meteen de Un Certain Regard.
Doorgaans levert Denemarken uitstekende films af, denk aan Festen (1998), Jagten (2012), Den skyldige (2018), Druk (2020) om er maar een paar te noemen. Maar (beginnend) regisseur Mehdi Avaz moet nog een paar stappen maken om net zoveel indruk te maken als genoemde films.
De Nieuw-Zeelandse regisseur Niki Caro brak door en maakte diepe indruk met haar tweede grote speelfilm Whale Rider (2002), die ook in ons eigen land de Publieksprijs won op het International Film Festival Rotterdam. Ze werd opgepikt door Hollywood en maakte daar met wisselend succes films. Drie jaar geleden maakte ze voor Disney+ Mulan (2020) en nu heeft ze voor Netflix The Mother (2023) met Jennifer Lopez gemaakt.
Uit Korea komen nog steeds de meest verrassende films. Denk aan Oscarwinnaar Parasite (2019), 3-Iron (2004) of The Chaser (2008) om er maar een paar te noemen. Ze vallen op door hun snoeiharde actie of door hun fijngevoeligheid. Veelal worden de genres door elkaar gemixt, wat niet zelden een bijzondere film oplevert. Kill Boksoon (2023) heeft ook een niet alledaags thema: huurmoorden en puberperikelen. Vat dat maar eens samen in één film.
Fall (2022) begint daadwerkelijk met een val. Aan een steile wand valt de vriend van Becky (Grace Caroline Currey) dodelijk neer. Zij en haar beste vriendin Hunter (Virginia Gardner) kunnen alleen maar toekijken. Becky rouwt om haar kersverse echtgenoot en haar vader (Jeffrey Dean Morgan) maakt zich grote zorgen om haar. Haar beste vriendin is al die tijd uit beeld maar staat na een jaar plots op de stoep en heeft de oplossing om van haar trauma af te komen: het beklimmen van de B-67, een 600 meter hoge televisiemast. Je moet maar op het idee komen.
Regisseur en producent Michael Morris baseert zijn film To Leslie (2022) op het script van schrijver Ryan Binaco dat losjes is gebaseerd op de ervaringen met zijn eigen, inmiddels overleden moeder. Daarin speelt Andrea Riseborough Leslie, een alleenstaande moeder in Texas, die in de loterij ruim $200.000 wint. De verjaardagsdatum van haar zoon, James, leverde haar het winnende lot op. We horen haar in extase schreeuwen dat ze nu een goed leven kan leiden voor haar zoon en haarzelf. Haar dromen zullen uitkomen maar vooral haar zoon zal een beter leven krijgen.
