It's All About The Movies
Alle recensies voor FilmVandaag bij elkaar
Zijn we anno 2020 anders over de Miss World-verkiezing gaan denken dan zeg maar vijftig jaar geleden toen een groep vrouwelijke vrijheidsstrijders het recht in eigen hand nam omdat de show kleinerend voor de vrouwelijke sekse was en niet veel meer dan een vleeskeuring?
Hoe een talent voor schaken en een zeker doorzettingsvermogen uiteindelijk leidt tot een overwinning en een verblijfsvergunning. Regisseur Pierre-François Martin Laval maakt van dit waargebeurde verhaal een multiculturele komedie maar wel een met de nodige clichés.
Denk bij de titel niet aan het boek, een verfilming of aan de musical. De schrijver van het boek wordt in de film wel genoemd en een citaat uit het beroemde boek uit 1862 zit aan het slot van de film. De film speelt af in Parijs maar concentreert zich op de banlieues.
Regisseur Guy Ritchie maakt films voor mannen. Over echte mannen. Voor echte mannen. Stoere mannen die niet bang uitgevallen zijn. Die er lustig op los slaan, schieten en schelden. Zulke films dus. Maar The Gentlemen is ook zeker voor vrouwen geschikt.
Het boek Little Women van auteur Louisa May Alcott is al meerdere malen verfilmd en je zou denken dat het verhaal nu wel verteld is. Lukt het regisseur en scenarist Greta Gerwig om een frisse wind door het aloude verhaal te laten waaien of kijken we naar de zoveelste inwisselbare verfilming van een klassiek verhaal?
Noah Baumbach is onderhand het equivalent van Woody Allen. Het zijn films over menselijke relaties en hun tekortkomingen met de stad New York als decor. Hier gaat het over een scheiding die helemaal uit de hand loopt.
“If you could find out exactly when you are going to die…would you want to know?” met deze zin begint de film zo ongeveer en daarmee wordt gehint op een app die een groepje tieners hebben gedownload om zo hun eigen sterfdatum te zien. Een aflopende klok is een stijlmiddel dat doorgaans wordt gebruikt om spanning te creëren in een film. Of dat in deze horrorfilm ook werkt is nog maar de vraag.
Debuterend regisseur Bill Holderman heeft voor zijn film een indrukwekkende cast om zich heen verzameld. Is zo’n cast ook meteen een garantie voor succes? Of mogen we hem toch afrekenen op beginnersfouten?
We volgen vier hartsvriendinnen van middelbare leeftijd. Diane (Diane Keaton) is een weduwe. Vivian (Jane Fonda) is de rijke, eeuwige vrijgezel. Sharon (Candice Bergen) is een lokale rechter en heeft haar scheiding nog steeds niet verwerkt. Carol (Mary Steenburgen) is getrouwd maar haar huwelijk zit in een sleur. Samen hebben ze een boekenclub opgericht. Als op een dag Vivian de overige dames het boek Fifty Shades of Grey van E.L. James laat lezen maakt dat nogal wat los bij de dames.
Regisseur Erik Poppe komt zeven jaar na dato met een realistische en angstaanjagende film over de aanslagen in Oslo en in het bijzonder de schietpartij op het Noorse eiland Utøya in 2011 door rechts-extremist Anders Breivik. Komt deze film te vroeg of is men klaar voor een reconstructie van een van de meest bloedige aanslagen in de Noorse geschiedenis?
Regisseur Joseph Kosinski viel op door zijn visuele stijl in films als Tron (2010) en Oblivion (2013). Is hij in staat om zonder die visuele pracht een echt verhaal te vertellen en daarmee te overtuigen? Hij had de beschikking over een indrukwekkende cast en een talentvolle componist, maar levert dat ook een goede film op?
