It's All About The Movies
Regisseur David Yates hield zich de afgelopen decennia bezig met Harry Potter– en Fantastic Beasts-films en heeft zich nu gericht op een maatschappijkritische film over de farmaceutische industrie, die gedreven wordt door geld en macht. Het probleem is echter dat er veel betere films, series en documentaires gemaakt zijn over dit probleem.
Al in de titel-sequentie is het overduidelijk dat dit een David Fincher-film is. Het cameragebruik, de montage en die kenmerkende muziek van Trent Reznor en Atticus Ross; onderhand zijn vaste componisten. Het is zijn eerste thriller sinds Gone Girl (2014) en ook in deze film verkent hij weer de geest van een immoreel persoon.
Dit keer doen de Zweden een poging een slasherfilm te maken. We weten dat er goede en spannende thrillers uit Scandinavië komen maar of dat ook geldt voor dit genre? Wat begint als een redelijk komische film met grappig personages, mondt al snel uit in een onvervalste slasher, die precies doet wat je van het genre verwacht. In een mix van humor en spanning en met een verhaallijn dat over fraude gaat, verrast de film best wel al is het verder niet heel veel nieuws onder de zon.
De film doet de titel eer aan, want het is met recht een anatomie van een val. Een val uit een raam van de zolder. Het slachtoffer is Samuel (Samuel Theis), de man van Sandra (Sandra Hüller), die op dat moment ligt te slapen. Daniel (Milo Machado Graner), de zoon van het stel die slechtziend is, vindt zijn vader in de sneeuw. De vraag is: is hij gevallen, geduwd of heeft hij zelfmoord gepleegd? Die vraag wordt uitgevochten in de rechtszaal waarin de vraag zich verlegd naar de anatomie van een relatie. Want hoe was die relatie tussen de succesvolle schrijfster en intelligente Sandra en de minder succesvolle, depressieve Samuel? Omwille van hem zijn ze terug verhuisd naar de Franse Alpen waar ze net een chalet betrokken hebben.
Nummer 33: Nosferatu (1922) – R: F.W Murnau – Duitsland
Naslagwerk: 1001 Films – blz 39
Nosferatu is eigenlijk het verhaal van Dracula maar dan op zijn Duits. De erven Stoker gaven geen toestemming en dus bedacht regisseur F.W. Murnau een variant. Deze regisseur was op dat moment al de grote regisseur van het Duits Expressionisme. De film wordt ook gezien als een belangrijke film en als voorbeeld voor alle Draculafilms daarna. Ik heb nooit iets gehad met het verhaal van Dracula en ook niet met alle films die daarna kwamen. Zo ook niet met deze film. De film wordt geprezen om zijn eenvoud en om zijn spel met licht en schaduwen en er zitten een paar interessante scènes in voor die tijd maar verder kan mij deze film niet zo boeien.
Ik vond via de app Old Movies (een aanrader voor iedereen) een versie met een nogal bombastische soundtrack. Die begon na een tijdje behoorlijk op mijn zenuwen te werken. De film deed me nog het meest denken aan Das Kabinett des Dosctor Caligari (de nummer 20 uit mijn lijst van 1001 Films) en ook daar had ik niet zoveel mee. Wederom vanuit historische oogpunt wel een film die je een keer gezien moet hebben.
Nummer 32: Within Our Gates (1920) – R: Oscar Micheaux – Amerika
Naslagwerk: 1001 Films – blz 33
Dit is een belangrijke stomme film uit de geschiedenis. Een van de eerste films geregisseerd door een Afro-Amerikaan en een van de eerste films uit de geschiedenis die het thema racisme en segregatie behandelden.
Regisseur Oscar Micheaux die tevens ook schrijver en uitgever was wordt gezien als de grondlegger van de zwarte Amerikaanse film. Hij maakte maar liefst 40 films en dit was zijn tweede film. Wat blijkt, deze film is nog net zo relevant en actueel als in 1920. Racisme bestaat nog steeds in Amerika. Misschien minder aan de oppervlakte maar het is er wel degelijk.
Lees verder “Within Our Gates – 1001 Films”Muziekvideo-regisseur Grant Singer debuteert met een ambitieuze film noir-achtige politiethriller, die laat zien dat hij echt wel wat in zijn mars heeft maar nog wel wat meters moet maken. Hij krijgt daarbij dankbaar steun van zijn hoofdrolspeler Benicio Del Toro, die samen met Singer en Benjamin Brewer het scenario schreef. Daarbij trad hij ook op als producent.
De Engelse regisseur Gareth Edwards baarde in 2011 nogal wat opzien met zijn low-budget film Monsters dat aansloeg bij critici en publiek, onze eigen Nachtvlinder Frank schreef er destijds deze recensie over. Dat succes gaf Edwards de gelegenheid om een reboot/remake te maken van Godzilla, het Japanse monster van studio Toho. De Japanners waren nogal teleurgesteld in de Roland Emmerich-versie en zouden graag een versie zien die dichter bij het origineel zou staan. Dat werd Godzilla en was financieel een kassucces. De film kreeg echter wisselende recensies maar over het algemeen werd hij positief bevonden.
Regisseur en acteur Kenneth Branagh kruipt voor de derde keer zowel voor als achter de camera voor weer een ouderwetse whodunit naar het boek A Halloween Party van Agatha Christie. Branagh is Hercule Poirot, de Belgische detective die deze keer in Venetië een moord mag oplossen.
In deze broeierige, sensuele Duitse film maken we kennis met Maria (Marlene Burow), ze is net negentien geworden en ze woont met haar vriendje en zijn familie op een boerderij. Hij droomt ervan om fotograaf te worden. Zij leest vooral het werk van Dostojevski en met name Misdaad en Straf.
Het is een warme zomer in 1990 en de film speelt zich af op de grens van de val van de Muur en het aanbreken van een nieuwe tijd. Als ze per ongeluk de buurman en boer Henner (Felix Kramer) tegen het lijf loopt, is een vluchtige aanraking genoeg om zich in een passionele maar dominante affaire te storten. Dat hij twee keer zo oud is maakt het alleen maar spannender en gevaarlijker voor Maria. Hij is ruw en dominant in de liefde maar blijkt ook kwetsbaar en lief te kunnen zijn. Zij stort zich vol overgave in de stormachtige relatie. Gaandeweg zien ze beiden in dat hun relatie geen lang leven beschoren is.
Lees verder “Irgendwann werden wir uns alles erzählen – 2023 – Bioscoop”