It's All About The Movies
El Reino is een Spaanse politieke thriller van regisseur Rodrigo Sorogoyen die maar liefst zes Goya’s won. De Spaanse Oscar zullen we maar zeggen. Spanje en meer zuidelijke landen kenden grote politieke schandalen. Iets wat wij niet echt kennen. Dat maakt het misschien lastig om helemaal mee te gaan in deze film.
Jojo Rabbit (2019) van regisseur Taika Waititi is een komische film over een jongetje Jojo (Roman Griffin Davis) ten tijde van de Tweede Wereldoorlog en die Adolf Hitler (Taika Waititi) als zijn denkbeeldige vriend heeft en opgroeit met zijn alleenstaand moeder Rosie (Scarlett Johansson). Het is een absurd en gevoelig onderwerp maar Waititi komt er goed mee weg. Toegegeven, er valt best wel wat te lachen in deze komedie. Regisseur Waititi, die zelf de rol van Hitler speelt neemt het allemaal niet te serieus en zet vooral ook Hitler te kakken. De jonge acteur die Jojo speelt is een talent op zich. Leuke bijrollen van Johansson als de moeder, Sam Rockwell als kapitein Klenzendorf en Rebel Wilson als Fraulein Rahm. In de uitwerking is Waititi wellicht weer iets te simplistisch maar het staat het verhaal en het plezier niet echt in de weg.
Brian en Mark Gunn respectievelijk de broer en neef van James Gunn (de regisseur van de Guardians of the Galaxy films) zijn beiden schrijver en producent en de stuwende kracht achter de film Brightburn. Een mix van horror en superhelden. Een thema wat al wel in de strips van DC voorkwam maar wat we nog niet eerder of wellicht nog niet zo vaak gezien hebben in films. De regie is in handen van David Yarovesky.
Synopsis: Een stel, Tori (Elizabeth Banks) en Kyle Breyer (David Denman) hebben een kinderwens maar kunnen hem niet vervullen. Op een avond vinden ze een baby in het bos en noemen hem Brandon (Jackson A. Dunn). Ze voeden hem op als hun eigen kind maar naarmate de tijd vordert blijkt al snel dat de jongen bovennatuurlijke krachten heeft en het is nog maar de vraag of hij geen kwaad in de zin heeft.
Deze keer behandelen we de Netflix-film Uncut Gems met een weergaloze Adam Sandler. Vele kranten kopten meteen dat dit de eerste serieuze rol van komiek Sandler is maar dat is natuurlijk onzin. Dat deed hij eerder al in de film Punch Drunk Love (2002) en in The Meyerowitz Stories (2017) maar wat ze bedoelden te zeggen is dat dit de eerste serieuze hoofdrol voor Sandler is. En een hoofdrol is het want Sandler is de volle 2 uur en 15 minuten lang te zien en dat verveelt geen minuut.
De film is geregisseerd door de Safdie broers die eerder al Heaven Knows What (2014) en Good Time (2017) maakten. Good Time had ik graag gezien maar het is er nooit van gekomen. Dit is voor mij de eerste kennismaking met een film van de broers.
Besef je goed als je aan deze film begint dat het hoe dan ook op je zenuwen gaat werken en dat is ook precies de bedoeling.
Synopsis: Howard Ratner (Adam Sandler) is juwelier met een eigen zaak maar is ook gokverslaafd. Hij leent geld en sluit weddenschappen af terwijl louche schuldeisers achter hem aan zitten. Als Ratner dan ook de hand weet te leggen op een ongeslepen diamant (opaal) uit Ethiopië moet hem dat ook die financiële meevaller opleveren maar alles loopt anders dan gedacht.
Denk bij de titel niet aan het boek, een verfilming of aan de musical. De schrijver van het boek wordt in de film wel genoemd en een citaat uit het beroemde boek uit 1862 zit aan het slot van de film. De film speelt af in Parijs maar concentreert zich op de banlieues.
Regisseur Guy Ritchie maakt films voor mannen. Over echte mannen. Voor echte mannen. Stoere mannen die niet bang uitgevallen zijn. Die er lustig op los slaan, schieten en schelden. Zulke films dus. Maar The Gentlemen is ook zeker voor vrouwen geschikt.
Vijf dagen lang zag ik weer prachtige films op het Internationaal Film Festival Rotterdam. Hieronder een overzicht van de films:
Deux – 2019 – R: Filippo Meneghetti – Releasedatum: 16 april 2020
Het boek Little Women van auteur Louisa May Alcott is al meerdere malen verfilmd en je zou denken dat het verhaal nu wel verteld is. Lukt het regisseur en scenarist Greta Gerwig om een frisse wind door het aloude verhaal te laten waaien of kijken we naar de zoveelste inwisselbare verfilming van een klassiek verhaal?
De originele Child’s Play (1988) is inmiddels al meer dan tweeendertig jaar oud. Deze door Tom Holland geregisseerde film bracht de pop Chucky tot leven met de legendarische zin: “Hi, I’m Chucky, wanna play?” Het werd een onvervalste horrorklassieker waar later nog twee vervolgen op gemaakt werden namelijk Child’s Play 2 uit 1990 en Child’s Play 3 uit 1991. Films die voornamelijk voortkwamen door het succes van deel 1 maar die het origineel nooit meer evenaarden. In 2017 kwam Cult of Chucky nog uit maar die ging rechtstreeks op dvd, blu-ray en VOD. Nu is daar dus de remake van de originele Child’s Play door regisseur Lars Klevberg, een Noorse regisseur die al weel veel ervaring heeft maar dit is zijn speelfilmdebuut.
Synopsis: Andy (Gabriel Bateman) krijgt van zijn moeder een pop, Buddi genaamd. Een interactieve pop met een soort van Google Assistent-achtig netwerk waarin deze pop opdrachten kan uitvoeren maar ook data kan opslaan. Aangezien dit een afgekeurd exemplaar is dat zijn moeder Karen (Aubrey Plaza) heeft meegenomen uit het warenhuis waar zij werkt wordt het al snel duidelijk dat er met deze pop iets aan de hand is.
René, zitten we nog wel te wachten op een remake van Child’s Play of is deze film echt voor een nieuwe generatie gemaakt?
Dat is nog eens een titel die lekker bekt. Je moet hem ook ferm uitspreken want dat dekt de lading. Deze eerste telefilm van het jaar gaat namelijk over anoniem, snoeihard en ongenuanceerd iemand uitschelden of bedreigen. Een heerlijke satire over een actueel thema wat je ook weer niet al te serieus moet nemen maar die wel wat thema’s op de kaart zet.
Femke (Katja Herbers) is auteur en columniste voor de Volkskrant en wordt elke dag geterroriseerd met dergelijke verwensingen op sociale media. Op een dag is ze het meer dan zat en neemt wraak op haar ‘reaguurders’.