De 89-jarige Clint Eastwood is nog altijd erg productief. Dat hij graag films maakt over Amerikaanse helden mag inmiddels ook duidelijk zijn. Eastwood, zelf iemand met een sterke vaderlandsliefde maakte eerder al The 15:17 to Paris, Sully en American Sniper. Helden. Soms tegen wil en dank en soms ook vergeten. Dat laatste geldt zeker voor Richard Jewell. Dit waargebeurde verhaal over de beveiliger Richard Jewell (Paul Walter Hauser) die tijdens de Olympische Zomerspelen van 1996 in Atlanta (VS) in het olympische park een rugzak met drie pijpbommen vindt en door zijn optreden erger voorkomt is een aanklacht tegen de media en beeldvorming.
Op 27 juli 1996 ontploft er een bom in het olympische park maar door heldhaftig optreden van Jewell is hij daags na de ramp een ware volksheld. Er vielen slechts twee doden en honderden gewonden maar als Jewell niet zo alert en heldhaftig was geweest had dat aantal gemakkelijk veel hoger kunnen zijn. Zijn nieuwe heldenstatus duurt echter niet lang want na een paar dagen beschouwd de FBI Jewell als dader. Nu is Jewell een zonderling figuur. Hij is te zwaar, woont met zijn drieëndertig jaar nog bij zijn moeder Bobbi (Kathy Bates) en neemt zijn werk vaak veel te serieus. Daarbij weet hij veel over beveiligings- en politiewerk. Als zijn vermeende daderschap daarbij ook nog eens uitlekt naar de media ontstaat er een ware heksenjacht.
Gelukkig weet Jewell zich gesteund door advocaat Watson Bryant (Sam Rockwell) die hij nog van vroeger kent. Bryant is een van de weinige die hem altijd als een volwaardig mens heeft behandeld. Zo leren we als kijker dat hij veelal het mikpunt van pesterijen en achterbaks gedrag is.
Het is al vrij snel duidelijk dat Jewell onschuldig is en Eastwood laat zien hoe de FBI maar ook de media te werk gaan. Vooroordelen, aannames en tunnelvisie. Het komt allemaal aan de orde. Dat Jewell zo meewerkend is en voortdurend praat (tegen het advies van zijn advocaat in) helpt natuurlijk ook niet mee. Kathy Scruggs (Olivia Wilde) een journalist die als eerste naar buiten bracht dat Jewell als dader werd gezien heeft ook een dubieuze rol gespeeld. Maar de FBI gaat hierin ook niet vrijuit.
Scenarioschrijver Billy Ray heeft zich voor deze film goed ingelezen en baseerde zijn script grotendeels op een artikel uit Vanity Fair uit 1997.
Eastwood neemt de kijker kalmpjes mee in het hele proces. Enerzijds maakt hij aannemelijk dat de FBI zo te werk gaat ondanks dat al vrij snel duidelijk was dat hij het onmogelijk gedaan kon hebben. Anderzijds laat hij ook heel knap zien hoe Jewell in elkaar steekt en dat hij door zijn gedrag en uitspraken ook zichzelf meermaals verdacht maakt. De film kent weinig vaart maar door de strakke regie en door het knappe acteerwerk van vrijwel alle acteurs weet Eastwood deze film bijzonder meeslepend en pijnlijk actueel te maken. Een boodschap over de gevaren van heldendom, tunnelvisie en de schadelijke gevolgen van de media.
Hoe het Richard Jewell daarna vergaan is, zie je in het slotstuk van deze film.
4 sterren
