De nieuwe film van regisseur Bruno Dumont ging vorig jaar op het filmfestival van Cannes in première. Vanaf vandaag is de film in de Nederlandse bioscopen te zien. Dumont maakte een mediasatire. Althans, zo is de film in de markt gezet. Maar France is meer dan dat. Het is ook een psychologisch drama, dat helaas niet echt van de grond komt en niet overtuigt.
France de Meurs (Léa Seydoux) is een journalist en verslaggever. Ze schuwt de sensatie niet en haar ster is rijzende. Werkelijk overal, wil iedereen met haar op de foto. Ze wisselt de studio moeiteloos af met oorlogsgebieden en ensceneert naar harteloos haar reportages. Daarnaast runt ze ook nog een gezin. Totdat France opeens nogal opzichtig een jongen op een scooter aanrijdt, en dat wordt haar kantelpunt. Haar beroemdheid zit haar nu in de weg en opeens loopt France helemaal vast. Ze zoekt de anonimiteit op en begint een affaire met een bezoeker van een kuuroord waar ze op dat moment verblijft.
Als mediasatire is de film redelijk geslaagd. Het is verfrissend om te zien dat niet alle journalisten even betrouwbaar te werk gaan, maar dat heb je na een tijdje ook wel gezien. Het persoonlijke verhaal van France is vooral lang en eentonig. Het lijkt in het begin nog wel ergens naartoe te gaan maar verzandt al snel in zelfmedelijden en spiritueel geleuter.
Toegegeven, Seydoux is geknipt voor de rol. Ze blijft hoe dan ook, of ze nu boos, verdrietig, of blij is, even mysterieus en ongrijpbaar en dat maakt haar rol interessant. Het is daarom jammer, dat het verhaal haar niet echt verder helpt. De film is ook onevenwichtig want de humor is ver te zoeken en het drama voelt niet echt. France zegt het in de film zelf: ze heeft alles: haar werk, haar gezin, geld en aanzien en toch is ze ongelukkig. Wat vooral ongelukkig is, is deze film die mij toch een beetje achterliet met het gevoel: wat moet je hier nu mee?
France is vanaf vandaag 19 mei 2022 in de bioscoop te zien.