Er is geen actrice die zo met haar blik, haar mimiek kan acteren als de Britse Charlotte Rampling. In de minimalistische Franse film Hannah van de Italiaanse regisseur Andrea Pallaoro, laat ze een heel scala aan emoties voorbij komen.
We volgen Hannah, een vrouw van in de zestig. Haar man moet een gevangenisstraf uit zitten. We zien haar worsteling met verlies, twijfel, angst en woede. Voor de buitenwereld is er echter niets aan de hand. Haar dagelijkse bezigheden, haar werk als huishoudelijke hulp bij een welgestelde familie komen allemaal voorbij. De enige uitlaatklep is haar wekelijkse acteerclub. Hier kan ze zich helemaal laten gaan en compenseert haar verdriet en machteloosheid.
Waar haar man voor vastzit lijkt van ondergeschikt belang. In de film is het onduidelijk. Al wordt het gaandeweg voor de kijker wel enigszins duidelijk wat er is gebeurd.Ze heeft een zoon en een kleinkind. Haar zoon ziet ze niet en haar kleinkind mag ze niet zien. Het dilemma, haar pijn lijkt te zitten in de keuze voor haar man of voor haar zoon en kleinkind.
Het is een zoektocht naar bezinning en vergeving.
Hannah zal geen film voor iedereen zijn. Het trage spel, het bijna plot-loze verhaal en een minimale dialoog kunnen de kijker afschrikken. Wie echter de tijd neemt, ziet een film met diepere lagen, met metaforen. Met een prachtig, klein acterende Rampling in een ingehouden regie van Pallaoro.
Hannah draait vanaf 22 februari in de bioscoop
Filminformatie: Hannah – 2017 – R: Andrea Pallaora – Duur: 95 minuten – Genre: Drama – Cast: Charlotte Rampling, André Wilms en Jean-Michel Balthazar.
