Vijfentwintig jaar na de originele animatiefilm The Lion King is daar, volledig in lijn met de huidige Disney trend, de remake in de vorm van een door de computer geanimeerde versie. Dus geen live-action zoals Jungle Book.
Simba is een jonge leeuw en zoon van leeuwenkoning Mufasa. Hij kijkt op naar en respecteert zijn vader maar is ook nog jong en speels. De broer van Mufasa, Scar is jaloers en smeedt samen met de hyena’s een plan om Mufasa en Simba uit de weg te ruimen.
Dat er nu een een heel nieuwe generatie kennis kan maken met dit verhaal is te begrijpen. Voor de ouderen onder ons is het verhaal bekend. De magie van de originele animatie is wel een beetje weg maar maakt plaats voor verbazing en bewondering voor de hyper realistische beelden.
Het verhaal is op een paar kleine aanpassingen na vrijwel identiek aan het origineel. De score en de songs ook. Alleen Beyonce die de stem van Nala inspreekt heeft een nieuwe song (Spirit) toegevoegd. De stemmencast is op de stem van Mufasa (James Earl Jones) na, ook helemaal nieuw. Dat heeft helaas ook wat aan kracht ingeboet. In dat geval wordt de stem van Jeremy Irons als Scar node gemist. Daar steekt Chiwetel Ejiofor toch een beetje flets bij af. Timon en Pumbaa stelen ook in deze versie weer de show en zorgen voor de komische noot. Deze stemmen worden verzorgd door Seth Rogen en Billy Eichner.
De regie is in handen van John Favreau die eerder al het genoemde Jungle Book regisseerde. De film is vakkundig gemaakt en je bek valt open van de realistisch beelden die uit de computer getoverd worden. Was deze remake echt nodig? Nee, dat niet maar zoals gezegd het is de nieuwe melkkoe van Disney en aan de andere kant, het is ook zeker geen straf om deze film te zien.
The Lion King draait nu in de bioscoop.
