Twee regisseurs: Michael Powell en Emerich Pressburger die altijd samenwerkten en afwisselend regisseerde, produceerde, schreven et cetera. In deze 49th Parallel is het Michael Powell die de regie voor zijn rekening nam en Emerich Pressburger die het scenario schreef. Het was hun derde film samen. Voor dat scenario won hij een Oscar in 1943 en de film was ook genomineerd voor Beste Film en Beste Script.
Het verhaal gaat over zes bemanningsleden (nazi’s) van een Duitse onderzeeër die nadat hun boot door de Canadese kustwacht tot zinken is gebracht, de neutrale Verenigde Staten proberen te bereiken. Hiertoe begaan ze de meest brute misdaden.
De film werd gemaakt in 1941 dus nog voor de Tweede Wereldoorlog op zijn hoogtepunt was en dus kun je in historisch oogpunt opmerken dat dit een propagandafilm is. Een Britse film gemaakt om de Amerikanen in de Tweede Wereldoorlog te betrekken. Dit bleek ook zo te zijn. Regisseur Powell is gevraagd een propagandafilm te maken om zo het toen nog neutrale Amerika bij de oorlog te betrekken.
De film kent ook grote namen al blijken die maar maar kleine rollen te spelen. Zo zien we Laurence Olivier als Johnnie en Leslie Howard als Philip Armstrong Scott. De hoofdrol wordt gespeeld door Eric Portman als Luitenant Hirth, de aanvoerder van het gezelschap.
De titel van de film verwijst naar de grens van Canada met Amerika vlakbij de Niagara watervallen. De film werd later in Amerika in 1942 door Colombia Pictures omgedoopt naar The Invaders. Met deze titel is de film ook terug te vinden in de archieven van de Oscar’s.
Voor een film die in 1941 gemaakt is en een speelduur van 117 minuten heeft is het een heel onderhoudende film die heel veel van Canada en haar bevolking laat zien. Er wordt op alle fronten goed geacteerd en er zitten een paar heel rake mono- en dialogen in die nog niet aan kracht hebben ingeboet. Volgens echte kenners is dit nog niet eens de beste film van het duo Pressburger en Powell waarvan de films The Red Shoes, Black Narcissus en The Life of Colonel Blimp de meest bekende titels zijn.
Voor mij des te meer reden om meer films van het duo te gaan bekijken en de verwachting is, dat een aantal van hun films nog wel in de naslagwerken die ik nu gebruik naar voren zullen komen.
