Oorspronkelijk zouden we als eerste Black Widow na de pandemie bespreken maar dat liep helaas anders. Nu de film ook zonder extra kosten op Disney+ te zien is, is dat voor ons een mooie aanleiding.
Je zou kunnen stellen dat Black Widow een ‘origine story’ binnen het Marvel Universum is zoals Wolverine dat had met zijn film Logan binnen het DC Universum al hoewel dat nu ook van Marvel /Disney is. Ditzelfde geldt voor de Fantastic Four waarvan de fans hopen dat Marvel hier eindelijk eens een goede film van weet te maken. Afijn, Black Widow kennen we vooral als personage dat geïntroduceerd werd in The Avengers (daarvoor werkten zij en Hawkeye bij SHIELD) maar we wisten nog maar weinig van haar verleden.
We gaan eindelijk weer een bioscoopfilm bespreken. Dit keer de reboot van de originele Suicide Squad uit 2016 van regisseur David Ayer. Niet de meest voor de hand liggende keuze voor een DC-film maar desalniettemin toch een bescheiden hit in de bioscoop. Margot Robbie als Harley Quinn viel in deze film het meest op en dus kreeg ze haar eigen film namelijk Birds of Prey: And the Fantabulous Emancipation of One Harley Quinn die als snel werd omgedoopt tot Birds of Prey. Ayer was uiteindelijk ook zelf ontevreden over de film omdat Warner Bros. 10 weken van re-shoots verlangde en daardoor kwam de film, veel te ver van wat Ayer voor ogen had te staan. En nu mag regisseur James Gunn die toch vooral films voor concurrent Marvel films maakte – Guardians of the Galaxy – het nog eens proberen.
René aan jouw de eer als comic-liefhebber om de karakters te introduceren en de belangrijkste verschillen van de film uit 2016 en nu te duiden.
R: Haha en bedankt hé. Ik zal mij beperken tot de hoofdkarakters.
*Harley Quin ooit het liefje van The Joker maar uiteindelijk een solo-personage die knettergek is. Hierdoor heeft ze geen echte angst en in combinatie met haar vechtkennis is ze een geduchte tegenstander. Haar soms kinderlijk onschuldige kijk op zaken maakt haar soms extra komisch.
Dit keer behandelen we twee films, The Shining van regisseur Stanley Kubrick en Doctor Sleep van regisseur Mike Flanagan.
Synopsis: Jack Torrance (Jack Nicholson) is een schrijver met een writer’s block. Wanneer hij wordt aangenomen voor een baan als huismeester van het prestigieuze Overlook Hotel, dat zich op een afgelegen plek in de bergen van Colorado bevindt, ziet hij dit als de ideale kans om inspiratie op te doen en zijn boek af te maken. Bovendien is het de perfecte plek voor hem, zijn vrouw Wendy (Shelly Duvall) en zijn zoontje Danny (Danny Lloyd) om tot rust te komen. In al zijn arrogantie slaat hij de geruchten dat er kwade krachten in het hotel zouden huizen, en het lugubere verhaal over de vorige huismeester die waanzinnig is geworden en daarna op gruwelijke wijze zijn gezin heeft uitgemoord, in de wind.
Laten we beginnen met de eerste. Ik zal gelijk toegeven dat ik niet helemaal objectief ben want ik vind Kubrick één van de beste en meest veelzijdige regisseurs die we gehad hebben en ik ben van mening dat hij in zijn carrière nog nooit één slechte film heeft afgeleverd. De film is gebaseerd op het boek van Stephen King. Ik weet dat veel mensen het maar een rare of saaie film vinden maar dat vind ik dus niet. Kubrick weet de kijker er de volle twee en halve uur bij te houden ondanks dat je niet weet waar het naar toe zal gaan. Dit komt allereerst door de strakke regie van Kubrick maar ook door het fantastische spel van Jack Nicholson en Shelly Duvall. Wat heerlijk om Nicholson weer eens te zien. Die man is echt te vroeg met pensioen gegaan. Maar ook het camerawerk, de special effects en de soundtrack dragen daar toe bij. Ik ben benieuwd wat jij er van vind René?
Dit keer de Netflix Original film Awake (2021). Laten we hopen dat we weer snel in de bioscoop zitten want van deze film worden wij niet vrolijk.
Awake is geregisseerd door Mark Raso en geschreven door Joseph Raso. Mij is totaal onduidelijk wat de twee van elkaar zijn. Broers of niet? Ze werken niet aan dezelfde producties zoals de Coen broers, die samen schrijven en regisseren. Wie het weet mag het zeggen :)? Mark Raso regisseerde overigens hiervoor twee redelijk goed ontvangen dramafilms: Copenhagen (2014) en Kodachrome (2017) en komt nu met een sciencefiction film.
Synopsis: Door een wereldwijde gebeurtenis worden alle elektronica uitgeschakeld en verliest de mens zijn vermogen om te slapen. De dochter van Jill, een voormalige soldate die een getroebleerd verleden met zich meedraagt, kan weleens de sleutel zijn tot het vinden van een geneesmiddel. Terwijl de wereld in chaos vervalt poogt Jill haar dochter veilig onder te brengen alvorens ze zelf gek wordt.
De bioscopen zijn helaas nog dicht dus zijn we nog steeds aangewezen op de streamingdiensten. Op Netflix vonden wij de film Love and Monsters (2020). De titel dekt in ieder geval de lading. Het zijn veel monsters en een liefje die de rode draad vormen in deze avonturenfilm voor de jeugd.
Synopsis: Er is een monster apocalyps geweest en een groot deel van de bevolking heeft zich in ondergrondse koloniën verstopt. Joel Dawson (Dylan O’Brien) besluit om bovengronds te gaan om zijn jeugdliefde Aimee (Jessica Henwick) op te gaan zoeken. De monsters na de apocalyps zijn vooral de oorspronkelijke bewoners van de natuur maar behoorlijk gemuteerd. Op zijn zoektocht komt hij in contact met Clyde (Michael Rooker) en Minnow (Ariana Greenblatt) en hij vindt een trouwe viervoeter die hem vergezeld.
Qua gevoel deed deze film me denken aan de Maze Runner trilogie of de Divergent of Hunger Games films. Films gemaakt voor een jong publiek maar die wel populair zijn. Het is overigens een vermakelijke film met redelijk acteerwerk. De monsters zijn er best goed uit en dat werkt wel mee. Er is onmiskenbaar gebruik gebruik gemaakt van CGI maar dat zie je niet echt terug. Het verhaal is vlot en kijkt lekker weg. René, wat is jouw kijkervaring?
Paul Greengrass, de regisseur van News of the World, is niet de eerste naam waar ik aan denk, bij het zien van deze moderne western. Greengrass is toch wel het meest bekend om zijn handshake cameravoering van de Bourne-films en United 93 (2006). Het is wel zijn tweede samenwerking met hoofdrolspeler Tom Hanks. Hanks speelt overigens voor het eerst in een western. Ze werkten eerder samen in het uitstekende Captain Phillips (2013). Dit is dus een behoorlijk uitstapje voor de Engelse regisseur.
News of the World speelt zich af in de nasleep van de Amerikaanse Burgeroorlog en we volgen Jefferson (Captain) Kidd (Hanks) een soldaat die nu nieuwslezer is en van stad tot stad trekt om het nieuws in al zijn facetten voor te lezen aan de plaatselijke bevolking. Op een van zijn tochten vindt hij de jonge Johanna, een meisje dat is groot gebracht door een Indianenstam en alleen de lokale taal Kiowa spreekt. Het meisje heeft ook nog eens driftbuien en is erg afstandelijk. Hij neemt het meisje onder zijn hoede en komt er gaandeweg achter dat ze familieleden in San Antonio heeft. Dwars door de wildernis en met vele gevaren gaat hij op weg om het meisje daar af te geven. Natuurlijk komen ze tijdens de reis nader tot elkaar.
Deze maand gaan we weer eens een Netflix Original bespreken. Outside The Wire uit 2021 van regisseur Mikael Håfström. Een mix van James Bond, The Terminator en nog een heleboel films.
Synopsis: Drone piloot Harp (Damson Idris) negeert in oorlogstijd een bevel en wordt daarom naar het front gestuurd. Daar maakt hij kennis met zijn meerdere Leo (Anthony Mackie) die meer dan een soldaat blijkt te zijn. Samen gaan ze op missie om gevaarlijke massavernietigingswapens op te sporen. En dat te midden van GUMPS (Russische gevechtsrobots) en opstandelingen en rebellen. En wordt Harp er niet in geluisd?
M: Laat ik positief beginnen. Voor een Netflix Original ziet de film er productietechnisch en visueel prima uit. Al zit er wel veel CGI in. Mackie en Idris acteren heel behoorlijk en houden de boel nog enigszins overeind. Maar over het script, de verhaallijn, karakters en de eindeloze clichés ben ik veel minder te spreken. En dan de speelduur! Ruim twee uur voor een verhaal dat gemakkelijk in negentig minuten verteld had kunnen worden. Op deze manier werd het voor mij een heel lange zit en was ik er na twee uur ook echt wel klaar mee. Maar René, misschien denk jij er wel heel anders over?
Omdat alle nieuwe superheldenfilms in de ijskast staan door de pandemie, behandelen we dit keer twee, wat oudere films. Namelijk: Spiderman: Homecoming (2017) en Spiderman: Far From Home (2019). Deze Spidermanfilms spelen zich nog meer af in het universum van Marvel. Spiderman maakte al zijn opwachting in de Captain America films en de Avengers films. Opgelet: we gaan ervan uit dat jullie deze films al gezien hebben. Zo niet, dan kun je beter niet verder lezen!
In beide films speelt Tony Stark, beter bekend als Iron Man een belangrijke rol. Tom Holland speelt dit keer een wel jonge versie (waarschijnlijk bedoeld om een nog jonger publiek te bedienen) die enerzijds niet kan wachten om de krachten van Spiderman in te zetten en anderzijds ook gewoon een jonge student is die liever van zijn studententijd en van de meisjes geniet.
Spiderman: Homecoming speelt zich af als Peter Parker zogenaamd stage loopt bij Stark Industries maar waar hij als Spiderman hoopt, deel uit te kunnen maken van het befaamde Avengers team van Tony Stark. Om zichzelf te bewijzen bemoeit hij zich als Spiderman met allerhande zaken en werkt zichzelf in de nesten, om vervolgens door Iron Man geholpen te moeten worden.
Wie herinnert zich niet de zin ‘Wax on, wax off” uit de film The Karate Kid uit 1984? Of de kraanvogel uit de slotscène? Het zijn inmiddels legendarische fragmenten uit deze coming of age film.
Bij het zien van de film vroeg ik me meteen af: die Ralph Macchio, acteert hij eigenlijk nog wel? De jonge acteur met de eeuwige babyface en zijn geringe lengte. Een kijkje op ImdB leert me dat hij nog steeds acteert maar dan vooral in series en B-films. Een echte A-list acteur is hij nooit geworden. Op zich best opmerkelijk want wat mij opviel is dat Macchio opvallend naturel en los acteert. In deze film was hij op dat moment al tweeëntwintig maar zag er toen uit als een jongen van een jaar of zestien. Ook een jonge Elisabeth Shue is te zien. Zij was destijds eenentwintig en ziet er veel volwassener uit dan Macchio. Natuurlijk mag Pat Morita als Miyaga niet ontbreken. De strenge maar rechtvaardige karate leraar die Daniel (Macchio) of Daniel-San zoals hij hem bijna liefkozend noemt steelt de show in de film. Morita overleed in 2005. Macchio en Shue zijn inmiddels vijftigers.
Wat hebben wij het toch zwaar om steeds maar weer die geweldige jaren 80 films te moeten bekijken en te beoordelen. Na de komedies is het nu tijd voor een echte misdaadfilm. Scarface van regisseur Brian De Palma. Losjes gebaseerd en meer opgedragen aan de makers van het origineel Scarface: The Shame of the Nation uit 1932. Voor deze film schreef niemand minder dan Oliver Stone een heel nieuw script en De Palma nam de regie op zich. Is dit klassieke verhaal over opkomst en ondergang nog steeds goed en relevant of is de film hopeloos verouderd?
Scarface gaat over Tony Montana (Al Pacino) een Cubaanse immigrant die zich in Amerika in het criminele circuit opwerkt door zijn lef en grote bek. Voor de duvel niet bang bouwt hij zijn eigen imperium op maar inmiddels is hij door zijn eigen cokeverslaving en paranoia in de problemen gekomen.
M: Ik was denk ik een jaar of veertien, vijftien – in ieder geval veel te jong voor de film – toen ik de film zag. Ik heb hem destijds niet in de bioscoop gezien dus dat moet op televisie zijn geweest. Maar ik kan me nog ontzettend veel voor de geest halen. Ik sluit niet uit dat ik hem daarna nog wel eens eerder heb gezien maar voor deze kijkbeurt was het in ieder geval lang geleden. Met name de scène in de badkamer met die kettingzaag ben ik nooit vergeten. Ik heb daar werkelijk waar slapeloze nachten van gehad. In mijn beleving was die scène echt gruwelijk maar nu ik hem heb terug gezien valt het best wel mee. Al heb ik wel gelezen dat er een scène verwijderd is. Iets met een arm. Geen idee of ik dat destijds wel of niet gezien heb. Het is niet duidelijk wanneer die scène verwijderd is. Maar wat ik zeg, ik was echt jong toen ik de film zag. René, heb jij ook een specifieke scène die je altijd bij is gebleven?
R: Ik heb de film echt moeten bekijken omdat het destijds een film is geweest die grotendeels aan mij voorbij is gegaan. De interesse was er bij mij niet voor deze film en alhoewel het respect voor Pacino gegroeid is was deze film niet de reden. De badkamer scène waar jij het over hebt is vrij suggestief dus de fantasie vult de rest in en op die leeftijd kan dat behoorlijk gruwelijk zijn. Nu echter is die scène lachwekkend – tja – we worden volwassen
